C’est La Vie: Phosphorescent komt met waardige opvolger van Muchacho

Na het succesvolle ‘Muchacho’ bracht Matthew Houck vijf jaar lang geen platen uit. Maar nu heeft hij onder zijn artiestennaam Phosphorescent het album ‘C’est La Vie’ gemaakt. Een waardige opvolger van ‘Muchacho’, al zal waarschijnlijk niet iedereen het album volledig doorgronden.

‘C’est La Vie’, heet het nieuwe album van Matthew Houck/Phosphorescent. “Geen idee of het een goede titel is. Ik had er aanvankelijk mijn bedenkingen bij. Alleen had ik weinig keuze.” Hij legt uit dat hij album al vergevorderd was, maar dat het hem niet duidelijk was of de nummers wel bij elkaar hoorden. “Pas nadat ik het laatste nummer, ‘C’est La Vie No.2’, had opgenomen zag ik dat ze een eenheid vormden. Het is het nummer dat alles bij elkaar bindt. Dus ik moest het album er ook wel naar vernoemen.”

Wat de nummers op ‘C’est La Vie’ dan precies bindt is nog niet zo eenvoudig uit te leggen, en misschien is Matthew Houck ook wel niet de aangewezen persoon om dat te doen.

Een gesprek met Houck verloopt zelden soepel; in de regel heeft hij lange denkpauzes nodig, formuleert hij moeizaam en lijkt hij nog het meest op zijn gemak als hij jou een wedervraag kan stellen en achterover kan leunen terwijl hij met instemming knikkend naar jouw antwoord luistert. Ooit dreef hij met zijn nietszeggendheden en ontwijkende antwoorden een journalist van Paste Magazine tot wanhoop, een site die zijn vorige album ‘Muchacho’ net tot beste plaat van 2013 had uitgeroepen. “Het is alsof je een atleet interviewt in plaats van een artiest.”

Houck verontschuldigt zich hierover. “Het is echt niet zo dat ik het interviewers bewust moeilijk probeer te maken. Maar voorzover ik iets te melden heb, dan doe ik dat wel via mijn muziek. Ik heb daar niet zo veel aan toe te voegen, vrees ik. Te meer niet daar ik tamelijk intuïtief te werk ga. Ik ben me er niet zo goed van bewust wat ik precies wil uitbeelden. Op een of andere manier vormen de nummers op elke plaat die ik tot dusver heb gemaakt een eenheid, en vormen die platen samen een oeuvre. Maar hoe het precies zit? Het kan jaren duren voordat ik dat zelf doorheb.”

Groots én nietig

In dit geval kwam de openbaring dus wat eerder, nog voordat het album af was. Maar wát het dan precies is, dat ‘C’est La Vie’ aanduidt?

Het heeft ermee te maken dat Houck verhuisd is van New York naar Nashville, een gezin heeft gesticht, een eigen studio heeft gebouwd. Dat hij een heel ander leven leidt dan ten tijde van ‘Muchacho’, toen hij zichzelf afbeulde om – ja waarom eigenlijk? Om het album aan de man te brengen? Om zijn liefdesverdriet te overwinnen? Om niet toe te geven aan zijn destructieve neiging om naar de fles te grijpen? Van alles een beetje, waarschijnlijk.

“In elk geval vond ik mezelf toen heel wat belangrijker dan nu. Dat komt door al die veranderingen die zich in mijn leven hebben voltrokken: ik voel me nietiger dan toen, en tegelijkertijd gelukkiger. Terwijl die veranderingen me grotendeels zijn overkomen. Ik heb me in elk geval niet hoeven te forceren, zoals ik vroeger wel deed met mijn krampachtige pogingen om zelfopgelegde doelstellingen te bereiken. Daar gaat ‘C’est La Vie’ vooral over. Over de paradox dat je zoveel kunt bereiken door er niet te veel moeite voor te doen. Over hoe grootsheid een gevoel van nietigheid kan oproepen – een gevoel van verwondering, van berusting, van ‘c’est la vie’.”

Soundscapes

Het is de vraag of wie zonder deze voorkennis naar ‘C’est La Vie’ luistert, dit zo zal ervaren.

Het titelnummer spreekt natuurlijk voor zich (en de hint die Houck geeft door af te sluiten met de melodie van ‘Let It Be’ maakt het helemaal duidelijk). Maar verder? Het album begint met een overdonderend, rijk georkestreerd instrumentaal nummer dat van een zigeunerorkest afkomstig lijkt. Dan volgt het titelnummer en enkele nummers die nu eens aan Paul Simon of Cat Stevens doen denken (de single ‘New Birth in New England’), afgewisseld met ‘soundscapes’ die doen denken aan het werk van iemand als John Martyn.

“Mijn muziek beweegt zich tussen twee uitersten. Aan het ene uiterste bevinden zich de simpele, ongedwongen nummers die ik makkelijk in mijn eentje live kan spelen. Aan het andere uiterste bevinden zich de rijkgearrangeerde en veel ingewikkelder nummers staan.” Net als voorganger ‘Muchacho’ behoort ‘C’est La Vie’ tot de albums in die tweede categorie. “Het is zelfs nog iets rijker en verfijnder dan ‘Muchacho’.”

De muziek is kortom allesbehalve nietig, en waarschijnlijk lang niet alle luisteraars zullen het etiket ‘c’est la vie’ begrijpen. Een groot bezwaar hoeft dit overigens niet te zijn, want ‘C’est La Vie’ is een waardige opvolger van ‘Muchacho’, met muziek die ook prima te genieten valt voor mensen de achtergrond van het album niet kennen. Misschien is het zelfs wel goed niet te veel voorkennis te hebben, aangezien je dan puur op je gevoel kunt luisteren. Het verstand op nul, en laat maar waaien. C’est la vie!