Bob Mould (Hüsker Dü, Sugar): ‘Ik móest een optimistisch album maken’

Grunge-rock pionier Bob Mould komt binnenkort met een nieuw album: ‘Sunshine Rock’. Een album ook veel sterker geïnspireerd is op de muziek uit de jaren zestig dan je zou verwachten van een post-punker als Mould. Een optimistisch album ook, zeker voor iemand die bepaald niet bekend staat als het zonnetje in huis. “Ik wilde HEM geen dienst bewijzen.”

Wat zou iemand die de muziek van Bob Mould niet kent denken als hij ‘Sunshine Rock’ hoort? Waarschijnlijk dat Mould de muziek van grunge-groepen als Nirvana en Pearl Jam goed heeft bestudeerd, misschien ook veel tijd heeft besteed aan platen van The Foo Fighters, REM en nog wat van die bands die bekendstaan om hun ongepolijste maar toch ook melodieuze muziek. Muziek die in het post-punktijdperk opbloeide en zich nadien een vaste plek heeft veroverd in het muziekaanbod.

Zo iemand zou zich vergissen. Ernstig vergissen, want het is precies andersom gegaan: Hüsker Dü, de eerste band van Mould, was juist van enorme invloed op groepen als Nirvana, Pearl Jam en REM. Iets waar Mould enorm trots op is, zegt Mould – iemand die bepaald niet oogt als een woest grunge-roker, maar er eerder uit ziet alsof hij alleen nog zijn rode pak hoeft aan te trekken en een baard op te plakken om de kerstman te spelen. De vriendelijkheid zelve, en bovendien iemand die graag strooit met wijsheden, allegorieën en opmerkingen waarvan niet helemaal duidelijk is of ze ter zake doen, maar dat versterkt de indruk dat we hier met een wijs man te maken hebben alleen maar.

Kinnesinne is in elk geval niet aan hem besteed. Vindt hij het niet frustrerend dat groepen als Pearl Jam en Foo Fighters zo veel meer commercieel succes hebben gehad dan hij? Kijkt hij niet met een schuin oog kijkt naar het grote succes van zijn navolgelingen? Helemaal niet, zegt Mould. “Er lopen allemaal muizen over de vloer. En sommige lopen recht op de kaas af, andere niet. Ik probeer zo goed mogelijke muziek te maken. Ik zie het niet als mijn taak om te zorgen dat een nummer of een album zo goed mogelijk verkoopt.”

“Dat anderen veel commercieel succes hebben met muziek die op de mijne is geïnspireerd, gun ik ze van harte. Zeker omdat ze het zo ruiterlijk toegeven, en mij zelfs vragen om met hen op te treden of mee te werken aan hun platen. Wist je dat ik zelfs ben gevraagd als producent van ‘Nevermind’ van Nirvana. Ik heb dat toen niet gedaan – wat maar weer aangeeft hoe zaken van toeval aan elkaar hangen. Hoe succesvol je bent ook.”

Oprecht optimisme

Mould beschouwt de leden van die grunge-groepen (voorzover ze nog in leven zijn, uiteraard) als vrienden, als ‘peers’. Toen hij de nummers van zijn nieuwe album ‘Sunshine Rock’ af had, vroeg hij ze ook meteen wat ze er van vonden. “Ze hadden verwacht dat de titel spottend was bedoeld, en waren verbaasd dat het album in alle oprechtheid optimistisch is.”

Begrijpelijk: Mould staat bepaald niet bekend als het zonnetje in huis, en op zijn vorige twee albums en somberde hij over de dood van zijn vader (‘Beauty & Ruin’ uit 2014) en moeder (‘Patch the Sky’ uit 2016). “Nu zag ik het als mijn missie om een optimistisch werk te maken. Ik was er echt aan toe, ook al is het geen tijd om optimistisch te zijn, zeker niet in de Verenigde Staten. Ik voel af en toe ook heus wel de neiging om een somber nummer te schrijven, of boze protestsong gericht tegen ‘HEM’. Maar ik doe het niet, want dan zou ik aandacht besteden aan ‘HEM’, en dat is ‘HIJ’ me niet waard. Trouwens ik heb genoeg sombere nummers en protestsongs in mijn leven geschreven, en die kunnen prima worden gebruikt als actuele aanklacht.”

Jongensjaren

‘Sunshine Rock’ is ook een eerbetoon van Mould aan de warme, zonnige muziek uit zijn jeugd. De hoes is geïnspireerd op het logo van Capitol Records, het label waar artiesten en The Beach Boys en Glen Campbell onder contract hebben gestaan. “Ik luisterde als jongen in het midden van de jaren zestig naar de populaire muziek van die tijd. Dat heeft mij gevormd. Ik was dol op de singletjes die ik had in die tijd, dol op die nummers en dol op de sound die producers als George Martin, Phil Spector en Al de Lory wisten op te roepen.”

Waarom hij later met Hüsker Dü en zijn groep Sugar heel ander soort muziek is gaan maken dan die idolen uit zijn jeugd? “Ik altijd dat ik nooit zulke mooie nummers zou kunnen maken als The Beach Boys of The Beatles. Pas toen ik The Ramones hoorde, kreeg ik enig zelfvertrouwen: hee, dát kan iedereen, zelfs ik. Dankzij The Ramones is Hüsker Dü opgericht, en we klonken meer zoals zij dan als mijn grote voorbeelden. Maar de invloed van mijn jeugdhelden werkt nog altijd door.”

Dat geldt voor de muziek van Hüsker Dü, die – zou je kunnen zeggen – een melodieuze variant op de betrekkelijk monotone punk wist te ontwikkelen. Dit geldt zeker ook voor ‘Sunshine Rock’. De opbouw van het album is geïnspireerd op dat van LP’s zoals Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band: “Het is een album in drie aktes. Eerst is er een introductie, en krijgt het publiek in de eerste nummers de kans om zich thuis te voelen. Vervolgens wordt de luisteraar ondergedompeld in luidere nummers, die het hart het album vormen. Tot slot volgen wat rustige nummers, waarin ook wordt teruggegrepen op de introductie.”

Shocking Blue

De invloeden van de jaren zestig klinken in de nummers zelf wat minder door, ondanks een cover van ‘Send Me a Postcard’ van Shocking Blue. Het zijn nummers zoals Mould ze altijd al heeft geschreven. Ze variërend tussen lieflijk met rauw randje (het titelnummer ‘Sunshine Rock’, aan het begin, ‘Camp Sunshine’ aan het einde, een echo van het eerste nummer) en rauw met een lieflijk randje (‘Lost Faith’).

Uiteraard heeft Mould zich wel ontwikkeld in de afgelopen jaren. “Het is als wanneer je jarenlang met een schroevendraaier werkt. Jij verandert niet, maar de schroevendraaier slijt. Ik ben dus zeker niet virtuozer geworden in de loop van de jaren. Ik kan nu nog minder dan toen ik jong was.” Is zijn muziek is dus simpeler geworden in de loop van de tijd? Is hij zich gaan beperken tot de essentie? Wie weet – wat Mould betreft is er niet echt wezenlijk veel veranderd: “Ik heb draden en daar weef ik doek van. Van de draden die overblijven weef ik weer een nieuw doek.”

Foto: Flickr.com, shitbrain