Eigen volk eerst (Een Sci-Fai / Horrorverhaal)

Erik Lindqvist stond voor de panoramaramen van zijn kantoor op de 32e verdieping, zijn blik gericht op het Stockholm dat zich beneden hem uitstrekte als een miniatuurmodel. Vanaf deze hoogte zag de stad er perfect uit – geordend, geometrisch, zuiver. Precies zoals hij het graag had.

Zijn spiegelbeeld keek hem aan vanuit het glas: blond haar dat ondanks zijn 59 jaar nog geen enkele grijze streep vertoonde, ijsblauwe ogen die generaties van Vikingbloed verraadden, een kaaklijn die zo scherp was dat het pijn deed om naar te kijken. Lindqvist was de levende belichaming van zijn eigen product – genetisch perfect, Scandinavisch tot in zijn DNA.

“Meneer Lindqvist?” Zijn assistente, Astrid – ook zorgvuldig geselecteerd op basis van haar ‘genetische markers’ – verscheen in de deuropening. “De raad van bestuur wacht op u.”

Lindqvist knikte, maar bleef nog even staan. Buiten zag hij de gele busjes van de immigratiedienst door de straten rijden – een dagelijkse herinnering aan het werk dat nog gedaan moest worden. De Heritage Protection Act was een goede start geweest, maar het was slechts het begin.

Hij draaide zich om, liep naar zijn bureau waar een ingelijste foto stond van zijn kleinzoon Magnus – 12 jaar oud, blond als tarwe, met ogen zo blauw als Zweedse meren. Het perfecte kind van de toekomst. Nog een geschenk van Lindqvist aan het Zweedse volk. Lindqvist legde zijn hand liefkozend op de ingelijste foto.

De vergaderruimte van Nordic Purity Corporation ademde succes. Mahoniehout, kristal, en aan de wanden genetische kaarten met de ‘zuivere’ bloedlijnen van Noord-Europa. Rond de tafel zaten twaalf mannen en drie vrouwen – allemaal blond, allemaal blauwogig, allemaal op genetische zuiverheid geselecteerd.

“Goedemorgen, kameraden”, begon Erik. Het woord ‘kameraden’ gebruikte hij bewust, het was volgens hem een woord dat herinnerde aan de tijd dat Europa nog wist wat het betekende om Europa te zijn. “Laten we beginnen met de cijfers.”

Astrid projecteerde een grafiek op het scherm – stijgende lijnen die naar de hemel wezen als gebedsrichtingen. “Nordic Purity Corporation heeft vorig kwartaal een winst van 847 miljoen kronen geboekt. We hebbe de prijzen van ons kwaliteitszaad opnieuw kunnen verhogen. Onze genetische tests zijn voor de komende achttien maanden uitverkocht.”

Applaus vulde de kamer. Lindqvist glimlachte, maar zijn gedachten waren elders. Geld was bijzaak – hoewel nodig om de missie te financieren. Het ging om iets groters. “Wij”, vervolgde hij, “wij zijn de wachters bij de poort. Iedere test die we uitvoeren, iedere certificaat van genetische zuiverheid dat we uitgeven, is een stem voor de toekomst. Een stem die zegt: ‘Dit is waardevol. Dit moet behouden blijven.'”

Astrid klapte als eerste, de rest volgde. Maar Lindqvist zag de kleine tekenen van bezorgdheid op enkele gezichten. Jens Eriksson, hoofd marketing, schraapte zijn keel.

“Erik”, zei Jens voorzichtig, “er zijn wat… vragen gerezen. Over de medische data.”

Erik’s glimlach bevroor. “Wat voor vragen?”

“Een onderzoeker van het Karolinska Instituut. Zij – het is een vrouw – heeft informatie opgevraagd over gezondheidsstatistieken van Nordic Pure-kinderen. Onze juridische afdeling heeft haar verzoek afgewezen op basis van privacy-wetgeving, maar…”

“Maar?”

“Ze heeft toegang tot universitaire databases. Ze kan de informatie op andere manieren verkrijgen.”

Lindqvist liep terug naar zijn stoel, en trommelde zachtjes op het tafelblad met zijn vingers. Dit was precies het soort bedreiging waar hij voor had gewaarschuwd. De academische elite, besmet door multiculturele propaganda, die probeerde de wetenschappelijke basis van het Heritage Protection Act te ondermijnen.

“Vrienden”, zei hij uiteindelijk, “dit is waarom ons werk zo cruciaal is. Er zijn krachten in onze samenleving – en ik noem geen namen, maar we weten allemaal wie ze zijn – die bereid zijn om onze kinderen op te offeren aan hun politieke agenda. Maar de wetenschap staat aan onze kant. Onze kinderen en kleinkinderen zijn het beste bewijsmateriaal. Kijk naar mijn Magnus – perfect gezond, superieure intelligentie, atletisch gebouwd. Kijk naar jullie eigen kinderen. Zijn dat niet de mooiste, slimste, sterkste kinderen die jullie ooit hebben gezien?”

Iedereen rond de tafel kinkte instemmend. Lindqvist glimlachte. Het was waar – hun kinderen waren prachtig. Elke Nordic Pure-familie had nakomelingen die eruitzagen als engelen, met een intelligentie ver boven die van hun leeftijdgenoten.

Hij liep terug naar zijn bureau, pakte een document. “Daarnaast verhogen we onze productie. Ik wil dat Nordic Fertility Solutions uitbreidt naar 50 nieuwe locaties dit jaar. Hoe meer kinderen we kunnen helpen verwekken, hoe sterker ons fundament wordt.”

