Waarom

‘Publish and be perished’…. zo luidt de uitdrukking toch? Op een site als deze ben je je eigen uitgever, en hoef je niemand over te halen om jouw teksten op te maken en te drukken en verspreiden. Je kunt alles in betrekkelijke rust doen, zonder een zenuwslopende deadline of de hinderlijke bemoeizucht van een geïnterviewde. ‘Publishen’ is er sinds de komst van internet een stuk makkelijker op geworden.

Van dat ‘perishen’ zal met een obscure site als de mijne echter weinig terecht komen. Want wie leest er nou zo’n site? In zo’n opmaak?!

Wat mij betreft is dat niet zo’n ramp, want het ‘publishen’ zonder ‘perishen’ heeft zijn charmes.

Schrijven doe je niet (of niet in de eerste plaats) om gelezen te worden (ik niet tenminste) maar om het schrijven. En misschien ook wel om je tekst in druk te zien (het is alsof een anonieme gedrukte tekst altijd meer gezag heeft dan een persoonlijk handschrift). Het idee dat er geen groot lezerspubliek is, geeft bovendien een gevoel van vrijheid. Het gevoel dat je vrij bent om te schrijven wat je wilt, omdat je waarschijnlijk toch niet wordt gelezen.

Tegelijkertijd moet je tekst wel geschikt zijn voor consumptie. Want stel dat iemand tóch de moeite neemt jouw woorden tot zich te nemen… Dus zorg je er voor dat je met iets komt waar je achter kunt staan.

Gelukkig hoeft je tekst niet helemaal ‘persklaar’ te zijn. Als er kritiek op komt, kun je nog altijd schaven – en terugkomen op eerder gedane uitspraken, spelfouten verwijderen, onduidelijke formuleringen toelichten. Op een site heeft alles wat je schrijft een voorlopig karakter. Het is er, maar het is er ook niet.

Heerlijk: ‘To be and not to be’…