Verslaafd (Over LSD)
Geen drug die zo goed klinkt als LSD. Verslavend, ik kan niet anders zeggen.
Marihuana is me veel te loom. Cocaïne te gejaagd. Heroïne te zwartgallig. Alcohol te luid. XTC te kinderachtig. Opium? Ik zou niet eens weten wat voor geluid dat voortbrengt.
Nee, dan LSD. Laat je oren klapperen. Blaast de lucht door je wegen, weet de weg naar buiten weer te vinden en draait een rondje rond je hoofd tot je ervan tolt. Het geluid van achteruitgespoelde banden, vervormde gitaren en holle stemmen. Muziek die niet van deze wereld is, die poorten opent naar werelden waarvan je het bestaan niet eens vermoedde voordat je LSD hoorde. Nou ja, als kind misschien. Of na je dood.
Lang klinkt LSD niet. Een paar uur welluidende muziek in het gunstigste geval. Bij niet-deskundig gebruik veel minder. Het is het allemaal niet waard, zeggen sommige mensen. Leve het langgerekte leven, dood aan drugs. Wij, liefhebbers van psychedelische muziek daarentegen, zijn LSD maar wat dankbaar voor alles wat ze ons gebracht heeft. Liever kort en krachtig dan lang en langdradig.
Trouwens: wat heet kort? Tenslotte leeft de muziek voort als LSD het eeuwige zwijgen is opgelegd, zoals deze week weer is gebeurd. Misschien geldt zelfs wel: hoe korter het leven, hoe langer het leven na het leven. In elk geval ijlt LSD dit keer lang na. Magies, man.
Geïnspireerd op het leven en werk van Syd Barrett, mede-oprichter van Pink Floyd (06-01-1946 – 7-7-2006). De tekening is ook van Barrett.
Schrok van de titel: verslaafd… Waar heb jij die ervaring opgedaan? En wanneer?
Eh… LSD hoorde ik het eerst in 1974 of zo, op de eerste Pink Floyd-plaat. Of misschien op Sgt. Pepper (Lucy in the Sky with Diamonds!). Kweenie, maar sindsdien ben ik inderdaad verslaafd aan de uit duizenden herkenbare LSD-sound. De late, LSD-vrije Pink Floyd vind ik wat minder. Al heb ik er wel een zwak voor (althans alles t/m The Wall, ik zou niet eens weten wat ze daarna hebben uitgebracht), maar ik durf er niet goed voor uit te komen sinds ik weet dat het eigenlijk hele foute muziek is.
Hoezo is Pink Floyd foute muziek?
Iedere muzikant die ik ken heeft er een hekel aan. Ik begrijp ook wel waarom: nogal pretentieus en gezwollen. Al valt het in vergelijking met de meeste symfonische rock nog wel mee (waar ik op zich ook wel van houd, zeker van de vroege King Crimson en Genesis), dat is voor hen genoeg om het af te keuren.
Welke muzikanten ken jij dan? Het is toch iets van meer dan 25 jaar geleden om Progrock foute muziek te vinden? Ik ben geen Pink Floyd fan, maar de groep heeft toch een flink aantal bijzondere nummers gemaakt.
Prog Rock is volgens mij nooit echt gerehabiliteerd (dit itt tot de bijbehorende wijde pijpen ;-)). Muzikanten hebben er volgens mij vooral een hekel aan omdat het zo pretentieus is. 1. Inhoudelijk: Muziek is maar muziek, geen sociaal filosofisch tractaat. 2. Sylistisch: Muziek moet niet te veel gebruikmaken van oneigenlijke, buitenmuzikale middelen (gekke stemmetjes, teruggespoelde banden etc.). Dat doen alleen muzikanten die hun instrument niet beheersen.
Maar je hebt gelijk, ik ken niet al te veel muzikanten. Wel veel mensen die een hekel hebben aan Pink Floyd overigens 😉