The Maureens en de dood van rockmuziek

The Maureens en de dood van rockmuziek

“Rock is dood”, hoor je van tijd tot tijd. En het is waar, muziek die gedomineerd wordt door de klank van de elektrische gitaar kom je in de hitparade nog maar zelden tegen. Maar natuurlijk bestaat deze muziek nog. Ook in Nederland, zoals eens te meer blijkt uit ‘Something In The Air’, het nieuwe album van The Maureens.


Het is waar: hip hop, rap, elektronische muziek, moderne R&B en aanverwante muzieksoorten hebben rockmuziek uit de hitparade verdreven.

Hoe dat komt? De meningen hierover zijn verdeeld. Waarschijnlijk had het grote publiek gewoon genoeg van gitaargedreven muziek, die na de grunge muzikaal gezien steeds voorspelbaarder werd, getuige de opkomst van een genre als ‘hair metal’. Volgens muziekkenner David Bennett is het aanbod aan rockmuziek door populaire groepen simpelweg opgedroogd, en kiezen rockbands steeds vaker voor de akoestische gitaar, waardoor de muziek minder agressief klinkt, minder ‘rocky’. Hij spreekt van het ‘Coldplay-effect’, dat zich sinds de de opkomst van de Britpop (eind jaren negentig) laat gelden. Het leidt er in 2011 en 2012 dat geen enkel rockalbum in de bovenste regionen van de hitparade belandt – voor het eerst sinds de jaren vijftig.

Tenacious D., de komische groep rondom Jack Black, maakte in 2012 het toepasselijk getitelde nummer ‘Rock is Dead’.




Een andere vraag is of het erg is dat rockmuziek na 20100 is ‘overleden’. Volgens Bennett niet per se: misschien is het zelfs goed nieuws. Hij krijgt bijval van de Amerikaanse recensent Anthony Fantano : ’the death of rock is good for the genre’, claimt hij zelfs in een gelijknamige video.

Nieuwe rockbands

Hun redenatie luidt als volgt. Vroeger, voor de opkomst van rockmuziek, was jazzmuziek de populairste muziekvorm – denk aan de muziek van Frank Sinatra, Nat King Cole, Louis Armstrong en andere ‘main stream artiesten’. Met de opkomst van rockmuziek is jazzmuziek ‘ondergronds’ gegaan, en dat heeft goed uitgepakt. Juist omdat muzikanten zich niet op een groot publiek hoefden te richten, konden ze zich vernieuwen. Zodoende kon jazz zich verder ontwikkelen, en konden muziekstromingen als bebop, free jazz en fusion ontstaan. Nee, jazz heeft nooit meer een massapubliek weten te bereiken. Maar wat geeft dat? Voor liefhebbers zijn er meer smaken jazzmuziek dan ooit te voren. Nu bevindt rockmuziek zich misschien in eenzelfde positie als jazz destijds. En wellicht kan ook rock zich in de luwte verder ontwikkelen en vernieuwen.

Wie weet. Een hoopgevend teken is dat inderdaad nieuwe rockbands opstaan. Sommige lijken er vooral op uit oude succesgroepen zo goed mogelijk te imiteren (de Led Zeppelin-kloon Greta van Vliet).

Maar er zijn ook genoeg muzikanten die hun eigen gang gaan, zonder druk om per se een hit te scoren. Groepen niet achter hun vodden worden aangezeten door de platenmaatschappij om te voldoen aan de verwachtingen van een groot publiek. Die vrij zijn om te doen wat ze willen, en dankbaar gebruikmaken van die vrijheid. Die de gitaar op pakken en daarmee songs schrijven die wel aansluiten op de rockmuziek van vroeger, zonder regelrechte imitatoren te zijn.

The Maureens

Zo’n groep is The Maureens uit Utrecht. Deze week verschijnt hun nieuwe album, ‘Something in the Air’, de opvolger van ‘Bang The Drum’ uit 2015. Door het vertrek van drie bandleden (onder wie de toetsenist) ligt de nadruk sterker dan op vorige albums op – jawel – de gitaar. De muziek van de viermansformatie doet, meer nog dan op ‘Bang The Drum’ denken aan die van The Byrds in het midden van de jaren zestig door de jengelende gitaren en meerstemmige zang. Ook klinkt de muziek wat compacter. Zoals mede-oprichter Hendrik-Jan de Wolff zegt in een interview met de site 3 voor 12: “In vergelijking met eerdere platen is de muziek een stuk leger. We hebben er bewust voor gekozen om dingen niet dicht te smeren en wat meer in zijn blote kont te laten staan.”

“Vooral in de liedjes met de wat sombere teksten vind ik het mooi om de lege triestheid ook in de muziek terug te horen”, aldus De Wolff. En dat zijn nogal wat nummers: waar The Maureens vroeger grossierden in vrolijke, Beach Boys-achtige poppy muziek, voert nu vaker die ‘lege triestheid’ de boventoon. Volgens een persbericht is dit terug te voeren op het feit dat ‘bijna alle Maureens in het dagelijks leven werkzaam zijn in de hulpverlening, in de vorm van gehandicaptenzorg en daklozenopvang’: “Hun maatschappelijke betrokkenheid en ervaringen zijn van directe invloed op de sfeer van de muziek en de teksten, die veelal worden gekenmerkt door thema’s als eenzaamheid, nostalgie en verlies.”

Nieuw album

Een en ander is duidelijk te horen op het in juli vorig jaar verschenen melodieuze en melancholieke ’20 Years For The Company’, dat ook op het nieuwe album staat.

 




Daarna verschenen nog twee nummers, ‘She’s a Dreamer’ (let op de mooie samenzang!) en ‘4 AM’. Een bewijs dat rockmuziek niet dood is, maar buiten de hitparade gewoon blijft voortbestaan. Als het aan groepen als The Maureens ligt tenminste. Nu maar hopen dat voldoende mensen de weg naar dit soort muziek weet te vinden.

 




 




 

‘Something In The Air’ is verschenen bij het in Madrid gevestigde indielabel Meritorio Records. De vinyl-uitgave is te verkrijgen via de site van de band en via de betere platenzaken.

The Maureens presenteren hun album op 15 februari in Club Nine in TivoliVredenburg.

 

Deel:

Geef een reactie