“Meer kinderen van dezelfde donoren?” vroeg zijn COO Dr. Svenson.

“Natuurlijk. Waarom zouden we perfectie verdunnen?” Erik’s ogen glinsterden.

Maar terwijl Lindqvist sprak, speelde er iets vreemds door zijn hoofd. Afgelopen maand had Magnus geklaagd over vermoeidheid. Niets ernstigs – de schooldokter had gezegd dat het gewoon groeipijnen waren. Lindqvist schudde deze gedachte van zich af. Kleine ongemakken, meer niet. Alle kinderen werden wel eens ziek.

“Wat stelt u voor?” vroeg Jens.

Erik’s glimlach werd kouder. “Geef me een volledige dossier over Eva Karlsson – haar onderzoek, haar contacten, haar zwakke punten. En voor het geval dat: bereid een mediacampagne voor over de gevaren van pseudo-wetenschap in de handen van politieke activisten.”

Terwijl de vergadering doorging, speelde Lindqvist met zijn telefoon. Een berichtje van Magnus’ school – de jongen was naar huis gestuurd wegens koorts. Niets om zich zorgen over te maken, verzekerde Lindqvist zichzelf. Gewoon een verkoudheid.

De Nordic Purity Corporation torende boven Stockholm uit als een glazen monolith, zijn spiegelende vlakken reflecterend het zwakke winterzonlicht. Eva staarde omhoog naar het gebouw.

“Je hoeft dit niet te doen”, had Ahmed die ochtend gezegd. “We kunnen de data naar de pers lekken, naar andere universiteiten sturen.”

Maar Eva wist beter. Erik Lindqvist was te machtig, te goed verbonden. Als ze hem niet rechtstreeks confronteerde, zou hij haar onderzoek wegwuiven als academische jaloezie of politieke propaganda. Ze moest hem de kans geven om het bewijs te zien, om zelf de conclusies te trekken. Proberen hem te overtuigen. Misschien zou een confrontatie met de harde realiteit hem doen inzien dat zijn hele systeem gebouwd was op een vergissing.

De lobby van Nordic Purity was een tempel van Scandinavische perfectie – wit marmer, minimalistische lijnen en overal foto’s van lachende blonde kinderen.

“Dr. Karlsson?”. klonk het. Een blonde receptioniste met ogen als poolijs keek haar aan. “Meneer Lindqvist kan u nu ontvangen.”

De lift gleed geruisloos omhoog. De verdiepingen schoten voorbij: 30… 31… 32. Alsof ze werd gelanceerd, dacht Eva. Maar toen gleden de deuren van de lift open, nog voordat Eva doorhad dat ze op de juiste etage was aanbeland. Ze stapt zo in het kantoor van Erik Lindqvist.

Lindqvist stond met zijn rug naar haar toe voor zijn panoramavenster, zijn silhouet tekende zich af tegen de skyline van Stockholm. Hij was precies zoals Eva hem had verwacht – lang, blond, perfect geproportioneerd, alsof hij door een kunstenaar was gebeeldhouwd in plaats van uit een vrouw geboren. Aan de muren hingen ingelijste stambomen, genetische kaarten, en foto’s van wat Eva vermoedde ‘genetisch zuivere’ families waren. Op Lindqvists bureau stond een grote foto van een blonde jongen. Zijn zoon? Geen foto’s van zijn echtgenote. Zeker gescheiden, een onprettige eigenschap van zovele mannen met macht.

“Dr. Karlsson”, zei Lindqvists zonder zich om te draaien. “Wat een eer. Ik heb zoveel over u gehoord.”

Eva negeerde de spot in zijn stem.

Lindqvist draaide zich om, en Eva’s adem stokte even. Ze had foto’s van hem gezien, maar persoonlijk was hij nog indrukwekkender – en alarmerender. Zijn ogen hadden de intensiteit van een prediker, het soort blik dat mensen deed geloven in dromen. Ook als die bedrog waren.

“Mooie jongen”, zei Eva, knikkend naar de foto.

Lindqvists hele gezicht lichtte op. “Magnus. 12 jaar oud, IQ van 156, spreekt vijf talen vloeiend, staatskampioen schaken in zijn leeftijdscategorie.” Zijn stem kreeg een bijna vaderlijke warmte. Maar hij zei: “Precies zijn vader. Een kopie.”

“Zijn kleinzoon dus”, concludeerde Eva. Ze probeerde op zijn grootvaderlijke trots in te spelen. “Meneer Lindqvist. Ik ben hier vanwege Magnus. En vanwege de andere kinderen.”

“Welke kinderen?”

Eva haalde het rapport dat ze had samengesteld uit haar tas en legde hem op het bureau. “De Nordic Pure-kinderen. Uw kinderen.”

Erik’s ogen vernauwden zich. “Mijn kinderen? Wat bedoelt u?”

“Ik bedoel dat uw ‘genetisch zuivere’ kinderen. Ik bedoel dat ze ziek worden.” Eva leunde voorover, haar stem scherp van urgentie. “18 procent van de kinderen die geboren zijn onder uw programma ontwikkelt het Lindström-syndroom. Chronische immuundeficiëntie, verhoogde infectiegevoeligheid, ontwikkelingsstoornissen.”

Lindqvists gezicht veranderde niet, maar Eva zag zijn kaken verstrakken.

