Pinochet, Thatcher en Chileense wijn

Plop, knalt de fles met Chileense wijn. Eindelijk dient zich een gespreksonderwerp aan op het met pijnlijke stiltes beladen zakendiner. ‘Wat vind jij nou van die affaire Pinochet?, vraag ik mijn buurman. Zijn antwoord laat zich raden: ‘Schandalig! Dat cynisme van die man.’

Een uiterst obligaat, politiek correct antwoord van het soort waar ik me wat ongemakkelijk bij voel. OK, dat cynisme van die Pinochet ís verachtelijk. Maar dat hij cynisch is, had je jaren geleden al kunnen weten. Onlangs nog was op de Nederlandse televisie een documentaire te zien waarin de maker op Pinochet afstapte en hem vroeg waar alle mensen waren die onder zijn regime waren ‘verdwenen’. ‘Ga ze maar zoeken’, grimaste Pinochet met een wegwerpgebaar. Wie nu nog verbaasd en verontwaardigd reageert op de circusact van die man, heeft zich waarschijnlijk nooit verdiept in de recente Chileense geschiedenis.

Wel verbaasd ben ik over die reactie van de Engelse oud-premier Margaret Thatcher. Zij vindt dat de oud-dictator nooit had mogen worden gearresteerd. Ik neem niet eens de moeite mijn disgenoot te vragen wat hij daar van vindt. ‘Heulen met de vijand’, ‘collaboratie’ – zo zal hij haar houding ongetwijfeld afdoen.

Al weer zo’n makkelijk standpunt. Volgens mij is Thatcher juist het tegendeel van een ‘collaborateur’. Zij noemt Pinochet ‘een vriend’ vanwege zijn steun aan Engeland in de Falkland-oorlog. Ik denk dat ze dat oprecht meent, en als een braaf kostschoolmeisje vindt dat je je vrienden door dik en dun moet steunen. Een idealist die het opneemt voor een cynicus – zo zie ik Thatcher. En ik weet niet wie ik gevaarlijker vind, een idealist of een cynicus. Een moord is een moord, of die nu in naam van een betere wereld wordt gepleegd of uit machtswellust.

Overigens denk ik niet dat mijn disgenoot en ik een glaasje Chileense wijn minder zullen drinken door de verwikkelingen rond de simulerende senator. En als alle aandacht rondom Pinochet is gaan liggen, zullen wij de hele kwestie wel snel vergeten. Dat verontrust me misschien nog het meest.

Column voor Freeler