Paris, Texas herzien

De eerste keer dat ik Paris, Texas zag, moet in 1984 zijn geweest, het jaar dat de film uitkwam. Ik vond er niet veel aan.

De tweede keer dat ik Paris, Texas zag, was gisteren. Ik vond er niet veel aan.

Wat ziet iedereen toch in deze film? De fotografie is mooi (Edward Hopper-achtig), de muziek heeft wel wat (al begon ik me er na een uurtje of zo aan te ergeren – veel te nadrukkelijk aanwezig en erg repetitief), maar verder? Die hele Travis kan me niets schelen, ik vind dat jongetje Hunter irritant en van Jane snap ik niets.

Volgens mij deugt het scenario niet. Want: met wie moet de kijker zich identificeren? Niet met Travis, zijn verhaal is een raadsel dat langzaam (tergend langzaam) wordt onthuld in de film. Met zijn broer en diens vrouw, die benieuwd zijn naar wat er met Travis is gebeurd? Toch ook niet, want zij vervullen niet meer dan een kleine bijrol. Met Jane dan? Maar die komt pas tegen het einde van de film in beeld. Met het schattige jongetje – NOT – Hunter? Nee. Paris, Texas is geen ET.

Nu ik erover nadenk: in Paris, Texas wordt eenzelfde verhaal als in ET wordt verteld, maar dan vanuit het perspectief van de alien. Een vreemde voor iedereen die hij ontmoet in de film, een vreemde voor zichzelf en een vreemde voor de kijker.

P.S. Voor een goed onderbouwde positieve recensie, zie:

Ik kan me er niet in vinden. Wel in de reactie op deze recensie van @eriamjr: “I finally got around to watching this movie recently after it had been on my must-see list for years. I love good art house, I admire the actors and I was ready to embrace ‘Paris’ as one of my all-time favourites.

But I’m afraid this movie didn’t ring true for me either plausibly or emotionally. It was asking me to believe that a guy who had abandoned his wife and child, chained his wife to a stove and was too emotionally messed up even to speak for four years should, just in the space of a few weeks (days?), get it together enough not only to reconcile with his brother and sister-in-law and son and former wife, but then magnanimously turn away again from his wife and son out of the goodness of his heart. Sure, miraculous things can happen in human lives…but this just felt contrived.

It was also asking me to believe that a boy who’d started out with one father and briefly had two would be content to be fatherless, in the care of a mother who had abandoned him.

The argument that the plot shouldn’t be taken literally because the movie’s message was symbolic doesn’t wash for me, because there’s nothing in the screenplay to suggest that the events don’t take place in the literal world. I’m a huge fan of David Lynch; but Lynch lets you know in no uncertain terms that he’s delving into dream states and altered realities. The world of Paris, Texas might be metaphorical, but it’s not surreal.

Then there’s the scene with the mirror. I love movies that push the boundaries of the medium. I was prepared to embrace the mirror scene as one of the most memorable in cinema. But for a start it breaks the golden rule of ‘show, don’t tell’. Travis’s monologue is pure exposition, backstory. Of course it’s also Travis’s way of letting Jane know who he is and how he has changed; but couldn’t the screenwriters have found a subtler way for him to do this?

And where is Jane’s fear? We see her amused, puzzled, disconcerted, moved – but wouldn’t she also be terrified or at least deeply unnerved to realise that the man who had terrorised her for years had tracked her down and was now only metres away? Wouldn’t she be scared of the impending emotional upheaval, the pain of reopening old wounds?

As a coup de grace, there’s the scene where the Latino maid instructs Travis that to gain his son’s admiration he needs to dress like Money. And he does! And it works! Outcast of the wilderness gains his son’s love by living the American Dream. American values win the day.

Paris, Texas could have been one of the all-time greats, especially with that fabulous mirror scene, but I’m afraid for me it loses its way in the desert dust.”