Ze wees naar het rapport. “Daar staat het allemaal in. Vergelijkende data, controlegroepen, statistische analyses. De kinderen met een hoge genetische diversiteit hebben een incidentie van 0,3 procent. Zestig keer lager.”

Lindqvist staarde naar het rapport alsof het een giftige slang was. “Dat is onmogelijk.”

“Kijk zelf.”

Dat deed hij.

“Dit is… dit is pseudowetenschap”, zei hij nadat hij het rapport had doorgebladerd. “U probeert mijn werk te saboteren met vervuilde data en politieke propaganda. Onze kinderen zijn superieur. Kijk naar Magnus – perfect gezond, briljant, atletisch. Kijk naar alle Nordic Pure-kinderen – ze zijn de mooiste, slimste kinderen die deze wereld ooit heeft gezien!”

“En ze worden ziek”, zei Eva. “Hun immuunsystemen falen omdat ze geen genetische diversiteit hebben. Omdat ze maar 20 vaders hebben. De genenpoel is te klein. Inteelt maakt zwak. Vergroot de kans op ziekten.”

Lindqvists gezicht werd rood van woede. “Hoe durft u!”, begon hij. Maar leek zich toen te bedenken. Zijn stem werd gevaarlijk zacht. “Dr. Karlsson, ik denk dat u degene bent die ziek is. Ziek van jaloezie. Ziek van zelfhaat. U kunt niet verdragen dat er kinderen bestaan die mooier, slimmer, beter zijn dan wat u ooit zou kunnen produceren met uw… genetische keuzes. Uw man: een immigrant. Dat worden inferieure kinderen.”

De klap was zo wreed, zo persoonlijk, dat Eva even niet kon spreken. Toen vond ze haar stem terug. “Mijn ‘genetische keuzes’ hebben niets te maken met uw zieke kinderen.”

Lindqvist lachte, een geluid zonder humor. “Kijk dan om u heen, Dr. Karlsson. Ziet u stervende kinderen? Of ziet u de toekomst van de mensheid?”

Hij gebaarde naar de foto’s aan de muren – tientallen blonde kinderen, allemaal glimlachend, allemaal perfect.

Eva zuchtte. Dit gesprek verlipe heel anders dan ze had gehoopt. Maar het werd nog erger.

Lindqvists stem knalde als een zweepslag. “Ik ga u iets vertellen, Dr. Karlsson. Als u ook maar één letter van uw nepwetenschap publiceert, als u ook maar één ouder angst aanjaagt over hun prachtige kinderen, dan zorg ik ervoor dat uw carrière voorbij is.”

Eva droop af. Ze liep naar de deur, haar hand op de klink. Toen draaide ze zich om voor een laatste poging. “U kleinzoon. Hoe voelt hij zich de laatste tijd?”

Erik’s gezicht versteende. “Wat?”

“Moe? Koorts? Vreemde huiduitslag?” Eva zag de schok in zijn ogen. “Het begint subtiel, meneer Lindqvist. Maar het wordt erger.”

“Hoe durft u mijn kleinzoon te bedreigen!”

“Ik bedreig hem niet”, zei Eva verdrietig.

Ze verliet het kantoor en liet Lindqvist achter met zijn perfecte foto’s, zijn superioriteitsgevoel en zijn onwil om naar argumenten te luisteren. In de lift naar beneden beefden Eva’s handen. Ze had gefaald. Erger nog – ze had een vijand gemaakt van een van de machtigste mensen van Scandinavië. En terwijl de verdiepingen voorbij flitsten, realiseerde ze zich iets belangrijks. Lindquist was geen cynische oplichter die geld verdiende aan vooroordelen. Dit was een ware gelovige, een fanatiekeling die liever zijn eigen kinderen zou laten sterven dan toegeven dat hij fout was. Dat maakte hem duizend keer gevaarlijker.

Eva zat in de vergaderruimte van het Karolinska Instituut, tegenover drie mannen met gezichten zo koud als wintermorgen in Stockholm. Professor Lars Bengtsson, rector magnificus, zat in het midden, geflankeerd door Dr. Nils Svensson van de juridische afdeling en Dr. Gunnar Eriksson, hoofd van de medische faculteit.

“Dr. Karlsson”, begon Professor Bengtsson, met een stem die formeel en afstandelijk was, “we zijn hier bijeen vanwege ernstige bezwaren die zijn gerezen over uw recente… activiteiten.”

Eva had deze confrontatie zien aankomen. Sinds haar confrontatie met Erik Lindqvist drie weken geleden was de druk systematisch opgevoerd. Onderzoekssubsidies waren ‘heroverwogen’, haar toegang tot bepaalde databases was beperkt, en collega’s hadden plotseling geen tijd meer voor haar.

“Welke activiteiten precies, professor?” Eva’s stem was kalm, maar haar hart bonkte.

Dr. Bengtsson opende een dossier. “U heeft publieke beschuldigingen geuit tegen een gerespecteerde instelling op basis van… een twijfelachtige methodologie.”

“U bedoelt dat ik heb bewezen dat kinderen die zijn verwekt met zaad van de Nordic Purity Corporation.”

“Bewezen?” Professor Bengtsson leunde voorover. “Dr. Karlsson, u heeft een vendetta gevoerd tegen Nordic Purity Corporation.”

Eva begreep het – dit ging niet over wetenschap of ethiek. Dit ging over geld.

“Hoeveel?” vroeg ze zacht.

“Pardon?”

“Hoeveel betaalt Nordic Purity aan het Karolinska Instituut?”

