Plaat van het jaar

De meeste nieuwe muziek die dit jaar verscheen is aan mij voorbijgegaan. Normaliter lukt het me nog wel om het aanbod van bekende artiesten bij te houden, maar zelfs dat heb ik nu niet voor elkaar gekregen. Zo draai ik nu pas Indoor Safari van Nick Lowe (nummer 11 in de top 20 van de lezers van Heaven). Woodland van Gillian Welch en David Rawlings vond ik mooi, maar de zang van David Rawlings wil maar niet wennen. Wild God van Nick Cave is een plaat die ik erg goed vind, maar niet vaak op zet.

Als ik meer muziek had kunnen beluisteren, had ik misschien een andere plaat van het jaar gekozen. Maar zoals het er nu voorstaat stem ik op Patterns in Repeat van Laura Marling. Een mooi vervolg op haar Songs for Our Daughter. Haar angst dat haar creativiteit te lijden zou hebben onder de komst van een kind is niet bewaardheid. Haar dochter is juist een bron van inspiratie, blijkt op dit album uit nummers als Child of Mine en Lullaby. Het ene na het andere prachtige (en prachtig gearrangeerde) nummer, met zoals altijd gevatte teksten (tegen een vriendin van wie ze vervreemd is geraakt: You had your children on the fly / Another child, another guy / Another chance to fall in love again / I fear they may have paid the price / For the freedom of your life).

Volgens de recensent Anthony Fantano doet dit album eerder denken aan het werk van Paul McCartney dan aan dat van Joni Mitchell, met wie Marling tot treurens toe wordt vergeleken. Ik hoor het eerlijk gezegd niet, maar het zou kunnen – ik meen dat Marling zelf onlangs ook McCartney als invloed heeft genoemd. Fantano geeft het album een 9, ik zou eerder een 10 geven. Alles wat Marling vanaf I Once was an Eagle heeft uitgebracht is geweldig, en op geen enkel album staan betere nummers dan op Patterns in Repeat.

Vooruit, een 10-min. Die tweee instrumentele nummers passen thematisch misschien wel (wat is ‘minimal music’ anders dan zich herhalende patronen, tenslotte), maar ik vind er verder niet veel aan.