Waarom ik geen noodpakket koop (Mijn survivalstrategie)
Het kabinet kwam onlangs met een uitgebreid plan om de weerbaarheid te vergroten. Burgers krijgen het advies zich voor te bereiden op cyberaanvallen, sabotages, verstoringen van de openbare orde en meer van dat soort zaken, zodat ze ten minste drie dagen uit kunnen houden zonder licht, gas en stromend water. Het advies is daarom om wat cash geld in huis te hebben, batterijen, een transistorradio en kaarsen, enkele liters water en houdbaar voedsel.
Die boodschap is geland als een goed afgestelde Scudraket. Bij de legerdump worden steeds meer noodradio’s, preppakketten en survivalkits verkocht, meldt Het Parool. Voor de geïnteresseerde lezer: een survivalkit is een wit emmertje met o.a. waterzuiveringstabletten, een zakmes, een vuurstarter, een thermometer en een opvouwbare jerrycan. In het preppakket vind je onder meer een nooddeken, ducttape, een scheermesje en een zaklamp. De kopers zijn voornamelijk 45-plussers en minder fitte mensen, die hulpeloos zijn als bijvoorbeeld de stroom uitvalt. Sinds Prinsjesdag, toen de koning zich uitsprak over de oorlog in Oekraïne, zit de verkoop van preppakketten en survivalkits al in de lift, en de laatste tijd helemaal – zeker sinds de waarschuwing van NAVO-baas Rutte dat Europa meer moet investeren in defensie vanwege de Russische dreiging.
Naar verwachting zal alleen al de markt voor noodvoedselpakketten (‘Emergency Food Rations Market’) tussen nu en 2031 meer dan verdubbelen tot bijna 47 miljard dollar per jaar (als we er dan nog zijn).
Hoewel ik deels tot de doelgroep ‘oud en krakkemikkig’ behoor, denk ik niet dat die legerdumps en bedrijven als 72 Hours, My Patriot Supply en BePrepared aan mij een goeie zullen hebben.
Waarom zou ik gaan ‘preppen’? Ik wil helemaal niet leven in een wereld waarin ik op mezelf ben aangewezen. Ik ben geen solistische Amerikaanse mensenhater die met een geweer in de hand zijn terrein verdedigt, een wapendepot in de tuin heeft en een schuilkelder onder het huis. Mocht de overheid me niet kunnen of willen beschermen tegen de Rus, de Chinees of andere, niet nader genoemde vijanden die het op ons gemunt hebben, dan klop ik wel aan bij vrienden die zich wel hebben ingedekt. Ik kan me voorstellen dat dat asociaal klinkt of parasitair of lijkt te getuigen van een free-ridersmentaliteit, maar ik zie dat anders. Ik vind dat ik blijk geef van vertrouwen in de mensheid. In een gedeelte van de mensheid, althans. Ik heb overigens al enkele mensen gepolst of ik bij ze kan schuilen mocht de nood aan de man komen, en iedereen was enthousiast. Ik hoop niet dat het zover komt, maar mocht het nodig zijn: ik reken op jullie gastvrijheid. En mocht ik vergeefs aankloppen, dan verhonger ik maar: een bestaan in een wereld waarin niemand mij een paar dagen onderdak wil verschaffen, hoeft voor mij niet.
Dat klinkt allemaal misschien naïef, maar weet je wat pas naïef is? Denken dat je werkelijk veilig bent als je wat spulletjes in huis hebt gehaald. Die hele boodschap – bescherm jezelf, dek je in, wees behoedzaam – riekt naar dat pleidooi voor zelfredzaamheid waarmee we de laatste jaren al zo vaak om de oren zijn geslagen. Misschien vergis ik me, maar volgens mij wordt hier voor de zoveelste keer de rekening van decennialange neoliberale roofbouw op de samenleving bij de individuele burger neergelegd. Plus een rekening voor jarenlange bezuinigingen op defensie. Rutte mag nu (terecht) waarschuwen dat de defensie-uitgaven in Europa omhoog moeten. Maar is het niet nogal wrang dat je hem niet hoorde over de noodzaak om de afgesproken contributie aan de NAVO te betalen? Mijns inziens is dat gewoon overheidsfalen, en ik vind het zuur dat burgers daar nu voor zouden moeten opdraaien. Prima, als die defensie-uitgaven omhooggaan. Maar reserveer dan ook wat geld voor noodpakketten in plaats van de samenleving daarmee te belasten.
Ach, waar is de tijd gebleven dat er een sociaal vangnet voor burgers was, en dat je erop mocht rekenen dat de overheid zou ingrijpen in tijden van nood? Sinds wanneer is het vanzelfsprekend dat iedereen voor alles voor zichzelf verantwoordelijk is? Waarom neemt de overheid geen enkele poging om ons gerust te stellen dat – mocht de nood aan de man komen – ze moeite zal doen om de burger van zijn natje en zijn droogje te voorzien? Leert de coronacrisis niet dat een sterke overheid in tijden van nood onmisbaar is? (Ook al stuit dat misschien op verzet van de burger. Al kan ik me dat hier nauwelijks voorstellen – verzet tegen voedsel, zoals er tijdens de coronacrisis verzet tegen vaccins was? Onwaarschijnlijk).
Ik wil me best voorbereiden op allerlei tegenslagen. Maar alleen als dat geen overheidstaak is. Quod non.
Beeld: Zelf gebakken met ideogram.ai