Dr. Eriksson, haar promotor en vriend, schraapte zijn keel. “Dat is niet relevant voor…”

“Vijftien miljoen kronen per jaar”, onderbrak Eva. “Ik heb het opgezocht. Vijftien miljoen kronen voor ‘genetisch onderzoek’ en ‘medische innovatie’.”

Erikssons gezicht verstarde. “Eva”, zuchtte hij. “Het is niet persoonlijk. Maar je werk is te controversieel. Jij bent niet geloofwaardig. Je persoonlijke situatie maakt je ongeschikt om objectief onderzoek te doen naar genetische zuiverheid.

Eva wist niet wat ze moest zeggen. “Wat heeft Ahmed te maken met medische data?”

Eriksson zei niets. Maar Svensson sloot zijn dossier. “Dr. Karlsson, u laat ons geen keuze. U bent per onmiddellijke ingang op non-actief gezet in afwachting van een volledig onderzoek. Uw toegang tot laboratoria is ingetrokken, uw onderzoeksbudget is bevroren, en uw publicaties zijn geschorst.”

—

Een uur later zat Eva in haar auto op de parkeerplaats van het Karolinska Instituut, haar handen trillend op het stuur. In de achterbank lagen kartonnen dozen met haar persoonlijke spullen – het enige wat ze had mogen meenemen uit het laboratorium waar ze zes jaar had gewerkt.

Haar telefoon ging. Ahmed.

“Hoe ging het?”

Eva kon alleen maar huilen.

“Habibi, kom naar huis. We vinden wel een oplossing.”

Eva herpakte zich. “Als ik die kinderen wil helpen, moet ik het anders aanpakken.”

“Wat bedoel je?”

Eva veegde haar tranen weg. “Ik bedoel: een eigen laboratorium. Een eigen behandeling ontwikkelen tegen het Lindström-syndroom.”. Proberen te ontwikkelen in elk geval.”

Een lange stilte. Toen: “Wat heb je nodig?”

Eva glimlachte door haar tranen. “Een partner die gelooft dat waarheid belangrijker is dan geld.”

“Die heb je.”

“En financiering die niet afhangt van mannen die hun ziel hebben verkocht.”

“Dat vinden we wel.”

Eva startte haar auto, keek nog eens naar het Karolinska Instituut in haar achteruitkijkspiegel. Een vorig leven.

—

Drie maanden na haar confrontatie met Erik Lindqvist stond Eva in haar laboratorium van het Karolinska Instituut, starend naar een petrischaal die alles zou kunnen veranderen. Onder de microscoop zag ze het wonder van een wetenschappelijke doorbraak: immuuncellen die zich vermenigvuldigden met een kracht die ze nooit eerder had gezien.

“Het werkt”, fluisterde ze tegen Ahmed, die over haar schouder meekeek. “Godverdomme, het werkt echt.” Ze hadden het. Ze hadden het echt: een gentherapie die de genetische diversiteit van het immuunsysteem tijdelijk kon herstellen.

“Leg het me nog een keer uit”, zei Ahmed, zijn donkere ogen gefocust op de data op Eva’s computerscherm.

Eva draaide zich om, haar gezicht stralend van wetenschappelijke opwinding. “Het Nordic Pure-probleem is simpel – te weinig genetische variatie in de HLA-genen, de genen die het immuunsysteem controleren. Dat kan ook niet anders, met slechts twintig genetische vaders.”

“Ook al is er met die vaders niets mis.”

“Ook al is er met hun immuunsystemen niets mis, hun kinderen zijn verzwakt.”

Eva liet een nieuwe grafiek zien. “Kijk. We kunnen nieuwe HLA-varianten introduceren via gerichte gentherapie. Niet zo veel dat we hun basale genetica veranderen, maar wel genoeg om hun immuunsysteem tijdelijk de diversiteit te geven die het nodig heeft.”

Ahmed fronste. “En dat is veilig?”

“Veiliger dan ziek blijven.” Eva’s stem kreeg een scherpe ondertoon. “Kijk naar de testresultaten. Je hebt wel herhaalbehandelingen nodig. Maar je hebt nergens meer last van.”

Maar Eva’s vreugde werd getemperd door een realistisch inzicht. “Nu komt het moeilijke deel. De ouders overtuigen.”

De eerste ouders die overtuigd moesten worden waren Bjorn en Astrid, een stel met een dochter, Elsa, die Nordic Pure-gecertificeerd was maar bleek, zwak en voortdurend verkouden was. Toen ze van Eva’s experimenten hoorden, name ze meteen contact met haar op, en zo was Eva aan haar eerste testpatiënt gekomen. Het kind dat Eva zes weken geleden had ontmoet was verdwenen. In plaats daarvan zat er een roze, energieke peuter aan de tafel, die eruitzag alsof ze de wereld aankon.
“Elsa voelt zich fantastisch”, gaf Astrid toe, haar hand beschermend op haar dochters schouder. “Maar doctor Karlsson, wat u voorstelt…”

“Wat ik voorstel heeft uw dochter gered”, onderbrak Eva.

Bjorn leunde voorover, zijn blauwe ogen hard. “Maar ten koste van wat? U zegt dat u haar genetica hebt… veranderd.”

“Ik heb haar immuunsysteem de diversiteit gegeven die het nodig heeft”, corrigeerde Eva. “Ze is nog steeds uw dochter. Ze is nog steeds… Scandinavisch.”

“Maar niet meer zuiver”, zei Astrid zacht.

