De Lotus en de POTUS (Over seizoen 3 van The White Lotus en de koersdalingen door de invoerheffingen van Donald Trump)

The Economist vindt dat seizoen 3 van The White Lotus aan metaalmoeheid lijdt (noemt het zelfs ‘a drag’), en nogal wat mensen die ik spreek vinden de vorige seizoenen beter. Niet mee eens! Laat me – spoiler alert – proberen uit te leggen waarom.

Verder vind ik dat dit seizoen thematisch veel krachtiger was en veel beter uitgewerkt dan de twee voorgaande, vooral dan het tweede. Seizoen 1 ging vooral over hoe proleterig mensen met veel geld kunnen zijn – dat wie rijk is al gauw denkt dat voor geld alles (en iedereen) te koop is, en geen oog heeft voor de wensen en waarden van minder gefortuneerden. Seizoen 2 zwabberde wat meer (te veel uitstapjes naar het binnenland van Sicilië en andere zijsprongen) maar leek toch het conflict tussen geld en liefde als centraal thema te hebben – dat door geld een soort marktplaats is ontstaan waar liefde te koop lijkt, maar hooguit sex kan worden aangeschaft.

Seizoen 3 gaat eerder over hoe geld en aanzien mensen het moeilijk maakt om gelukkig te worden. Het sterkste thema tot dusver: het gaat nu niet om wat mensen elkaar aan doen, maar om waar ze zelf mee worstelen – je bent als kijker dus geen getuige van wat mensen elkaar aandoen, maar leeft met hun innerlijke worstelingen mee. En elk van de personages die we volgen, krijgt op zijn manier te maken met de corrumperende werking van geld en status.

Verlichting is op z’n Boeddhistisch alleen weggelegd voor wie onthecht is. Voor wie alles kwijtraakt en dat accepteert, zoals Timothy Ratliff (Jason Isaacs). Of voor wie er simpelweg niet veel om geeft, zoals zijn jongste zoon Lochlan (Sam Nivola). Maar voor wie geld te belangrijk is, is innerlijk rijk leven niet weggelegd. Dat is het tragische lot van de tot dan toe zo sympathieke Belinda (Natasha Rothwell), die ‘du moment’ dat ze een smak geld in handen krijgt haar nieuwe liefde verraadt.

Nu ik het zo opschrijf, klinkt het misschien wat moralistisch allemaal. Maar de moraal ligt er niet te dik bovenop. De amusementswaarde van dit seizoen ligt weer hoog, met z’n soapachtige plots, prachtige beelden en scherpe dialogen.

En geen enkel seizoen heeft zulke goede acteurs gehad. Vooral de drie frenemies van middelbare leeftijd Laurie (Carrie Coon), Jaclyn (Michelle Monaghan) en Kate (Leslie Bibb) vond ik geweldig: hun erotisch kapitaal is flink afgenomen, maar zelf weigeren ze dat te accepteren en gedragen zich op vakantie nog alsof ze vijfentwintig zijn. “Iedereen kent dat soort vrouwen”, dacht ik de hele tijd. Terwijl ik dat soort vrouwen helemaal niet ken, maar ze zijn zo goed gecast en ze gaan zo op in hun rol dat het is alsof ze zo je leven in zouden kunnen wandelen, achter elkaars rug om roddelend. Komt natuurlijk ook omdat die rollen zo goed geschreven zijn, schepper Mike White heeft zichzelf hier echt overtroffen.

Mij sprak die moraal – pas op voor geld, aanzien en andere wereldlijk succes – bovendien bijzonder aan. Dat komt misschien ook wel door de koersdalingen van de beurs de afgelopen week, een direct gevolg van de onverwacht hoge invoertarieven waarmee de POTUS Donald Trump de wereldhandel weet te versjteren. Nogal wat mensen die ik spreek condoleren me dat ik tienduizenden euro’s heb verloren. Niet nodig! Laat me – spoiler alert – proberen uit te leggen waarom.

Ik ben niet zo rijk als Timothy Ratliff was en ben ook niet zo diep gevallen als hij. Hij is alles kwijtgeraakt: zijn bezittingen, zijn goede naam en misschien zelfs zijn vrijheid (hij dreigt in elk geval in de gevangenis terecht te komen). Niets van dat alles bij mij. Ik heb nog geld zat, en wie weet herstellen de koersen zich de komende weken, maanden of jaren nog.

Maar zelfs al doen ze dat niet: ik eet er geen boterham minder om. Misschien dat ik een paar jaar langer moet doorwerken, maar dat is geen straf. Misschien dat ik mijn dochter wat minder geld kan nalaten dan ik had gehoopt, maar dat is niet per se zo’n ramp. Ik ben het met de Mike White van Seizoen 3 van The White Lotus eens: geld, zeker geld dat je niet met werken hebt verdiend, kan je geluk flink ondermijnen. Dus al te veel moet ze ook weer niet erven.

Misschien klink ik als een padvinder, maar ik geloof werkelijk dat mijn plotselinge welvaartsval me onbewogen laat. Ik zou bijna zeggen dat ik verlicht ben, al vermoed ik dat werkelijk verlichte mensen niet zo onbescheiden zijn om zo borstklopperig over zichzelf te spreken.

Beeld: zelf gebakken met Red Panda.ai