Neil Young weet niet van ophouden

Neil Young weet niet van ophouden

Neil Young gaf zaterdag een bijzonder geïnspireerd optreden in de Amsterdamse Ziggo Dome. Het concert duurde bijna drie en een half uur, maar verveelde geen moment. In één woord: geweldig.

“It’s better to burn out than to fade away”, zong Neil Young ooit. Makkelijker gezegd dan gedaan: de afgelopen jaren leek het er op dat Young langzaam aan het uitdoven was. Zijn platen telden af en toe goede nummers, maar hij bereikte niet het hoge niveau van zijn vroege werk. Zijn optredens waren beter, maar vaak ook wat routineus, met weinig bezielde uitvoeringen van zijn succesnummers en ‘crowd pleasers’. Het leek er vaak verdacht veel op dat Young vooral optrad om zijn hobby’s te financieren – om elektrische oldtimers te bouwen, om aandacht te trekken voor zijn Pono-muziekspeler en om tekeer te gaan tegen Starbucks, Monsanto en andere verderfelijke multinationals. Een prima ‘business model’, en wie weet redt Neil Young zo ooit de aarde. Alleen voor de liefhebber van Youngs muziek ook wel bijzonder spijtig.

Maar gelukkig voor ons werkt Young sinds kort samen met de Promise of the Real, de band van Lukas en Micah Nelson, de zoons van Wille Nelson. De platen die ze samen hebben gemaakt behoren misschien niet tot de hoogtepunten van Youngs oeuvre, maar live is Promise of the Real ijzersterk. Subtieler dan Youngs vroegere begeleidingsgroep Crazy Horse. Betere instrumentalisten, betere zangers ook. Ze geven Young op het podium net dat beetje extra dat de afgelopen jaren zo vaak ontbrak. Dankzij hun jeugdige energie krijgt zijn zijn muziek net wat meer pit. En ze voegen af en toe ook nog wat tex mex en country kruiden toe, wat wonderwel past bij nummers als ‘Hold Back the Tears’.

Schitterend

De recensies van de huidige Rebel Content Tour van Young en Promise of the Real zijn unaniem euforisch. Terecht, zo bleek ook in Amsterdam in de Ziggo Dome afgelopen zaterdag. Hier trad een uitzonderlijk geïnspireerde band op. Wat heet, Young en Promise of the Real wisten niet van ophouden: het concert duurde bijna drie en een half uur, het langste dat Neil Young ooit heeft gegeven. Vervelen deed het geen moment, hoe lang de nummers ook duurde. Het schitterende ‘Love to burn’ (bijna 20 minuten) was zelfs een van de hoogtepunten van de avond.

Een van de redenen dat de concerten tijdens deze toer boeiender zijn dan gebruikelijk, is dat de keuze van de nummers niet vastligt. In Amsterdam sloeg Young doodleuk songs als ‘Down By the River’, ‘Cortez the Killer’, ‘Tonight’s the Night’, ‘Cowgirl in the Sand’ en ‘Like a Hurricane’ over. Daarvoor in de plaats speelde hij minder bekende nummers zoals ‘Change Your Mind’ en ‘Don’t be Denied’. ‘Rocking in the Free World’ werd wel gespeeld, maar als toegift kreeg het publiek ‘Like an Inca’ ‘Here We Are in the Years’.
Niet alles was even briljant, zeker de nummers van de recente albums ‘Monsanto Years’ en ‘Earth’ niet. Maar in het algemeen bleken ook de onbekende Young-nummers zeer goed te genieten, zeker pareltjes zoals het tijdens de akoestische sessie aan het begin gespeelde ‘Razor Love’ (van Silver and Gold’).

Hakketakkerig

Young is geblesseerd aan zijn pols, en tijdens de akoestische sessie aan het begin van de avond was het nog de vraag of hij de avond wel zou kunnen volspelen. Maar al gauw bleken zorgen over zijn lichamelijke conditie onnodig. Niet alleen was Young goed bij stem (hij heeft alle drugs afgezworen, zelfs de wiet), de ingezwachtelde pols was bestand tegen de hakketakkerige bewegingen die Young maakt als hij gitaar speelt. Naarmate de avond vorderde, kwam Young zelfs beter op dreef. Met zijn karakteristieke zwalkende pas draaide Neil Young om de mannen van Promise of the Real heen, en rolde met hen geconcentreerd het ene na het andere nummer uit. Het klonk als een veelkoppig, rusteloos grommend grungemonster, dat loeiend en gillend van zich af af kan bijten.

In één woord: geweldig, deze energieke en schijnbaar onvermoeibare Neil Young. Hij lijkt de ‘fade away’ voorbij. Nu maar hopen dat hij geen burn out over zichzelf afroept!

Foto: Takahiro Kyono, https://www.flickr.com/photos/75972766@N02/14619234679

Deel:

Geef een reactie