Teleurgesteld in Carrie Bradshaw

Een relatie met een levenspartner werkt niet omdat die je zelfbevestiging biedt, de bevestiging of zelfs accentuering van een ik dat al voor de relatie bestond. Nee, die relatie werkt als ze je iets heel anders biedt: iets buiten jezelf wat zo belangrijk is dat je zonder dat een andere persoon zou zijn.

Carrie Bradshaw beseft dat ze niet de zelfbevestiging krijgt die ze van de relatie had verwacht. Daarom moet ze haar relaties met de andere sekse – haar potentiële levenspartners – marginaliseren en ze uitsluitend laten bestaan tegen de achtergrond van zelfbevestiging en zelfaccentuering die ze bij Samantha, Miranda en Charlotte vindt.

Zo komt het dat de enige mannen met wie Carrie het iets langer heeft uitgehouden, mannen zijn die haar de kans gaven haar zelfbevestigende relatie met haar vriendinnen te behouden. Er is natuurlijk niks mis met deze aanpak van Carrie: integendeel. Het probleem is dat zij een relatiemodel dat ze bij haar vriendinnen leerde kennen, op haar potentiële levenspartners wil plakken. En dat gaat gewoon niet.

“De allerbelangrijkste relatie is die met jezelf”, zegt Carrie aan het eind van zes seizoenen Sex and the City. Ik moet toegeven dat Carrie me toen diep heeft teleurgesteld. Het leek wel of ze helemaal niets had geleerd.

Mark Rowlands in Alles wat ik weet, weet ik van TV (Filosofie voor zappers), p. 132 van mijn editie.