Eva staarde hen aan, ongelovig. “Uw dochter was ziek. Voortdurend ziek. Nu is ze gezond. Is dat niet belangrijker dan ‘zuiverheid’?”

Bjorn en Astrid wisselden een blik. “Doctor Karlsson”, zei Bjorn uiteindelijk, “begrijpt u wat Nordic Pure-certificering voor onze familie betekent? De sociale status, de kansen, de toekomst van onze kinderen? Het is toch ‘eigen volk eerst’.”

“Erik Lindqvist zegt dat u liegt”, zei Astrid. “Hij zegt dat uw behandeling onze kinderen kapot maakt, ze verandert in… iets anders.”

—

Die avond zat Eva thuis met Ahmed, een glas wijn in haar trillende handen. Op de televisie stond een acutaliteitenprogramma op, met een special over ‘controversiële medische experimenten’ op Nordic Pure-kinderen.

Erik Lindqvist vulde het scherm, zijn perfect blonde haar glanzend onder de studiolichten. Naast hem zat Dr. Gunnar Svenson, een vooraanstaande geneticus en Nordic Purity-adviseur.

“Wat we hier zien”, zei Lindqvist in de camera, “is een gecoördineerde aanval op de genetische integriteit van Europese kinderen. Op Noord-Europese kinderen. Dr. Karlsson en haar team gebruiken zieke kinderen als proefkonijnen voor hun sociale engineering-experimenten.”

De interviewer, een brunette vrouw met sympathieke ogen, fronste. “Maar meneer Lindqvist, de resultaten lijken positief. Deze kinderen zijn gezonder na de behandeling.” Op het scherm verschenen rijen cijfers. 23 kinderen met Lindström-syndroom die hadden deelgenomen aan de experimentele behandeling. De resultaten waren spectaculair: 20 vertoonden binnen zes weken volledige remissie van symptomen. Hun immuunsystemen functioneerden zoals die van gezonde kinderen.

Ahmed sloeg zijn armen om Eva heen. “Ja! Je hebt het gedaan. Je hebt ze gered.”

“Gezonder?” Lindqvist lachte bitter. “Ze zijn genetisch vervuild.”

Dr. Svenson knikte heftig. “Het is genetisch terrorisme. Deze kinderen zullen nooit meer kunnen doorgeven wat hun voorouders duizenden jaren hebben opgebouwd.”

Eva zette het geluid harder. Dit kon niet waar zijn.

“Maar ze zijn wel gezond”, hield de interviewer vol.

“Voor nu”, zei Lindqvist somber. “Maar wat zijn de lange-termijn effecten? Wat gebeurt er met hun kinderen? Hun kleinkinderen? Dr. Karlsson heeft een genetische tijdbom in het hart van onze beschaving geplaatst.”

Ahmed mompelde een vloek in het Arabisch. “Hoe kunnen ze dit geloven?”

Maar Eva wist hoe. Ze zag het al gebeuren op sociale media, in oudergroepen, in Nordic Pure-gemeenschappen. Ouders die twijfelden aan haar behandeling. Verdachtmakingen. Persoonlijke bedreigingen.

Haar telefoon ging. Het was Astrid Anderson.

“Dr. Karlsson”, Astrids stem klonk gespannen. “We hebben besloten om de behandeling te staken.”

Eva’s hart stopte. “Wat bedoelt u?”

“Elsa mag de rest van de therapiesessies niet doen. We hebben met Nordic Purity gesproken, en zij adviseren ons om te stoppen voordat er permanente… veranderingen optreden.”

“Mevrouw Anderson, uw dochter heeft nog maar de helft van de behandelingen gehad. Als u nu stopt, kunnen de symptomen terugkeren.”

“Dat risico nemen we.”

“Ze kan sterven.”

De verbinding werd verbroken. Eva staarde naar haar telefoon, niet gelovend wat ze had gehoord.

“Ze kiezen ervoor om hun kind ziek te laten blijven”, fluisterde ze.

Ahmed legde zijn hand op haar schouder.

Haar telefoon ging opnieuw. Bjorn Eriksson, vader van een van haar andere patiënten. Hetzelfde verhaal. Behandeling gestaakt. Kind liever ziek dan ‘vervuild’.

Toen nog een telefoontje. En nog een.

Van de 23 families in haar proefonderzoek trokken er 19 hun kinderen terug.

Eva zakte neer in haar stoel, overweldigd door de absurditeit. Ze had een wonder van moderne geneeskunde ontwikkeld, een behandeling die kinderen redde van een slopende ziekte, en de samenleving verwierp het omdat het niet paste in hun ideologie.

“Wat nu?” vroeg Ahmed zacht.

Eva keek naar het televisiescherm, waar Erik Lindqvist nog steeds praatte over genetische zuiverheid en de gevaren van ‘vermenging’. Zijn kleinzoon zat naast hem – en Eva zag wat de camera’s niet oppikten. De bleke huid, de donkere kringen onder zijn ogen, de manier waarop hij steeds hoestte.

Het was tijd dat iedereen de waarheid onder ogen zag.

De persconferentie vond ’s ochtends plaats in het auditorium van het Karolinska Instituut op een grijze februarimorgen, precies vier maanden nadat Eva voor het eerst haar bevindingen had gepubliceerd. De zaal was vol met journalisten, camera’s en microfoons – een medialandschap dat Eva nooit had verwacht te betreden.

Maar de cijfers lieten geen andere keuze.

