De jubilaris

Ik ben vijfenvijftig, een mooie leeftijd om ermee op te houden. Ik vind dat je het beste niet ver na het hoogtepunt van je loopbaan moet stoppen en plaats maken voor jongere generaties.

Wat zijn je toekomstplannen?

Ach, wil je wel geloven dat ik er nog niet eens aan ben toegekomen… ik heb het nog zo druk met mijn afscheid.

Goed. Andere vraag dan. Hoe zien je eerste vrije dagen er straks uit?
Lekker laat opstaan, zeker niet voor negen uur! Dan trek ik vrijetijdskleding aan, want die das hoeft gelukkig niet meer! En verder… ik wil de komende tijd leren met de computer te werken, bridgeles nemen, mijn Spaans en Italiaans ophalen…genoeg te doen.

Het hoogtepunt van je carrière… wat was dat dan?

Ach, het zijn er zo veel geweest. De verhuizing naar dit mooie kantoor, bijvoorbeeld. Mijn laatste baan, die ik toch bijna vijf jaar heb mogen vervullen. Eigenlijk was elke functie die ik heb bekleed een uitdaging. Maar het mooiste heb ik altijd de omgang met de mensen gevonden. Ik loop altijd rond en praat informeel met mensen. Management by walking around noem ik dat.

Behalve hoogtepunten heb je ook dieptepunten gekend. Vind je je gedwongen vertrek niet erg pijnlijk?

Dat is in goed onderling overleg gegaan. Dat mijn afdeling is opgeheven is natuurlijk jammer. Maar dat vat ik niet persoonlijk op. Een dieptepunt zou ik dat niet willen noemen.

En dat je bent gepasseerd voor de functie van adjunct-divisiedirecteur, is dat geen dieptepunt?

Ach, zoals ik al zei: je moet niet te lang na je hoogtepunt doorgaan. Het was wel een verrassing dat de directie de voorkeur gaf aan mijn assistent. Maar hij heeft natuurlijk zijn leeftijd mee, hè. Dat zal het zijn, denk je niet? Ik kan er vrede mee hebben.

Je voelt je dus niet volledig uitgerangeerd?

Laat dit zeggen: ik voel het misschien als een smetje op mijn blazoen. Maar je kent het gezegde: er is geen koe zo bont of er zit een vlekje aan. Zo is het toch?

Column voor Freeler

Deel:

Geef een reactie