Wendy McNeill zet een goed maal voor

De weinig bekende Wendy McNeill trad onlangs op in Paradiso met nummers die bijna allemaal op haar laatste conceptalbum For the wolf, a good meal staan. Nieuw materiaal speelde ze niet. Het is ook maar de vraag of die nummers ooit op de plaat zullen komen zoals zij ze wil hebben.

Maar weinig artiesten hebben het sinds de hoogtijdagen van de progrock aangedurfd om een conceptalbum uit te brengen. Even was het ‘hip’ om platen te bezitten (bij voorkeur dubbelalbums of zelfs driedubbelabums) met bombastische muziek waarin dwergen, druïden en tovenaars figureerden en elkaar met pseudodiepzinnige teksten bestookten. Maar dat is lang geleden. Conceptalbums zijn dood, en weinig mensen zullen het overlijden betreuren.

Toch heeft de Canadees-Zweedse Wendy McNeill de moed om met conceptalbums voor de dag te komen. En integraal uit te voeren, zoals onlangs tijdens een concert in de bovenzaal van Paradiso. Het concert – bijgewoond door welgeteld 26 bezoekers – bestond uit een handjevol ‘greatest hits’ zoals McNeill ze spottend aanduidde waarna ze het verhaal van For the wolf, a good meal vertelde, onderbroken door de nummers van de plaat.

Lustobject

Waarom een conceptalbum? “Tegenwoordig luisteren veel mensen naar losse nummers. Voor een artiest is het veel moeilijker om hun aandacht vast te houden dan in de hoogtijdagen van de LP en de CD. Ik probeer dat toch te doen door met nummers te komen die nadrukkelijk met elkaar samenhangen.”

For the wolf, a good meal gaat over een visser die zich tot zijn spijt niets kan herinneren van zijn eerste 30 levensjaren. De heerser der zeeën, de ‘Ruitenkoning’, belooft hem zijn herinneringen terug te geven. Maar de Ruitenkoning doet niets voor niets. Zijn jas is die bekleed met de tranen van mensen die hun wensen vervuld zagen. Wat staat de vergeetachtige visser te wachten?

De titel For the wolf, a good meal is gebaseerd op een boeddhistisch vers: voor haar minnaar is een mooie vrouw een lustobject, voor een monnik is ze een bron van afleiding, voor de wolf een goede maaltijd. Maar wie de plaat opzet in de hoop keelklanken, boventonen en ander monnikengezang te horen, komt bedrogen uit. Bombastisch of ‘psychedelies’ zoals de vroegere progrock is haar muziek overigens ook allerminst.

Dwingend

Veel nummers van Wendy McNeill lijken geïnspireerd op zeeliederen en piratenballades, vooral door de accordeon met zijn dwingende ritme – luister maar naar Giver.

En als ze haar gitaar omdoet, zoals op Beyond all reason klinkt ze meer als een futuristische folkzanger, met beeldende teksten en de subtiele, technische knappe geluidseffecten. Mooie, indringende muziek die een breder publiek verdient. Een goed maal, zogezegd.

Ook het volgende album van Wendy McNeill moet een conceptalbum worden: One Colour More, over immigranten en hun aanpassingsproblemen. Wendy probeert momenteel geld in te zamelen om haar nieuwe album te ‘masteren’ (10.000 dollar). Het is zeer de vraag of dit gaat lukken; ze heeft bij lange na niet genoeg geld opgehaald om de studio in te duiken en de plaat analoog af te werken. Als het niet lukt zal ze de plaat digitaal moet masteren, vreest Wendy. “Dat zou wel heel jammer zijn. Ik wil graag een mooi, vol geluid en niet dat afgeknepen geluid dat je krijgt als je digitaal mastert.”

Naschrift: Inmiddels (18 april 2013) is bekend geworden dat de financiering van One colour more rond is, zie https://www.indiegogo.com/projects/cd-fundraiser