Pianoman (Een modern sprookje)
Het is een acteur, denk ik. Het script lag al jaren klaar, de studio die het had aangekocht wilde zeker weten dat het een succes zou worden. Dus werd de hoofdrolspeler gedropt in Engeland en zorgde de studio dat het verhaal in de pers kwam, om te zien hoe het publiek erop zou reageren. Een briljante publiciteitsstunt.
Of het is een kunstenaar. Een levend kunstwerk. Man spoelt aan op strand, spreekt geen woord maar speelt piano: een artistiek experiment. De media storten zich erop, iedereen speculeert een eind weg, maar is er ook maar iemand werkelijk bezorgd of geïnteresseerd in wie hij werkelijk is? Een briljant, bijtend commentaar op een maatschappij die wordt gedomineerd door de media.
Of het is een religieus bevlogen idealist. Een 21e-eeuwse Jezus, die gekomen is om de mensheid te verbroederen met muziek, de taal die iedereen verstaat. En wat doen wij? In plaats van hem met open armen te ontvangen, verwijzen we hem door naar de psychiatrische inrichting. De klinische kruisiging door een samenleving waaruit alle menselijke warmte is verdwenen en heiligen voor godsdienstwaanzinnigen worden aangezien.
Of het is een afleidingsmanoeuvre. Om de aandacht af te leiden van Europa? (Toeval dat hij juist in Engeland aanspoelt?). Divertissement in elk geval.
Of het is een reactie van het grootkapitaal op de anti-globaliseringsbeweging, vandaar dat alle merkje uit z’n kleding zijn geknipt: ‘No Logo’? Dan ook ‘No memory’ en ‘No identity’.
Of het is een Nederlander. Of een Zweed. Of een Fransman. Of een Italiaan.
Of een autist. Of een idiot savant. Of allebei.
Of hij is wie we willen dat hij is. In hem zien we willen zijn, niet willen zijn, hadden kunnen zijn, hadden moeten zijn… Ja, hij is ons.
Prachtige column over de pianoman. Inderdaad, hij is de eenentwintigse eeuwse Elkerlyc.
Die is goed!
Prachtig raadselwerk over wie die dolende en inmiddels opgesloten pianoman zou kunnen zijn. Misschien fascineert hij de wereld zo sterk omdat we allemaal de grenzen van de taal beginnen te voelen. Taal is in onze tijd verworden tot een dictatuur en die houdt ons gevangen, passief zittend, lezend bij een lichtbron.
Of vanuit onze zetel stil de beeldbuis bekijkend. Misschien is de houding van de pianoman kenmerkend voor de mens na ons: angstig, sprakeloos, gevangene in zichzelf en alleen via muziek emotioneel te activeren.
Hij is gewoon de eerste, een trendsetter. Of al zijn soortgenoten waren al opgespoord en ingesloten.
Het is een aandachtszieke, die na vele mislukkingen, nu de weg naar eeuwige roem en volle zaken heeft gevonden. Hij is een zij.
Het is iemand die gevlucht is voor zijn fans. Ik ben de pianoman.