“Dames en heren”, begon Eva, haar stem hees van de spanning, “ik sta hier vandaag niet als activist of als politicus, maar als wetenschapper die getuige is van een medische crisis die onze samenleving weigert te erkennen.”

Ze klikte naar de eerste slide – een grafiek die omhoog schoot als een raket naar de hel. “In de afgelopen zes maanden is het aantal Nordic Fertility-kinderen met Lindström-syndroom gestegen van 18 procent naar 31 procent. Dat zijn 3.100 zieke kinderen, en het aantal groeit dagelijks.”

Een journalist van Svenska Dagbladet stak zijn hand op. “Dr. Karlsson, Nordic Purity Corporation beweert dat deze cijfers gemanipuleerd zijn. Hoe reageert u daarop?”

Eva had deze vraag verwacht. “Ik nodig de Nordic Purity Corporation uit om eigen medische data te publiceren. Transparantie is de basis van goede wetenschap.”

Maar ze wist dat Lindqvist dat nooit zou doen. Hij kon het niet – want zijn eigen data zouden haar gelijk bewijzen. En erger nog voor hem: ze zouden onthullen wat hij zelf nog niet wist – dat zijn partners hem zouden verraden.

—

Tweehonderd kilometer verderop, in zijn kantoor, keek Erik Lindqvist naar de live-uitzending met stijgende woede. Zijn telefoon had de hele ochtend gerinkeld – panische ouders, bezorgde investeerders, verontruste politici.

Maar de bel die nu ging, was degene die hij het meest vreesde.

“Erik?” De stem van premier Stefan Löfven klonk kouder dan Erik Lindqvist hem ooit had gehoord. “We moeten praten. Nu.”

“Stefan, ik weet wat je gaat zeggen, maar…”

“Mijn kleinzoon ligt in het ziekenhuis, Erik. Mijn kleindochter heeft een longontsteking die maar niet wil genezen. Mijn zoon vraagt zich af waarom zijn ‘genetisch perfecte’ kinderen ziek worden.”

Lindqvist voelde zijn maag samenkrijipen. “Het zijn gewoon kinderziektes, Stefan. Niets om…”

“Niets om me zorgen over te maken?” Stefans stem explodeerde. “Erik, herinner je je nog wat je me zei toen je me vroeg om spermadonor te worden?”

De stilte viel als een zware deken over het kantoor. Lindqvist had deze confrontatie verwacht, maar nu het zover was, voelde hij zich klein en machteloos.

“Je zei dat het zou leiden tot raszuiverheid”, vervolgde Stefan. “Dat we de genetische toekomst van Europa zouden vorm geven. Dat mijn bijdrage deel zou uitmaken van een superieure generatie.”

“Dat is ook zo”, stamelde Erik. “Jouw genetica…”

“Mijn genetica maakt kinderen ziek!” Stefans stem brak. “Weet je hoeveel kinderen mijn DNA dragen, Erik? Bijna 500. En hoeveel van hen zijn nu ziek?”

Lindqvist sloot zijn ogen. Hij had de cijfers gezien, maar had geweigerd om de verbinding te leggen. Waarom was hij stom geweest om zo weinig spermadonoren te selecteren? Het idee was goed geweest: alleen donoren uit de elite, alleen mensen die het beste wat Scandinavië te bieden had vertegenwoordigden. Maar hij had misschien iets minder selectief moeten zijn.

“Stefan, je moet begrijpen…”

“Mikael Bergström heeft me gisteren gebeld. Zijn dochter Emma is dood, Erik. Dood door een infectie die haar immuunsysteem niet kon bestrijden.”

Lindqvist kon het niet geloven. “Emma?”

“Emma is dood”, herhaalde Stefan. En weet je wat het tragische is? Ze was Mikaels biologische dochter. Verwekt met zijn eigen sperma. Hij heeft zijn eigen dochter ziek gemaakt. Gedood.”

De telefoon trilde in Lindqvists hand. “Dat kan niet…”

Lindqvist hoorde de verbinding verbreken en staarde naar zijn telefoon. Buiten zag hij de eerste demonstranten zich al verzamelen – ouders met foto’s van zieke kinderen.

—

Die middag stond Mikael Bergström voor de camera’s bij het Astrid Lindgren Kinderziekenhuis, waar zijn dochter Emma drie dagen eerder was gestorven. Naast hem stonden premier Stefan Löfven en een zichtbaar gebroken Erik Lindqvist, gedwongen om te getuigen van zijn eigen ondergang.

“Mijn naam is Mikael Bergström”, begon hij, zijn stem helder ondanks het verdriet. “Ik ben CEO van Ericsson, lid van de raad van bestuur van Nordic Purity Corporation, en… ik ben een van de 50 anonieme spermadonoren van Nordic Fertility Solutions.”

Het geroezemoes van de verzamelde pers klonk oorverdovend. Camera’s zoomden in op het gezicht van Bergström. Het geklik en geflits van de fotografen hield minutenlang aan.

“Drie jaar geleden werd ik benaderd door Erik Lindqvist”, vervolgde Mikael en hij wees naar de man die teneergeslagen naast hem stond. “Hij vertelde me dat mijn superieure Scandinavische genetica gebruikt kon worden om de toekomst van Europa te helpen vorm geven. Hij zei dat mijn bijdrage aan Nordic Fertility Solutions duizenden families zou helpen om perfecte kinderen te krijgen.”

Hij pauzeerde, keek naar Stefan Löfven die naast hem knikte.

“Ik dacht dat ik een nobele daad verrichtte.” Mikaels stem brak. “Maar wat ik eigenlijk deed was duizenden kinderen ziek maken.”

