Nayak (The Hero): weer een film met een ziel van Satyajit Ray

De tweede film van Satyajit Ray die ik in korte tijd heb gezien.

Weer een erg plezierige ervaring. Ray zelf schijnt te hebben gezegd dat hij fouten in het scenario had gemaakt, maar dat het optreden van de hoofdrolspeler vlekkeloos was. Misschien dat de film inderdaad een beetje langzaam op gang komt. De film had ook er ook mee kunnen beginnen dat de hoofdrolspeler – een bekende Bengaalse filmster, die een bekende Bengaalse filmster met wroeging speelt – op reis gaat maar echt storen deed het niet.

Ik meen dat The Darjeeling Limited van Wes Anderson een soort eerbetoon aan Ray was, aan deze film in het bijzonder. Maar dan toch vooral een eerbetoon aan hoe de film eruit ziet, aan het camerawerk en de montage. Geinig, daar niet van, zoals wel meer films van Anderson geinig zijn. Maar echt diep gaat die film van Anderson niet, het is vooral spielerei van een filmnerd. De film van Ray heeft daarentegen wel echt een ziel. Al is Ray dan ook zwaar beïnvloed door mensen als John Ford, door het Italiaanse neorealisme en (hier dan) door een film als Otto et Mezzo, hij maakt er iets eigens van. Hij stijgt boven zijn invloeden uit, anders dan Anderson. Maar misschien moet ik The Darjeeling Express nog een keer zien, is ook al weer jaren geleden.

Ik zat naast een jongen die voor aanvang van de film ijverig aantekeningen zat te maken. Een filmjournalist, dacht ik. Na afloop vroeg ik hem wat hij van de film had gevonden. Bleek dat hij de hele film had geslapen: hij was dakloos en had de nacht daarvoor door de stad gezworven, en had nu pas kunnen uitrusten. En die aantekeningen dan? Dat was een gewoonte die hij tijdens zijn studie had opgedaan (hij was net afgestudeerd als electrotechnisch ingenieur en was door een vergissing van zijn verhuurder zijn kamer kwijtgeraakt). Maar een andere film van Ray had hij erg mooi gevonden, dus bij een volgende gelegenheid zou hij Nayak zeker gaan kijken.