Webb Sisters met engelachtige samenzang ook zonder Cohen subliem

The Webb Sisters traden op in People’s Place in Amsterdam. Ook zonder Leonard Cohen blijken ze prima in staat een avondvullend programma te verzorgen.

Zijn er ook mensen die naar een van de concerten zijn geweest die wij met Leonard Cohen hebben gegeven?, vraagt Charlotte Webb van The Webb Sisters halverwege hun optreden in People’s Place in Amsterdam. Zo’n beetje alle 120 aanwezigen juichen instemmend. En ook als de twee zusjes een nummer van Leonard Cohen spelen, lijkt het applaus net ietsje minder beleefd en net ietsje harder te klinken dan bij de overige liedjes – eigen repertoire (voornamelijk van het drie jaar geleden verschenen Savages) en covers van o.a. Tracy Chapman (Baby Can I Hold You Tonight).

Het moge duidelijk zijn: het publiek komt voornamelijk om iets van de magie van de recente Cohen-concerten te herbeleven. En dat lukt, want de ‘sublime’ Webb Sisters (zoals Cohen ze noemde) beheersen na zes jaar toeren met de bard met de bromstem diens nummers tot in de puntjes. Met hun engelachtige samenzang laten ze Show Me the Place tot het hoogtepunt van de avond uitgroeien.

Omfloerste stem

Sowieso is het prachtig hoe de omfloerste stem van Hattie en de heldere stem van Charlotte elkaar afwisselen en nu eens in elkaar overvloeien en dan weer uit elkaar gaan, wanneer de ene zus de lead overneemt en de andere de tweede stem pakt. Vanaf het eerste nummer – het vooral van Elvis Presley bekende Always on My Mind – houden de Webb Sisters het publiek in hun greep. Ook zonder Leonard Cohen redden ze zich wel; je moet wel twee linker oren hebben om dat niet te horen. En al zullen zeker Cohen-fans zijn diepe stem en zijn spreekzingen wel missen als contrapunt voor de honingzoete vocalen van de zusjes, ze zijn prima in staat een avondvullend programma te verzorgen.

“Het was een mooie tijd met Cohen”, zegt Hattie desgevraagd tijdens de soundcheck vooraf (af en toe in de rede gevallen door haar zuster – de twee zijn wanneer ze niet samen zingen voortdurend met elkaar in dialoog, zoals alleen twee beste vriendinnen dat kunnen). “Af en toe leek het voor het eerst in ons leven dat we een vaste baan hadden. En tot onze verbazing beviel ons dat heel goed!”

Minutenlange tweestrijd

Waarom ze nu dan toch weer solo zijn gaan optreden? Natuurlijk, Cohen heeft laten weten dat hij dit jaar niet gaat toeren, dus een zevende achtereenvolgende jaar met hem zat er niet in. Maar de zusters hadden ook een pauze kunnen inlassen, na hun jarenlange reizen over de wereld. Toch hebben ze ervoor gekozen weer in kleine clubs op te treden, met alles wat daarbij komt kijken. Nu hebben ze net een minutenlange tweestrijd met een geluidstechnicus gevoerd over hoe hun voeten moeten klinken als ze meetikken met de muziek, over de ‘reverb’ in hun stemmen, over de balans die gitaar en harp moeten krijgen. Zaken die ze tijdens de Cohen-tour rustig aan anderen konden overlaten.

“Toch wilden we weer als duo gaan optreden”, zegt Charlotte. “Je hebt meer zeggenschap, en dat wilden we nu weer eens”, zegt Charlotte. “Ook omdat we aan een nieuw album aan het werk zijn.” Tot dusver zijn er zeven of acht nummers klaar. “We hebben nog geen idee of we ze allemaal op de plaat gaan zetten. We weten niet eens wanneer die plaat uitkomt. Maar tijdens de tour kunnen we er in elk geval aan schaven. Als we nu nog met Cohen hadden opgetreden, was dat onmogelijk geweest. ”

Tijdens het optreden in People’s Place spelen ze The Anchor van die nieuwe plaat. “Een nummer over liefde”, zegt Charlotte. “Over liefde die zoek raakt”, vult Hattie aan. “Over eenzijdig opgezegde liefde”, bevestigt Charlotte. “Over bedrog. De pijnlijkste beïndiging van een relatie die er is”, besluit Hattie. Zingend zetten ze hun gesprek met hun sublieme stemmen in hogere sferen voort: “I felt us changing, I saw how you moved, I knew you’d tasted something, You didn’t want to lose.”