Star Trek TNG is géén spelletje

“Volgend jaar komt uitgever Activision met de eerste squad-based strategygame die zich afspeelt in het universum van Star Trek The Next Generation”, lees ik op diverse plekken op het Internet. Ik weet niet wat een ‘squad-based’ strategy game is. Ik haat games, en niet eens omdat ik altijd verlies. Maar ik ben gek op Star Trek TNG, en houd mijn hart vast.

Star Trek The Next Generation als ‘game’? Waarbij je ‘in real time allerlei gevaarlijke missies moet zien te volbrengen, die zowel strategische kwaliteiten als brute spierkracht vereisen’? Dat kan toch niet waar zijn! Want als het ergens NIET over gaat bij Star Trek TNG, dan is het wel ‘gevaarlijke missies’ en ‘brute spierkracht’. Ook ‘strategische kwaliteiten’ zijn van ondergeschikt belang, al is kapitein Jean-Luc Picard ongetwijfeld een groot strateeg.

‘Gevaarlijke missies’ en ‘brute spierkracht’ zijn typerend voor de ‘oude’ Star Trek, met Captain Kirk. Die afleveringen liepen – uitzonderingen daargelaten – volgens een vast stramien. Kirk en zijn manschappen doen een planeet aan. Kirk slaat enkele vijandelijke wezens neer en redt zo een beeldschone vrouw. Einde verhaal. Een als televisieserie vermomd ‘game’, kinderamusement.

Star Trek TNG is hogere televisiekunde voor volwassenen. Slechts uiterlijk heeft deze serie nog wat weg van de oude. In werkelijkheid gaat de maker Gene Roddenberry – de Shakespeare van de late twintigste eeuw – in op de grote vragen des levens. Over eer, trouw, liefde, leven en dood. En elke keer weer blijkt dat de echte ‘gevaarlijke missie’ bestaat uit het conflict in jezelf, en de werkelijke ‘brute spierkracht’ uit zelfoverwinning.

Zoals in die ene aflevering, waarin Picards secondant Riker een kloon tegenkomt die hij jaren geleden heeft afgesplitst. Het is een pijnlijke ontmoeting. De kloon is een romanticus, Riker een pragmatisch om niet te zeggen cynisch mens. De kloon heeft alle waarden waar Riker ooit voor stond in ere gehouden, de ‘echte’ Riker heeft zijn idealen afgezworen. De kloon heeft jarenlang in een isolement geleefd, en ’s nachts droomde hij van de liefde van zijn leven Deanna Troi en overdag hield de gedachte aan haar hem op de been. Riker heeft daarentegen al lang afscheid genomen van Troi – een relatie op het werk, dat zou zijn carrière binnen Starfleet hebben geschaad.

Riker in strijd met zichzelf en zijn langvervlogen dromen. Een strijd die Captain Kirk nooit zou voeren. Een strijd ook die zich moeilijk als ‘game’ laat verpakken.

Column voor Freeler

Deel:

Geef een reactie