Hoe versier je een vrouw? (2)

‘Hoe versier je een vrouw?’ Woedende reacties kreeg ik toen ik hier een column over schreef. Terecht, eigenlijk. Want wat weet ik nou van versieren? Bijzonder weinig, merk ik, nu ik in het gezelschap verkeer van een ware meester.

E. verkoopt advertenties, al bijna twintig jaar. Hij heeft geleerd hoe je een afwijzing met een lach van je afschudt – of het nu van een vrouw is of een onwillige adverteerder. Maar afgewezen wordt hij weinig: ‘Ik kom bijna overal binnen’, zegt hij. En dat is geen bluf, weet ik nu ik hem aan het werk zie.

‘Je sokken passen niet bij elkaar’, zegt E. in het Spaans met een veelbetekenende glimlach tegen de serveerster. ‘Zo laat ik haar op een nette manier weten dat ik haar van top tot teen heb bekeken’, legt E. uit. Ze hapt: ze wil weten waar wij meestal uitgaan. E. noemt de discotheek waar wij gisteren zijn geweest, de Capitano.

Hij vertelt haar over de zanger van de groep Mana, die daar incognito was maar nadat hij herkend was een paar nummers heeft meegezongen met het plaatselijke bandje. Zij steekt een vinger in haar mond en maakt een brakend geluid. ‘No mi gusto!’ Dan loopt ze weg. Even later klinkt muziek van Mana vanuit het café. En als ze weer naar buiten komt, zegt E. dat hij meteen wil afrekenen: ‘Ik kan Mana niet uitstaan’.

Diezelfde avond zien wij haar weer, in de Capitano. Gearmd met een Mexicaan, met wie ze – te oordelen naar haar verveelde blik – al jaren samen is. Ze wendt zich af. Haar Mexicaan kijkt ons vijandig aan. ‘Ik hoop maar dat hij haar niet slaat’, zegt E. bezorgd. Maar even later heeft hij haar afwijzing met een lach van zich afgeschud.

(Column voor Freeler)