Een journalist van BBC News stak zijn hand op. “Meneer Bergström, hoeveel kinderen dragen uw DNA?”

“300? 400?”, zei Mikael. “500? Hopelijk heeft Erik zijn administratie op orde. En hoeveel van kinderen ziek zijn? Ik heb geen idee.”

Hij keek naar Lindqvist, die naast hem stond te trillen van woede en angst. “Dat zou ik moeten opzoeken.”

Premier Stefan Löfven nam het woord. “Ik sta hier vandaag niet alleen als premier, maar vooral als een man die een verschrikkelijke fout heeft gemaakt. Ik ben ook donor, en mijn eigen kinderen lijden nu aan mijn bijdrage aan dit programma.”

Hij keek rechtstreeks in de camera. “De Heritage Protection Act was gebaseerd op wetenschappelijke belofte die een leugen is. We moeten deze wetgeving onmiddellijk intrekken. Het is een gevaar voor de volksgezondheid.”

Lindqvist probeerde naar voren te stappen, maar Mikael hield hem tegen. Hij haalde een document uit zijn jasje. Ik maak bekend dat Ericsson een fonds van 500 miljoen kronen opzet om medische zorg te financieren voor alle kinderen die getroffen zijn door het Lindström-syndroom. En ik roep alle andere bedrijven op om ons te volgen.”

Stefan knikte. “De regering zal eveneens een noodfonds opzetten. En we zullen een volledig onderzoek instellen naar de praktijken van Nordic Purity Corporation.”

“Erik, wil je ook nog iets zeggen?”, vroeg Mikael. “Of moet ik het doen.”

Lindqvist keek naar de camera’s, zag zijn eigen wanhoop gereflecteerd in honderden lenzen. “Ik… ik was echt overtuigd dat we iets goeds deden.”

Mikael verloor zijn geduld. “Zo overtuigd dat je zelf ook flink wat zaad hebt afgestaan.”

De stille die volgde was oorverdovend. Eriks geheim – dat hij zelf de grootste donor was – lag op straat. Mikael keek hem aan met pure minachting.

—

Die avond zat Erik Lindqvist alleen in zijn penthouse, kijkend naar de nieuwsuitzendingen die zijn ondergang documenteerden. Zijn telefoon rinkelde non-stop – journalisten, aanklagers, woedende ouders. Hij had het uitgezet.

Een zacht klopje op zijn deur. Magnus stond in de deuropening, bleker dan ooit, zijn ogen groot van verwarring. Lindqvist keek naar zijn kleinzoon – zijn eigen genetische kopie, zijn trots, zijn erfenis. Het kind dat nu ook ziek werd door zijn grootvaders arrogantie.

Magnus kwam naar hem toe, ging naast hem op de bank zitten. “Ben ik ook ziek omdat ik op jou lijk?”

Lindqvist sloeg zijn armen om zijn kleinzoon heen, voelde de warmte van zijn kleine lichaam, rook zijn vertrouwde geur. “Ja, Magnus. En het spijt me zo verschrikkelijk.”

“Kunnen we er iets aan doen?”

Lindqvist dacht aan Eva Karlsson, aan haar gentherapie, aan de behandeling die zijn ideologie had verworpen. Hij zou haar natuurlijk kunnen benaderen… Maar dat nooit. “Ik vrees van niet”, zei hij.

Buiten verzamelden demonstranten zich rond zijn gebouw, hun stemmen stijgend in een koor van woede en verdriet. Maar Lindqvist hoorde alleen Magnus’ ademhaling, kalm en regelmatig, het geluid van een kind dat zijn grootvader nog steeds vertrouwde.

Het was meer dan hij verdiende.

Zes maanden na Emma Bergströms dood stond Eva in de hal van het hoofdkantoor van Volvo in Göteborg, tegenover een reclameposter die een jaar geleden ondenkbaar zou zijn geweest. Een lachende familie – vader met donkere huid, blonde moeder, kinderen met verschillende huidtinten – onder de tekst: ‘Diversiteit Drijft Innovatie. Volvo: Gebouwd voor de Toekomst.’

“Ongelooflijk, nietwaar?” zei Lars Persson, Volvo’s HR-directeur, terwijl hij naast haar kwam staan. “Vorig jaar waren we nog bezig met het implementeren van ‘genetische compatibiliteitsscreening’ voor nieuwe werknemers. Nu weigeren we principieel om Nordic Pure-certificaten te accepteren. Onze productiviteit is met 23 procent gestegen sinds we zijn overgestapt op ‘genetisch diverse’ teams. Minder ziekteverzuim, meer creativiteit, betere probleemoplossing. De cijfers liegen niet. Wij kunnen zonder die nazi’s.”

Eva fronste. Zo had ze het niet bedoeld.

—

In Stockholm zat Ahmed in de lerarenkamer van de Internationella Engelska Skolan, een school waar hij als gastdocent geneeskunde bijles gaf. het team besprak de laatste rapportcijfers. “De Nordic Pure-kinderen scoren consistent 15-20 procent lager dan hun multiculturele klasgenoten”, legde hoofddocent Maria Santos uit, met een licht Spaans accent. Ze keek rond. “Niet omdat ze minder intelligent zijn, maar omdat ze vaak ziek zijn, missen ze veel lessen.”

Ahmed knikte. Begrijpelijk.

