The Ghosts of Highway 20: een trefzekere Lucinda Williams

Kort na ‘Down Where the Spirit Meets the Bone’ komt Lucinda Williams al weer met een dubbelalbum, ‘The Ghosts of Highway 20’ Een album dat wat beschouwender en soberder is dan veel van haar eerdere werk, maar van eenzelfde hoge niveau. “Ik ben de laatste jaren wel gegroeid als songschrijver, ik ben trefzekerder geworden: ik weet beter wat werkt en wat niet.”

Lucinda Williams stond lange tijd bekend als een artieste die jarenlang aan haar platen kon werken, net zo lang totdat ze helemaal naar haar smaak waren. Dit perfectionisme stond haar productiviteit in de weg – ze bracht slechts 11 studio-albums uit in bijna 40 jaar. Tegelijkertijd droeg datzelfde perfectionimse er wel toe bij dat ze constant werk op hoog niveau afleverde.

Hoe is het dan mogelijk dat Williams slechts anderhalf jaar na het dubbelalbum ‘Down Where the Spirit Meets the Bone’ al weer met een dubbelalbum komt, ‘The Ghosts of Highway 20’?

Perfectionistisch is ze nog altijd, maar maanden aan nummers schaven doet ze niet meer, zegt Williams met die kenmerkende, slepende stem van haar met dat zware zuidelijke accent. “Those days are gone.”

Maar: “Ik weet wel beter wat ik wil dan vroeger, dus ik kan sneller werken. Zeker wanneer ik samen met eersteklas muzikanten als Bill Frisell en Greg Leisz opneem, zoals voor dit album. De nummers zijn bovendien grotendeels opgenomen uit de sessies voor ‘Down Where the Spirit Meets the Bone’; een aantal heb ik jaren erder geschreven. Het oudste nummer is zelfs uit 2005 of 2006: ‘Death Came’, dat ik naar aanleiding van de dood van mijn moeder heb geschreven.”

Indringend

Hoewel de nummers op het album dus uit verschillende periodes van haar leven afkomstig zijn, is er een duidelijke rode draad. Vrijwel alle liedjes zijn geïnspireerd door ervaringen uit het leven van Williams. En dat heeft zich grotendeels afgespeeld in de steden en stadjes die worden verbonden door de Highway 20, de snelweg tussen Texas en South-Carolina. Op ‘The Ghosts of Highway 20’ roept Williams de spoken uit haar verleden op en probeert ze te bezweren. Het album staat in het teken van herinneringen aan haar gelukkige jeugd, het verdriet om de dood van haar ouders en pogingen om dat verdriet te overwinnen.

Vooral haar vader krijgt veel aandacht. Het album begint met ‘Dust’, een gedicht van zijn hand dat Lucinda op muziek heeft gezet: “Sometimes the sadness is so deep the sun seems black and you couldn’t cry if you wanted to, and even your thoughts are dust.”

Nog indringender is het intens verdrietige ‘If My Love Could Kill’, over hoe graag ze haar vader had willen redden van Alzheimer door haar liefde als dodelijk wapen in te zetten:

If my love could kill, I would kill this slayer of wonder, slayer of words
Murderer of poets, murderer of songs
Who robbed me of your memory
Robbed me of your time
Made her way into the symphony
Of your beautiful mind.

Ook de ballade ‘Íf There is a Heaven’ is geïnspireerd op de dood van haar vader, zegt Williams. En op een mogelijke hereniging met hem in het hiernamaals.

Jazz-zangeres

Met ‘The Ghosts of Highway 20’ levert Lucinda Williams een album dat wat beschouwender en soberder is dan veel van haar eerdere werk. ‘Nude’, zo duidt ze het zelf aan. Wel staan er een aantal experimenteel aandoende ‘soundscapes’ van meestergitaristen Frissell en Leisz op, en lijkt Williams hier en daar te improviseren en als een jazz-zangeres te spelen met woorden – zoals op het afsluitende, ruim 12 minuten lange ‘Faith & Grace’.

Maar wezenlijk verschillend van haar vorige albums is ‘The Ghosts of Highway 20’ niet. “Ik maak nog altijd muziek die wortelt in de blues, bluesrock, country en folk rock. En ik baseer me nog altijd op persoonlijke ervaringen; die bron is kennelijk ook nog niet opgedroogd. Wat dat betreft is er niets nieuws. Maar ik ben de laatste jaren wel gegroeid als songschrijver, ik ben trefzekerder geworden: ik weet beter wat werkt en wat niet.”

Poseur

Zelf is ze erg tevreden over ‘The Ghosts of Highway 20’: “I love it!” Ook de recensies ‘The Ghosts of Highway 20’ die tot dusver zijn verschenen zijn vol lof. Zoals vrijwel altijd sinds haar grootte succes ‘Car Wheels On A Gravel Road’ wordt Williams ook nu overladen met complimenten.

En natuurlijk wordt ze weer de Queen of Country genoemd, hoewel de muziek van Williams weinig gemeen heeft met de gepolijste ‘mainstream’ country. ‘De vrouwelijke Bob Dylan’: ook die term komt in de recensies van ‘The Ghosts of Highway 20’ weer voorbij. Niet helemaal terecht, die vergelijking met Dylan niet, al was maar omdat Williams veel persoonlijker en intiemere nummers schrijft dan een begenadigde poseur als Dylan. Williams kan er niet mee zitten: “Als mensen bedoelen dat mijn nummers eenzelfde hoge niveau hebben als het werk van Dylan, vind ik het best om met hem te worden vergeleken.”

Voral het nummer ‘Louisiana Story’ wordt in de pers geprezen – een beeldend nummer waarin ze herinneringen aan haar jeugd ophaalt, aan haar moeder en het huis waar ze vroeger woonde. “Net als in een ouder nummer van mij, ‘Bus tot Baton Rouge’. Het is zo persoonlijk dat ik het bijna niet durfde op te nemen.”

Haar eigen favoriet is ‘Louisiana Story’ overigens niet. “Ik sta er volledig achter, anders zou ik het ook niet op het album hebben gezet. Maar mijn lievelingsnummers zijn toch ‘If My Love Could Kill’, ‘Dust’ en ‘Place In My Heart. Het mooie aan die nummers vind ik dat ze ouder klinken dan ze zijn. Het is alsof ze er altijd zijn geweest, en via de traditie van de ‘mountain songs’ en de folk en blues zijn overgeleverd. En alsof ik ze alleen maar doorgeef.”

‘The Ghosts of Highway 20’ verschijnt op 22 januari op het eigen label van Lucinda Williams, Highway 20 Records

Lucinda Williams toert deze maand door Europa. Op woensdag 27 januari treedt ze op in de grote zaal van Paradiso in Amsterdam.