De Minimum Viable Relationship (Is een stem voor een Europese rechts-radicale partij weggegooid?)
Vermoedelijk is dit het slechtste product in jaren: de Rabbit R1. Zogenaamd een kunstmatig intelligent apparaat dat je met je stem kunt bedienen om muziek af te spelen, boodschappen te bestellen of informatie op internet te zoeken. Maar in werkelijkheid een belabberd, kunstmatig dom apparaat: een soort slecht functionerende smartphone waarmee je niet eens kunt bellen.
Geen probleem zeggen de makers, het is een ‘minimum viable product’, een product dat op de markt wordt gebracht om te testen. Zo’n MVP hoeft niet tot in de puntjes verzorgd te zijn, zolang het maar aantrekkelijk genoeg is voor gebruikers om nu al te kopen. In feite verkoopt een bedrijf dat een MVP lanceert dus ‘broodjes aan de bakker’ zoals het heet, het doet onderzoek op kosten van klanten. Die moeten er maar op vertrouwen dat zo’n MVP daarna verder wordt ontwikkeld en dat de volgende versie wel naar tevredenheid functioneert. In het geval van de Rabbit R1 is dat bijzonder twijfelachtig, want je hebt veel meer aan ChatGPT op je smartphone dan aan dit rare oranje doosje. Ook is het mogelijk dat het bedrijf achter de Rabbit R1 kwaad in de zin heeft; in elk geval schijnt het eerder bij een NFT-scam betrokken te zijn geweest.
De moraal: het is inderdaad mogelijk met een onaf product de markt te verkennen. Maar alleen onder enkele voorwaarden. Een MVP moet nu al zo goed zijn dat het aanschaf rechtvaardigt, het moet enig potentieel hebben en de producent moet investeren in verdere ontwikkeling op basis van feedback van klanten. Anders haken klanten af. Anders geformuleerd: klanten zeggen de relatie op. Weer anders geformuleerd: er moet een Minimum Viable Relationship, een MVR, bestaan tussen leverancier en klant. De relatie hoeft niet perfect te zijn, maar wel kansrijk. En leverancier en klant moeten werken aan een betere verstandhouding om die kansen te verzilveren.
En geldt dat niet eigenlijk voor elke relatie? Nogal wat mensen zijn romantisch misvormd: ze geloven dat ze ooit ‘de ware’ zullen tegenkomen, dat hun problemen als sneeuw voor de zon zullen verdwijnen als ze een Apple-computer aanschaffen, dat het geluk in een proteïnereep schuilt. Onzin natuurlijk: een goede relatie ontwikkelt zich werkenderwijs. De prins op het witte paard ontmoet je niet aan het begin van een relatie, maar misschien wel verderop. Als het er tenminste in zat, als de MVR voldoende ontwikkelingspotentieel had.
In NRC van 30 mei staat een artikel over het stemgedrag van de radicaal-rechtse fracties in het Europarlement. “Het is lastig één onderwerp te kiezen waarover de radicaal-rechtse Europarlementariërs het meest verdeeld zijn. Nationale partijen stemmen meestal wel unaniem, maar botsen vaak frontaal met fractiegenoten uit een ander land”, blijkt uit het artikel.
De twee grootste partijen binnen de Identiteit en Democratie-fractie, de Italiaanse Lega en het Franse RN, zijn het bijvoorbeeld met elkaar oneens bij zo’n 40 procent van de stemmingen. De onenigheid binnen de ID-Groep is het grootst als het gaat over buitenlands en economisch beleid. “Bij dat laatste onderwerp zijn de partijen het zelfs in de helft van de gevallen met elkaar oneens.”
Ook de Europese Conservatieven en Hervormers (ECR) zijn zelden eensgezind; slechts in de helft van de stemmingen stemt meer dan 90 procent van de ECR-groep eenduidig. “Uiteindelijk blijft zeer onzeker hoe de fracties zullen stemmen en kunnen partijen binnen één fractie elkaar alsnog dwars proberen te zitten.”
Conclusie: niet alleen samenwerken mét de radicaal-rechtse partijen is lastig, ook binnen de partijen is de verdeeldheid groot. Misschien wel te groot voor de Minimum Viable Relationship om levensvatbaar te zijn.
Beeld: zelf gebakken met Dalle-E 3