The Weight Band: meer dan een tributebandje
Er zal wel een sociologische verklaring voor zijn, maar vreemd blijft het: we leven in een tijd van tributebands. Alleen al in Nederland zijn er naar schatting meer dan 1.000 bands die ‘echte’ groepen imiteren. The Weight Band onderscheidt zich van die tributebands doordat de groep meer doet dan alleen originele nummers naspelen. Wel klinkt de groep ook in de eigen nummers net als The Band. Of liever gezegd: net als The Band had kunnen klinken als de groep niet uiteengevallen was. Zo bleek ook tijdens een optreden afgelopen zondag in Amsterdam.
Het moet niet makkelijk zijn de nummers van The Band na te spelen. De vijf leden van de groep waren allen multi-instrumentalisten en vier van hen waren bovengemiddelde goede zangers. De groep heeft bovendien wel twee sterke albums uitgebracht maar heeft zich nooit helemaal ontwikkeld tot een echt aansprekende live-act. De leden van The Band wilden vooral niet opzichtig overkomen. De groepsnaam zegt het al: mede als reactie op flitsende namen als The Thriteenth Floor Elevator en The Magic Prunes, kozen de leden van de groep The Band. Een collectief van muzikanten, meer niet. Een echte blikvanger op het podium ontbrak in elk geval, waardoor de groep waarschijnlijk nooit helemaal is losgekomen van het stempel van ‘de begeleidingsgroep van Bob Dylan’.
De kracht van The Band zat ‘m in de muziek – een zeer aantrekkelijke hutspot van Amerikaanse stijlen als country, rhythm & blues, soul en New Orleans funk, en soul, in de soepele, meestal meerstemmige zang en de meesterlijke beheersing van de instrumenten. Al deed de groep weinig moeite om hun virtuositeit te benadrukken, al weer in tegenstelling tot tijdgenoten met hun exuberante psychedelische en symponische pop. The Band hield het liever klein.
Daarmee staat een tributeband van The Band op één-nul of zelf twee-nul achterstand. Één-nul: omdat er geen duidelijke ‘frontman’ is. Als Queen-tributeband zit je al goed als je een imitatie-Freddy Mercury in de gelederen hebt. Bij een tributeband van The Band kunnen de leden nog zo op de muzikanten uit de oorspronkelijke bezetting lijken, vrijwel niemand zal ze herkennen. Twee-nul: de leden The Band waren wereldmuzikanten maar schermden daar niet mee – probeer daar maar eens aan te tippen als tributebandje, dat is meer dan bij veel andere groepen onbegonnen werk.
The Weight Band weet die twee-nul achterstand echter in zijn voordeel om te zetten. De groep speelt niet alleen covers van The Weight en andere nummers van The Band, maar vooral eigen nummers in de stijl van The Band. Verder staat er hier en daar een cover op, zoals het Dylan-nummer ‘The Day of the Locusts’ op het eerste album van de groep ‘World Gone Mad’ – geheel in stijl van The Band, die ook graag Dylan coverde.
Eigen nummers
The Weight Band wil niet zozeer een imitatie van het origineel zijn, maar eerder een groep die eraan schatplichtig is – geen tributeband zoals de meeste (eerbetonen door te kopiëren) maar wel een groep warvan de leden eer (’tribute’) betonen aan hun grote voorbeelden. The Weight Band is een groep die klinkt zoals The Band misschien had geklonken als Robbie Robertson de groep niet had verlaten en Richard Manuel en Rick Danko niet op jonge leeftijd waren gestorven. Die niet alleen covers van The Band speelt maar ook nummers in de stijl van de groep, zoals ‘World Gone Mad’.
Voor mensen die fan zijn van The Band is dat misschien een aantrekkelijk concept. Zij krijgen van The Weight Band én nummers van The Band én nummers in de stijl van The Band. En dan ook nog gespeeld door muzikanten van wie Jim Weider in The Band heeft gespeeld als opvolger van Robbie Robertson. Dichterbij The Band kun je niet komen. Maar niet iedereen is overstag. Er is ook kritiek op The Weight Band. De sound van de groep zou geen eerbetoon zijn, maar eerder een doorzichtige poging om te ‘cashen’, zeggen sommige critici. Zij wijzen ook op de naam van de groep, die wel verdacht veel lijkt op die van The Band. Commercieel gewin in plaats van artistieke integriteit!
Geen slaafse navolging
Wie de groep live ziet, zal het allemaal een zorg zijn. De groep speelt wel erg veel nummers van The Band: de avond opent met ‘Rag Mama Rag’, om te vervolgen met ‘King Harvest Has Surely Come’ en dan het Dylan-nummer ‘This Wheel’s on fire’, dat The Band ook al op de plaat zette. Meer covers volgen, waaronder uiteraard ‘The Weight’.
De sterke eigen nummers zijn in de minderheid. Jammer. Aan de andere kant: het klinkt allemaal even geweldig. Bijna net als The Band eigenlijk, zij het dat The Weight Band er niet op uit lijkt te zijn de originele te imiteren. Zo gaat Jim Weider tekeer met uitgesponnen gitaarsolo’s waar The Band voor terugweek – op ‘This Wheel’s on fire’ gooit hij er zelfs een psychedelische solo tegenaan waar Jerry Garcia zich niet voor zou hebben geschaamd.
Van slaafse navolging is in elk geval geen sprake. Het is alsof de ziel van The Band in het lichaam van The Weight Band tot leven komt. Een jong lichaam wel te verstaan, dat behalve The Band ook artiesten als Little Feat en John Hiatt lijkt te incoporeren.
En Doctor John, niet te vergeten: de stem van toetsenist Brian Mitchell klinkt precies als die van ’the night tripper’ en zijn uitvoering van ‘Such A Night’ is misschien wel het hoogtepunt van de avond. Een cover van Dr. John door een groep die de muziek van The Band in leven houdt? Inderdaad! De meeste tributebands zouden het niet in hun hoofd halen zich zo ver uit de buurt van hun muzikale helden te begeven. The Weight Band doet het gewoon.