Lang leve Joe Biden!
“I think I’m going mad”, schijnt George III in 1788 te hebben uitgeroepen tijdens een aanval van wat vermoedelijk porfyrie was. Hij was toen al bijna 30 jaar koning en zou het tot 1820 blijven, ondanks zijn gezondheidsproblemen. Nog altijd staat hij bekend als ’the mad king’, maar dat zegt meer over de beeldvorming die het gevolg is van de verspreiding van kwaadwillende roddels dan over zijn werkelijke geestestoestand toen hij regeerde. ‘Fake news’ is van alle tijden – en wie zich door beeldvorming laat leiden is een oppervlakkige mediaconsument, geen volwassen burger.
Het is gemakkelijk om de zwakheden van een leider te benadrukken, vooral wanneer deze zo zichtbaar zijn als bij George III. Maar zijn verhaal leert ons dat ware grootheid niet voortkomt uit perfectie, maar uit het vermogen om ondanks onze beperkingen te leiden. Want in werkelijkheid is de staat van dienst van George III indrukwekkend. Door zijn ziekte was hij inderdaad af en toe verward en niet bij machte goed te regeren. Maar hij had een sterk ontwikkeld plichtsbesef. Hij nam zijn rol als monarch zeer serieus en streefde ernaar een goede en rechtvaardige heerser te zijn.
In de periodes tussen zijn aanvallen toonde hij een opmerkelijke zelfkennis. Hij was zich er pijnlijk bewust dat hij op elk moment opnieuw in de greep van zijn ziekte kon raken. In plaats van te vertrouwen op zijn eigen onfeilbaarheid, zoals zoveel monarchen voor hem hadden gedaan, omringde George III zich daarom met bekwame adviseurs en ministers en – uiteindelijk, toen het echt niet meer ging – zijn zoon als regent. Hij leerde te luisteren naar verschillende perspectieven en woog zorgvuldig de gevolgen van zijn beslissingen af.
Deze aanpak resulteerde in een stabiel en effectief bestuur, zelfs in tijden van grote onrust, zoals de Napoleontische oorlogen. Zijn bewustzijn van zijn eigen beperkingen leidde ook tot belangrijke constitutionele ontwikkelingen. De noodzaak om voorzieningen te treffen voor periodes waarin hij niet in staat was te regeren, droeg bij aan de verdere ontwikkeling van het Britse parlementaire systeem. Zijn persoonlijke strijd werd een katalysator voor institutionele vooruitgang.
Niet alleen vond hij kracht in zijn kwetsbaarheid, hij was ook nog eens een toegewijde schutspatroon van de kunst en de wetenschap. Hij stichtte de Royal Academy of Arts en schonk zijn omvangrijke persoonlijke bibliotheek aan de natie, waarmee hij de basis legde voor wat nu de British Library is. De persoonlijke integriteit en eenvoud van ‘Farmer George’, zoals zijn bijnaam luidde, waren een verademing vergeleken bij de extravagantie, het egocentrisme en de grootheidswaan van veel van zijn voorgangers en opvolgers.
Als hij nu had geleefd, was hij een ideale kandidaat voor het Amerikaanse presidentschap geweest.
Beeld: zelf gebakken met ideogram.ai