Elliott Brood maakt een plaat zonder te polderen en praten

Elliott Brood maakt een plaat zonder te polderen en praten

De Leidse muziekzaal QBus had de primeur: het eerste optreden in een lange reeks van Elliott Brood ter gelegenheid van hun nieuwe album ‘Work and Love’. Voor het eerst treedt de Canadese groep op als kwartet, met de van Daniel Romano bekende pedal-steelgitarist Aaron Goldstein. “We zijn ook al lang geen countrygroep meer, maar maken nu rockmuziek”, zegt zanger en gitarist Mark Sasso.

Elliott Brood – de naam is ontleend aan een personage uit de baseballfilm ‘The Natural’ – neemt de tijd voor de soundcheck in het Leidse Qbus. Omdat de groep straks voor het eerst live nummers moet spelen van het nieuwe album ‘Work and Love’, maar ook omdat het voor het eerst is dat pedal-steelgitarist Aaron Goldstein meespeelt, een virtuoos op de ‘sad machine’ zoals zijn andere broodheer Daniel Romano het apparaat noemt. Vandaar dat de soundcheck meer weg heeft van een repetitie: akkoordenschema’s worden doorgenomen, er worden afspraken gemaakt over wie wanneer mag soleren, welke nummers in ‘crescendo’ moeten eindigen of juist langzaam uitdoven or plotseling tot stilstand komen.

Het valt nog niet mee om alles door te nemen, want ‘Work and Love’ is vergeleken met de andere platen die Elliott Brood sinds 2002 heeft uitgebracht behoorlijk complex, met volle arrangementen en abrupte overgangen. “Toen we net begonnen, werden we vaak als bluegrass-groep aangeduid. Een belediging voor echte bluegrassmuzikanten!”, zegt zanger en gitarist Mark Sasso. “Maar je deed ons ook geen recht met die typering. Ik kon me beter vinden in het etiket ‘death country’: we behandelden nogal sombere onderwerpen in onze nummers. Maar toch dekte ook dat de lading niet. Ook country is vaak nogal somber, tenslotte, dus waarom er opeens een aparte benaming voor moest komen?” Inmiddels maakt de groep ook al lang geen countrymuziek meer, vindt Sasso. “Het is eerder rockmuziek met countryinvloeden. Zoals The Flying Burrito Brothers die maakte, of Neil Young met Crazy Horse.”

Hoogtepunt

Het album ‘Work and Love’ is een voorlopig hoogtepunt in die ontwikkeling. Waar in hun vorige albums inderdaad de dood vaak centraal stond (‘Days into Years’ uit 2012 was zelfs grotendeels geïnspireerd aan een bezoek aan een militaire begraafplaats met veel Canadese soldaten die in de Eerste Wereldoorlog waren gesneuveld), is het onderwerp nu veel luchtiger: de nummers op ‘Work and Love’ gaan over de vervlogen jeugd van Laforet en Sasso. “Over hoe je als je jong bent niet kunt wachten om volwassen te zijn. Over hoe je als volwassenen juist kunt terugverlangen naar je jeugd. En over hoe naïef je was om volwassen te willen zijn”, zegt Sasso.

“De titel is ontleend aan de tekst van een nummer van de Canadese groep The Constantines: dat je een man wordt door de – vaak teleurstellende – ervaringen met werk en liefde. Dat je voor je pensioen een lullig horloge krijgt van het bedrijf waarvoor je jaren gezwoegd hebt, of dat je bijna niet meer kunt functioneren van liefdesverdriet – dat zijn de dingen die je vormen.” Bepaald geen ‘death country’-achtige thematiek, kortom.

Gekwetst

De volle sound en de afwisselende dynamiek op het nieuwe album zijn grotendeels te danken aan de producer Ian Blurton, zegt leadgitarist en zanger Casey Laforet. Normaliter komen de composities van de drie leden van Elliott Brood (behalve Sasso en Laforet ook drummer en toetsenist Stephen Pitkin) polderend en pratend tot stand. Dat iemand – iemand van buiten de groep nog wel – in zijn eentje die overlegstructuur doorkruiste, waren ze niet gewend. Zelf had ik daar weinig moeite mee, Mark wat meer”, zegt Laforet. Sasso beaamt het volmondig.

“Ik vond dat hij nummers waaraan ik met hart en ziel had gewerkt overhoop gooide. Of ik voelde me gekwetst omdat hij een nummer niet op het album wilde zetten. Maar achteraf gezien kan ik niet anders dan constateren dat zijn beslissingen goed hebben uitgepakt. Hij heeft ons echt gedwongen om buiten de gebaande paden te treden, met een erg goed album als resultaat.” En dat nummer dat Blurton niet wilde toevoegen? “Dat was ‘Take it away’. Dat staat nu als bonustrack op de ‘de luxe’ editie van ‘Work and Love’.”

Op een nummer als ‘Nothing Left’ valt de inbreng van Blurton goed te horen volgens Sasso. “Toen ik voor het eerst hoorde wat Ian ermee had gedaan, moest ik aan T-Rex denken. Niet bepaald een groep die ons heeft beïnvloed of waarmee ik geassocieerd wil worden. Maar nu vind ik die rare ‘break’ met handgeklap in het nummer juist prachtig. Blurton zag beter dan ik in wat het nummer nodig had.”

Deel:

Geef een reactie