Twin Peaks laat de late jaren zestig herleven

De late jaren zestig herleven in de muziek van Twin Peaks. Op het eerste album greep de groep vooral terug op de garagerock en de proto-punk uit die periode, nu klinken ook de grote groepen van destijds door. “Op een of andere manier spreekt de muziek vaan omstreeks 1968 ons meer aan dan wat tegenwoordig populair is.”

Wat was het beste jaar in de geschiedenis van populaire muziek? Volgens schrijver Andrew Grant Jackson was het 1965, schrijft hij in zijn boek ‘1965: The Most Revolutionary Year in Music’ over het jaar waarin nummers als ‘Yesterday’, ‘Satisfaction’, ‘My Generation’, ‘The Sound of Silence’, ‘California Girls’ en ‘Like a Rolling Stone’ verschenen. Niet iedereen zal het met hem eens zijn. De jonge rockers van de Amerikaanse groep Twin Peaks niet in elk geval. Zij zijn voorin de twintig, maar laten zich volop inspireren door het jaar 1968 en de rauwe, energieke proto-punk die destijds opkwam, van groepen als de Stooges en The Velvet Underground die voortborduurden op de primitieve garagerock van groepen als The Beau Brummels, The Kingsmen en The Standells.

“Zeker op ‘Sunken’, onze eerste plaat uit 2013, hoor je die invloeden terug. Zelfs zo dat we als een nieuwe gragerockband worden gezien”, zeggen zanger/gitarist Cadien Lake James en zanger/gitarist Clay Frankel. “Ik kan daar wel inkomen”, zegt James. “Al speelden we eerder ‘basement rock’ dan garagerock of proto-punk: wij repeteerden altijd in een kelder, niet in een garage. Maar goed: muzikaal gezien waren we inderdaad uit hetzelfde, primitieve en rauwe hout gesneden. Om eerlijk te zijn, hebben we van de nood een deugd gemaakt: die simpele rockmuziek was de enige stijl die we toen beheersten. We waren destijds erg onbeholpen.”

Soepeler musiceren

In de afgelopen jaren heeft Twin Peaks zich enorm ontwikkeld. Nog altijd neigt de muziek van de groep uit Chicago naar de grotestadsmuziek uit de jaren zestig die ze op de middelbare school al omarmden. Maar op hun nieuwe album ‘Down in Heaven’ klinken ook andere invloeden door. Groepen als The Pixies en Pavement bijvoorbeeld. “Is het ook garagerock of proto-punk? Ik dacht het niet. En onze muziek is dat nu evenmin. We klinken echt anders dan toen we begonnen. Als je er per se een etiket op wilt plakken: op ‘Down in Heaven’ staat voornamelijk rockmuziek in de geest van de late jaren zestig”, zegt James. “Het klinkt beter dan ons oude werk. Soepeler”, vindt ook Frankel. “We hebben beter leren zingen en spelen. En we hebben ons muzikale palet uitgebreid met blazers en andere instrumenten”, zegt James. 

James en Frankel wijzen ook op de komst van toetsenist Colin Croom, die hun muziek van de nodige verfijning voorziet. Luister maar naar een nummers als ‘Walk To The One You Love’ van het eerder dit jaar verschenen album ‘Down in Heaven’: drie jaar geleden had de groep nooit zo’n nummer kunnen maken.

Puberliefde

Toch blijft Twin Peaks (de naam is bedoeld als ode aan de schoonheid van het vrouwelijke lichaam, en is niet gebaseerd op de gelijknamige serie van David Lynch) ondanks alle vernieuwingen nog altijd grotendeels in de late jaren zestig hangen. James en Frankel noemen albums – uit 1968, alweer – als Beggar’s Banquet van The Rolling Stones, het witte dubblealbum van The Beatles en The Village Green Preservation Society (The Kinks) als belangrijkste inspiratiebronnen.

 “We hebben die muziek uit de jaren zestig in onze puberteit via onze ouders en oudere broers en zussen leren kennen”, zegt James. “Veel pubers verzetten zich tegen hun familieleden maar wij hebben juist een hechte band met hen, want ze deugen echt: ’they don’t suck’. En we generen ons er niet voor dat hun muzieksmaak ook de onze is: op een of andere manier spreken de nummers uit die late jaren zestig ons meer aan dan wat je vandaag de dag hoort. Natuurlijk zijn er ook moderne artiesten die we kunnen waarderen. Groepen als Cage the Elephant, bijvoorbeeld, waar me mee hebben getoerd. En zo zijn er nog wel meer bands, al zijn die geen van alle ‘mainstream’ zoals The Beatles en de Stones dat wel waren. De muziek die nu populair is, vinden wij maar saai.”

Foto: Wikipedia