“Maar dat is niet alles”, vervolgde Maria. “De diverse kinderen tonen meer creativiteit, betere sociale vaardigheden, innovatiever denken. Het is alsof genetische diversiteit ook cognitieve voordelen heeft. Inteelt beperkt niet alleen fysieke gezondheid, maar kan ook de neurale ontwikkeling beïnvloede zo lijkt het.”

Maria’s telefoon ging. Ze nam op, luisterde even, en hing weer op. “Goed nieuws”, zei ze. “Dat was het schoolbestuur. We hebben besloten om Nordic Pure-kinderen niet langer voorkeursbehandeling te geven bij toelatingen. In plaats daarvan krijgen kinderen met ‘bewezen genetische diversiteit’ prioriteit. Liever niet teveel kinderen op school die constant ziek zijn en de prestaties naar beneden halen?”

—

Erik Lindqvist zat in zijn penthouse, starend naar zijn telefoon terwijl berichten van woede en verraad binnenstroomden. Nordic Purity Corporations aandelenkoers was in vrije val – van 847 kronen per aandeel naar 43 kronen in zes maanden tijd.

Zijn kantoorgebouw was halfleeg. Bedrijven hadden hun contracten opgezegd. Overheidsopdrachten waren ingetrokken. Zelfs zijn eigen personeel was weggelopen – ironisch genoeg naar bedrijven die ‘diversiteit’ propageerden.

Magnus lag boven in bed, zo ziek dat hij de laatste twee maanden niet naar school was geweest. De beste artsen van Europa hadden hem onderzocht, maar niemand durfde het Lindqvist te zeggen: zijn kleinzoon stierf aan het syndroom dat zijn eigen programma had veroorzaakt.

—

Die avond zaten Eva en Ahmed thuis, de televisie aan op het avondnieuws. Het hoofdverhaal ging over de ‘Nordic Pure-crisis’ – massa-werkloosheid onder genetisch ‘zuivere’ families, scholen die weigerden Nordic Pure-kinderen toe te laten, bedrijven die ‘diversiteit-bonussen’ uitbetaalden aan multiculturele werknemers.

Op het scherm verscheen een interview met een tienermeisje – blond, blauwogig, met tranen in haar ogen.

“Niemand wil met me omgaan”, zei het meisje. “Ze noemen me ‘inteelt-kind’. Leraren geven me lagere cijfers omdat ze denken dat ik dom ben. Ik heb niemand.”

Eva voelde haar hart breken. “We hebben discriminatie niet opgelost. We hebben alleen het doel verlegd.”

Vier jaar later

Eva stond aan het graf van Erik Lindqvist op de Skogskyrkogården begraafplaats, de herfstbladeren ritselden rond haar voeten als gefluister van de doden. Ze was niet gekomen uit respect – God wist dat de man verschrikkelijke dingen had gedaan – maar uit een soort morbide nieuwsgierigheid. Hoe eindigde het verhaal van een man die zo overtuigd was geweest van zijn eigen gelijk?

De grafsteen was sober en het opschrift eenvoudig: “Erik Lindqvist (1986-2049). Echtgenoot van Liv (1986-2035). Vader van Ingmar (2010-2035) . Grootvader van Magnus (2034-2049).” Geen meldingen van zijn carrière, zijn fortuin of zijn kruistocht voor genetische zuiverheid. Alleen de tragische waarheid dat hij zijn vrouw op jonge leeftijd had verloren en zijn eigen zoon en kleinzoon had overleefd.

Magnus was drie jaar geleden gestorven, op 15-jarige leeftijd, aan complicaties van het Lindström-syndroom. Erik had zijn kleinzoons begrafenis niet overleefd. Hij was ter plekke ingestort van een hartaanval; zijn lichaam had eindelijk toegegeven aan het gewicht van een decennium van verdriet en verbitterde weigering om de werkelijkheid te accepteren.

Eva had de laatste interviews met Lindqvist gelezen – verslagen van een gebroken man die complottheorieën spinde om zijn ego te beschermen. Hij beweerde dat buitenlandse krachten zijn kinderen hadden vergiftigd en dat Eva deel uitmaakte van een wereldwijde samenzwering om de Europese bevolking uit te roeien.

“Een gelovige, tot het bittere einde”, zei Eva zacht. “Een slachtoffer.”

—

Die avond, nadat de kinderen naar bed waren, zat Eva aan haar computer en las het nieuws. De koppen waren variaties op één en hetzelfde thema:

“CHINA LANCEERT ‘GENETIC HARMONY INITIATIVE’ – Menging van Han-Chinese en etnische minderheden verplicht”

“INDIA: Nieuwe wetgeving verbiedt huwelijken binnen dezelfde kaste – ‘Genetische diversiteit voor nationale kracht'”

“BRASIL: ‘Purity Laws’ verbieden huwelijken tussen mensen van dezelfde etnische achtergrond”

“USA: ‘Heritage Mixing Programs’ verspreiden zich van Californië naar heel Amerika”

Eva scrollde door de artikelen, zag hoe haar ‘ontdekking’ – dat genetische diversiteit medisch voordelig was – was gebruikt om nieuwe vormen van sociale engineering te rechtvaardigen over de hele wereld. Overal ontstonden systemen die mensen dwongen om buiten hun etnische groepen te trouwen, die ‘zuiverheid’ van welke vorm dan ook criminaliseerden.

“Discriminatie is als een virus”, dacht Eva. “Het muteert, evolueert, vindt nieuwe gastheren. Het verdwijnt nooit echt.”

“Ik heb de hele wereld besmet.”

EINDE