Minder Is Meer Bij Ron Sexsmith
Donderdag treedt singer-songwriter Ron Sexsmith op in de grote Royal Albert Hall in Londen. Gisteren was hij in het veel kleinere People’s Place in Amsterdam, dat met naar schatting 500 man bijna uitverkocht was. Het publiek was getuige van een ontspannen Sexsmith, die rustig fouten durfde te maken.
Het optreden van Ron Sexsmith in People’s Place is een soort generale repetitie voor een optreden later deze week in de Royal Albert Hall.
Of nee, natuurlijk is het ook een echt optreden, maar wel met kenmerken van een generale repetitie. Sexsmith (1964, Canada) oogt zeer ontspannen, hij durft risico’s te nemen en als er eens een foutje in een nummer sluipt, weet hij het te relativeren. Niet dat hij veel fouten maakt, want daarvoor is hij een veel te goede muzikant en zijn hij en zijn band overduidelijk te goed op elkaar ingespeeld. Alleen als hij in zijn eentje achter de piano zit, gaat het even mis (in het pakkende, 10 CC-achtige Right about now). “A few weird notes”, moet Sexsmith constateren.
Verder komen tijdens het twee uur durende concert weinig ‘weird notes’ voorbij maar des te meer prachtige melodieën, zoals wij fans van Sexsmith mochten verwachten. Sexsmith wisselt nummers van zijn laatste cd, Forever Endeavour, af met oude nummers zoals Gold in them hills (oorspronkelijk met fan Chris Martin van Coldplay opgenomen), Wastin’ Time en uiteraard, als toegift, Secret Heart. Je neuriet ze zo mee, ook de nummers die je niet kent.
Daarbij valt op hoe stijlvast Sexsmith in de loop van zijn inmiddels twee decennia omspannende carrière is gebleven. Zijn eerste plaat (Sexsmith uit 1995) stond al vol met licht melancholische luisterliedjes, en op Forever Endeavour is dat nog steeds zo. Wel maakt hij op zijn platen af en toe een uitstapje naar een wat ‘heavier sound’, om steeds weer terug te vallen op nummers met een subtiele, lichte instrumentatie.
Zo ook tijdens het concert in het kleine, uitverkochte People’s Place – vroeger een restaurant, nu een filiaal van Paradiso – , waar Sexsmith af en toe met zijn leadgitarist aan het ‘jammen’ slaat en zelfs zijn jasje moet uittrekken van de inspanning.
Maar een echte ‘rocker’ zal Sexsmith met zijn zachtmoedige uitstraling wel nooit worden. Niet nodig ook. Sexsmith is op zijn best in nummers zonder al te veel opsmuk, waarin zijn weemoedige, breekbare stem en zijn beeldende teksten het beste tot hun recht komen. Zeker in een kleine zaal als People’s Place geldt ‘minder is meer’. Wat dat betreft mogen de bezoekers van het concert in de Royal Albert Hall straks jaloers zijn op iedereen die bij deze generale repetitie van Ron Sexsmith aanwezig was.