My Darling Clementine: country zoals Tammy en George het graag zongen

My Darling Clementine: country zoals Tammy en George het graag zongen

My Darling Clementine maakt countrymuziek in de stijl van artiesten als Tammy Wynette en George Jones in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Waarom ook niet? “Ik heb een hekel aan mensen die vinden dat je geen countrynummers kunt schrijven tenzij je Amerikaan bent. Dat is volslagen onzin”, zegt de mannelijke helft van het Engelse duo, Michael Weston King.

“I won’t stand by him, no matter what Tammy said”, zingt Lou Dalgleish, de vrouwelijke helft van het Engelse countryduo My Darling Clementine op hun nieuwe plaat The Reconciliation? (De Verzoening?). Waarom zou ze trouw blijven aan haar man? Aan die deugniet, die drinkt en haar slaat? “I’m seeing, black and blue and purple, because he keeps seeing red.” Tammy Wynette mag in Stand by Your Man misschien hebben opgeroepen om in voor- en tegenspoed trouw te blijven aan je man, maar dat ziet Lou toch echt niet zitten. Met een onvervalste countrysnik in haar stem wenst ze hem dood, al smaakt hij haar nog zo vaak om haar te vergeven. “It’s enough! I’ve gotta be tough! This time its goodbye!!” Haar minnaar valt haar bij: “A man should know the difference between wrong and right”, vindt hij. “I wonder who’s better of dead…” zingt Michael Weston King (in het dagelijkse leven getrouwd met Lou) .

Het nummer No Matter What Tammy Said (I Won’t Stand By Him) is typerend voor de muziek op Reconciliation? Het is countrymuziek die op het eerste gehoor klinkt als de muziek die artiesten als Tammy Wynette en George Jones die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw maakten, maar dat toch niet is. In dit geval niet omdat er zo nadrukkelijk wordt verwezen naar een klassiek countrynummer. Een nummer als The Gospel According To George is een eerbetoon aan de overleden countryzanger George Jones. In andere nummers wordt muzikaal gerefereerd aan de countrymuziek van weleer – met aanzwellende violen hier en een honky tonk-piano of een steelgitaar daar. En de teksten gaan over onderwerpen die zich goed lenen voor countrymuziek. Dramatisch onderwerpen in elk geval. Huiselijk geweld, bijvoorbeeld of de dood van een geliefde vader (Ashes, Flowers and Dust). En natuurlijk zingt My Darling Clementine over de liefde. Over de ongelukkige liefde, vooral, bezongen door een man en vrouw die niet weten of ze uit elkaar moeten of zich met elkaar moeten verzoenen.

En dan te bedenken dat My Darling Clementine bestaat uit twee Britten. En dat Reconciliation? is opgenomen is Sheffield. Sommige critici vragen zich af of Lou en Michael wel de aangewezen mensen zijn om een plaat met countrymuziek op te nemen. Natuurlijk, zowel Lou als Michael heeft een muzikaal CV om u tegen te zeggen. Zo heeft Lou gewerkt met mensen als Elvis Costello, Bryan Ferry, The Brodsky Quartet, en heeft Michael zijn eigen altcountrygroep The Good Sons gehad (de Engelse Uncle Tupelo) en heeft gespeeld met mense als Chris Hillman, Ron Sexsmith, Guy Clark, Steve Earle en Townes Van Zandt. En wat een heerlijke, pakkende nummers staan er op Reconciliation?! Echt Tammy en George waardig!

Grote grap?

Maar toch. Toch rijst hier en daar de vraag of die twee Britten de door-en-door Amerikaanse countrymuziek wel serieus nemen. Of Reconcliation? niet één grote grap is. Meer nog dan het debuutalbum van de groep, How Do You Plead? (uit 2011) dat meer rechttoe-rechtaan retromuziek bevatte – ‘more straight ahead classic honky-tonkin, hurtin’, cheatin’, missing someone songs’, zoals Michael het uitdrukt. Reconciliation? is daarbij vergeleken zo slim en zo verfijnd dat het in de ogen van sommige critici soms wat wegheeft van een razendknappe parodie, waar How Do You Plead? eerder lijkt op een regelrechte imitatie. Misschien zijn de nummers op Reconciliation? wat subtieler dan bijvoorbeeld het komisch bedoelde Faraway Eyes van de Rolling Stones, maar net zo bedacht en net zo onoprecht.

Onzin, zegt Michael. “Ik heb een hekel aan mensen die vinden dat je geen countrynummers kunt schrijven tenzij je Amerikaan bent. Dat is volslagen onzin. Luister maar naar de schitterende countrynummers van Nick Lowe, Elvis Costello of Difford en Tilbrook. My Darling Clementine sluit zich graag aan bij de grote countryartiesten waar ze ook vandaan komen. En wat Faraway Eyes betreft: ik hou van dat nummer, ook al neemt het de countrymuziek inderdaad op de hak. Vergeet bovendien niet dat Mick en Keith een paar prachtige ‘echte’ countrynummers hebben geschreven. Ze hebben er echt gevoel voor, meer dan menige Amerikaanse countryartiest.” Hij wijst op de vele critici die My Darling Clementine juist prijzen dat het een vergeten genre als het countryduet een nieuw leven inblaast, en citeert de lofuitingen van Popmatters (dat het Reconcliation? op nummer 9 de lijst van 10 beste countryalbums van 2013 zette) en van The Guardian (die het als ‘original and inventive’ bestempelde).

Kitscherig

Natuurlijk is My Darling Clementine niet een en al ernst, zegt Michael. “Maar dat waren countrymuzikanten uit de jaren zestig en zeventig ook niet. Er is een grote tegenstrijdigheid in die muziek. Aan de ene kant is het enorm kitscherig en show bizz-achtig, kijk maar naar de overdreven kleren en de kapsels. Maar de artiesten waren wel erg serieus als het om de muziek ging. Dat geldt ook voor ons. We zijn volledig authentiek. We begrijpen dit soort muziek. We houden er van. En daar leven we ook naar: we toeren de helft van het jaar, ondanks alle problemen die dat oplevert – zeker nu we een dochtertje hebben. ”

“Denk je werkelijk dat we voor alle spanning en stress zouden kiezen als we niet volledig toegewijd waren?! ‘We live the live’, ‘We walk the walk’ – en dat hoewel ik van dichtbij heb meegemaakt dat je hier aan onder door kunt gaan. We zijn ’the real thing’, in tegenstelling tot de meeste muzikanten, ook Amerikaanse countrymuzikanten. Veel mensen vinden het idee van een leven als muzikant wel aantrekkelijk, maar hebben niet de lef om door te zetten en werkelijk hun brood te verdienen met muziek. Wij wel.”

In Nederland is Reconciliation? uitgebracht door CRS/Continental Song City.

My Darling Clementine treedt de komende weken her en der op in Nederland:

23 mei – Deventer
24 mei – Venlo
25 mei- Amsterdam
26 mei – Eindhoven

Meer informatie staat op http://mydarlingclementinemusic.co.uk/shows/

Deel:

Geef een reactie