Wat een levensechte draken! (Over House of the Dragon, seizoen twee)
Dankzij Kamala Harris is House of the Dragon opeens helemaal actueel. Of misschien moet ik zeggen: dankzij Donald Trump en zijn geestverwanten, die maar niet willen inzien dat een vrouw prima geschikt kan zijn als leider van een land. Precies diezelfde mannelijke geborneerdheid en kortzichtigheid die verhinderen dat Rhaenyra de troon van Westeros kan bestijgen. Terwijl ze toch overduidelijk geschikt is als koningin en terwijl haar vader haar toch echt heeft aangewezen als zijn opvolger. De makers van House of the Dragon trappen de tijdgeest op haar staart, kun je wel stellen.
Maar is House of the Dragon daarmee ook een goede serie?
Seizoen 1 zeker, vooral dankzij het tragische verhaal van koning Viserys en zijn (op King Lear geïnspireerde?) teloorgang. Een man die tegen zijn zin koning is geworden, maar die zijn taak uiterst serieus opvat en er het beste van probeert te maken – en uiteindelijk faalt. Geweldig gespeeld door Paddy Considine ook.
Mijn nieuwsgierigheid ging daarnaast vooral uit naar het lot van Daemon (een duivel?), in alles het tegendeel van zijn oudere broer: een heetgebakerde krijger, met een dorst naar macht, die niets liever wil dan koning worden. Helaas kwam het personage niet helemaal uit de verf in het eerste seizoen. Daemon had betrekkelijk weinig ‘screen time’ en het conflict tussen hem en zijn broer werd wel aangestipt maar niet uitgewerkt. Een gemiste kans. Ook in seizoen twee is slechts een bijrol voor Daemon weggelegd, terwijl hij met zijn machtsaspiraties toch tot een aanvaring zou moeten komen met zijn nicht/vrouw/aspirant-koningin Rhaenyra.
Misschien gebeurt dat ook nog, maar ik vermoed van niet. De makers van House of the Dragon hebben ervoor gekozen om het verhaal te centreren rond de rivaliteit tussen Rhaenyra en haar gewezen beste vriendin Alicent, de weduwe van Viserys die haar zoon tot koning uitroept. Die rivaliteit is helaas niet bijster boeiend, ik denk omdat de motieven twee karakters zo slap zijn.
Je snapt misschien wel enigszins waarom Rhaenyra koningin wil worden – ze komt voor zichzelf op, ze strijdt tegen het patriarchaat – maar aan de andere kant: werkelijk invoelbaar is het niet. Waarom zou je koningin willen worden? Is dat wel zo leuk? ‘Heavy is the head that wears the crown’, zoals Viserys ondervond, en zou een leven in de luwte als prinses niet veel prettiger zijn? Bovendien: komt het niet in haar op dat ze hoe dan ook enorm bevoorrecht is, en dat er allerlei mensen geschikt zijn om over het land te heersen maar nooit een kans daartoe krijgen?
Wat Alicent bezielt is helemaal duister. Komt ze werkelijk op voor haar zoon omdat ze in alle oprechtheid gelooft dat Viserys hem op zijn sterfbed heeft aangewezen als opvolger? Terwijl hij zich tot dan toe altijd voor Rhaenyra heeft uitgesproken? Volgens mij willen de makers van House of the Dragon ons dat inderdaad laten geloven. Een uiterst zwakke beweegreden, als je het mij vraagt. Vergelijk dat eens met de machtshonger van Cersei, het sadisme van Joffrey of de wellust van Tyrion – om maar enkele van de talrijke onvergetelijke personages uit Game of Thrones te noemen in wie ik me moeiteloos kon verplaatsen.
Toen seizoen 2 begon, was ik grotendeels vergeten hoe het ook al weer zat met Rhaenyra, Alicent, Daemon en de rest (vooral met Aegon en die andere kinderen die ik maar niet uit elkaar kon houden); het aantal personages is een fractie van dat in Game of Thrones, maar daar had ik geen enkele moeite om iedereen uit elkaar te houden. Om warm te draaien heb ik daarom seizoen 1 van The House that Dragons Built bekeken, een ‘making of’ van de serie. Wat een moeite heeft het gekost om alles er zo middeleeuws uit te laten zien! Om de draken zo levensecht te maken! Om het hoofd te bieden aan moordende productieschema’s en logistieke nachtmerries! Omdat terloops werd gerefereerd aan het eigenlijke verhaal, was mijn geheugen na enkele afleveringen inderdaad opgefrist.
Alleen betrapte ik mezelf er tijdens seizoen 2 van House of the Dragon op dat ik vaak vooral op de art direction en de special effects lette. Geen goed teken.
Beeld: Dall-E 3