Ben Watt: Weer alles behalve het meisje

Ben Watt: Weer alles behalve het meisje

Ben Watt werd in de jaren negentig wereldberoemd als helft van het duo Everything but the Girl (EBTG). In de afgelopen jaren verraste hij met enkele solo-albums die ver af stonden van de elektronische muziek waarmee EBTG zoveel succes had geboekt. Zijn nieuwe album Storm Damage is nóg persoonlijker en nóg intiemer dan voorganger Fever Dream. Tegelijkertijd schemert het verleden van EBTG door de muziek heen. Maar waar is de zang van zijn vrouw Tracey Thorn?

Ben Watt is zo’n artiest die tegenslagen aangrijpt om tot creatieve hoogten te stijgen. Heeft hij een levensbedreigende auto-immuunziekte onder de leden? Dan schrijft hij daar een geestig boek over (Patient: The History of a Rare Illness, over zijn ervaringen met het syndroom van Churg-Strauss – een ziekte waarvan Watt zei dat ‘deze wel ernstig moest zijn, aangezien twee geleerden hun naam er aan hadden verleend’). Sterven zijn ouders en stiefzuster? Dan brengt hij een album uit (het veelgeprezen Fever Dream uit 2016). En vorig jaar vormden de dood van zijn halfbroer direct aanleiding plus zorgen om de Brexit de voornaamste aanleiding voor een nieuwe plaat, het eind vorige maand verschenen Storm Damage.

Ontreddering

De sporen van de ontreddering die zich van Watt moet hebben meester gemaakt vinden we terug op nummers als Hand. Hierop spreekt hij zijn verbazing uit over zijn onvermogen om zich over te geven aan zijn verdriet na de dood van iemand uit zijn omgeving (zijn halfbroer): “I felt numb when you died / I thought it would change / But ever since / I’ve felt the same”, probeert hij zichzelf wijs te maken. In werkelijkheid laat de dood hem bepaald niet onberoerd : “I wonder who’ll be there / When the light starts to fail / Who will carry my bags/ When I’m weary and frail?”




Dat komt binnen, te meer daar Storm Damage nog ingetogener en intiemer klinkt dan zijn vorige twee albums. In de nummers ligt de nadruk op de akoestische instrumenten, zij het dat de synthesizers meeronken, ondersteund door de voorgeprogrammeerde beats en andere elektronica zoals we die ook kennen van zijn werk bij Everything but the Girl. Toch is het alsof je met Watt en zijn combo (fraaie staande bas, drums en gitaar) bij je in de kamer staat en zijn gepijnigde teksten zingt.

Juichende ontvangst

Storm Damage is nu al, nog maar een paar dagen nadat het is uitgebracht juichend ontvangen door de muziekpers. Terecht, het is een album dat je bij de lurven grijpt, al is dat dan meer door de sfeer die Watt in de drie kwartier dat het duurt weet op te roepen dan dat er veel nummers op staan die er werkelijk uitspringen – de singles als Sunset Follows the Night en (vooral) Summer Ghosts uitgezonderd.







Jammer is alleen dat de stem van Watt niet heel bijzonder is (Vandaar waarschijnlijk ook dat hij zichzelf vaak achterin de mix heeft geplaatst). Je zou willen dat Watts vrouw Tracey Thorn weer eens meedeed, met die stem die de muziek van Everything but the Girl boven zichzelf uit tilde. Dit album heeft helaas alles behalve het meisje. Laat haar de volgende keer meedoen!

Deel:

Geef een reactie