Mislukte ‘date’

Ook wie de laatste tijd maar af en toe op het Internet heeft rondgesurfd, zal het niet zijn ontgaan. De ene na de ander site besteedde er aandacht aan. Komkommernieuws – en hoe publieksvriendelijker de site, hoe meer komkommers er worden aangeboden. En dit is wel een heel smakelijke komkommer. De Amsterdamse supermarkt Lindeman wordt getransformeerd tot een zogeheten Dating Market. Vrijgezellen (‘singles’ noemt Lindeman ze) kunnen bij de ingang een speciaal bloemenmandje pakken en geven daardoor aan dat ze wel in zijn voor een leuk afspraakje. Voor de gelegenheid heeft de buurtsuper een speciale tafel met romantische aanbiedingen opgemaakt. En wie weet, bloeit er uit het bloemenmandje nog wel een mooi bloemetje op. Zegt de supermarkt.

Ik heb de proef op de som genomen. De eerste keer kreeg ik aanspraak van een homoseksueel, die zich vermoedelijk tot mijn jongensachtige uiterlijk aangetrokken voelde. (Misschien een ideetje voor de supermarkt: verschillende mandjes voor homo- en heterosingles?). Nadat ik hem had duidelijk gemaakt dat ik niet zó maar zó was, heb ik vijf kwartier rondgelopen in de winkel. Lindeman had diverse aanbiedingen voor singles: een zakje pijnboompitten, zwarte olijven (zonder pit) en Zwitserse koekjes. En nadat ik de Zwitserse koekjes had, kreeg ik eindelijk aanspraak. Een vrouw schoot mij aan – een vrouw met bloemenmandje. “Zullen we afrekenen?”, zei, ik mijn beste niets-aan-de-hand-toontje. En langzaam – ik zorgde ervoor niet sneller te lopen dan zij, en zij waarschijnlijk niet sneller dan ik – liepen we naar het nabij gelegen café De Eland.

Daar kwam het gesprek op gang. Met horten en stoten, mag ik wel zeggen. De ‘Woon jij hier in de buurt?’s’, de ‘Kom jij hier vaker?’s’ en de ‘Wat doe jij eigenlijk?’s waren niet van de lucht. En – hoewel ik haar toch op vier glazen wijn had getrakteerd – na verloop van tijd zag ik haar over mijn schouder heenkijken of er geen interessanter gesprekspartner was.

Ook mijn gedachten dwaalden af. Ik bedacht me dat een afspraak vrijwel altijd op niets uitloopt. Mensen willen het idee hebben dat ze door voorzienigheid bij elkaar zijn gebracht. Verwondering is een essentieel ingrediënt in het liefdesgerecht. Liefde gedijt als er een gevoel bestaat van: wat een toeval dat we elkaar toen en toen hebben ontmoet – dat is zo onwaarschijnlijk, dat we wel voor elkaar moeten zijn voorbestemd. We passen zo slecht bij elkaar, dat het wel echte liefde moet zijn. Wie zijn lot in eigen hand neemt en gericht op zoek gaat naar een passende partner, maakt weinig kans. En dus hebben acties à la Lindeman weinig zin, evenmin als contactadvertenties en relatiebemiddelingsbureau’s.

Anders ligt het op de zakelijke markt, dacht ik. Daar is het juist zaak om goed van te voren na te gaan of je als bedrijven bij elkaar past voor je samengaat, of zelfs via een fusie of overname in het zakelijke huwelijksbootje stapt. En er zijn min of meer objectieve maatstaven of twee bedrijven bij elkaar passen. Gaan ze er op een of andere manier op vooruit als ze samengaan? Oftewel is er een ‘synergie-’ oftewel ‘één plus één is drie’- effect? En is het mogelijk allerlei risico’s te beperken dat die synergie niet tot stand komt? Kortom: op de zakelijke markt moet je het toeval uitbannen voor er iets moois kan opbloeien tussen twee partijen. Toeval is een recept voor mislukking en moet worden uitgebannen. En dus hebben databanken, intermediairs en andere bemiddelende instanties hier wel een duidelijk aantoonbare rol. Ze brengen vraag en aanbod bij elkaar, waar in het dagelijkse leven vraag en aanbod elkaar maar het beste zelf kunnen vinden.

Misschien is dit wel een interessant onderwerp, dacht ik, en ik wilde mijn gesprekspartner laten delen in mijn gedachten. Maar helaas – zij bleek tijdens mijn overpeinzingen in gesprek te zijn geraakt met een andere man. Iemand die toevallig een glas bier over haar heen had gegooid. Iemand die zij toevallig via via al eens had ontmoet, maar nog niet nader had leren kennen. Wat een toeval! Wat een geluk! Een eerste stap op weg naar echte liefde.