Investeren in Europese voetbalclubs: waarom Amerikaanse investeerders nu aarzelen
De investeringsgolf in het Europees voetbal van de laatste jaren stokt. Wat is er veranderd?
Beeld: zelf gebakken met Dall-E 3
JanBletz.nl
Geen daden maar woorden
Beste Jan,
Met interesse las ik je artikel op Mena.nl over Amerikaanse investeerders in het Europese voetbal, vandaar mijn mail.
Vorig jaar ben ikzelf afgestudeerd in Strategic Management met een thesis over multi-club ownership (MCO). Omdat ik de ontwikkelingen in de (zakelijke) voetbalwereld op de voet volg, miste ik enkele noties in het artikel waarbij ik graag een kanttekening zou plaatsen.
Ten eerste, voetbalclubs zijn geen winst-gedreven organisaties. Ondanks dat een stabiele en duurzame financiële inkomstenstroom belangrijk is (lees: geen ‘sugar daddy’-model), zijn voetbalclubs over het algemeen beperkt in mogelijkheden. Kapitaal moet voornamelijk op het veld staan, omdat daar de meeste winst te behalen is; niet alleen in uitslagen, maar ook qua transferinkomsten. Winsten worden daarom geherinvesteerd en niet onttrokken.
Verder is de omvang van fansbases per club gelimiteerd, men kiest eenmaal ‘hun’ club en hier kan wel een extra club bijkomen, maar men ‘switcht’ zelden van club. Daarbij is de fanbase voor het merendeel van de clubs lastig te vergroten omdat ze o.a. geen internationale exposure hebben.
Dus Amerikaanse investeerders kunnen zich wel richten op kleinere clubs met groeipotentieel, maar deze groei is zwaar gelimiteerd. Dan heb je het echt over een scenario van League 1 naar Premier League, en dat is een hele lastige strijd om daar te komen, laat staan te handhaven op basis van een gezond financieel model (Brighton en Brentford zijn de enige uitzonderingen die top-of-mind zijn).
Multi-club ownership kan een rol spelen om kleinere clubs succesvoller te maken, omdat ze kunnen profiteren van het grotere netwerk en kapitaal van de moederclub, waardoor er betere (duurdere) spelers komen te spelen die ze anders niet zouden kunnen halen. Echter is zo’n nauwe integratie amper terug te vinden, laat staan succesvol. De enige voorbeelden zijn het Red Bull-concern en City Football Group afgelopen seizoen met Girona. In mijn studie vond ik ook geen (positieve) significante resultaten van MCO op sportieve resultaten, enkel een positief op long-term financial sustainability. Haast het enige waar investeerders op kunnen cashen is door te speculeren op de groeiende uitzendrechten (Super League), echter is die groei aan het afvlakken (zie nieuwe Premier League deal). En dan hebben we nog niet eens besproken over de kunde en onervarenheid van Amerikanen in het besturen van voetbalclubs, zie mijn favoriete club Chelsea, maar dat is een andere discussie.
Dank! Deze kwesties worden in de langere versie van het artikel volgens mij wel besproken. Dit staat in het magazine dat in augustus verschijnt. Mail me anders je contactgegevens, dan stuur ik je een exemplaar toe.