La divina Regina (en haar entourage)

La divina Regina (en haar entourage)

Daar staan we dan: journalisten en fotografen die op een pasje wachten om toegang te krijgen tot het optreden van Regina Spektor in de grote zaal van Paradiso.

Druk gebarende, heen en weer benende en bellende mensen, de een met een nog gewichtiger voorkomen dan de ander. Een groepje fotografen wordt afgezonderd en krijgt een kruisverhoor: ja, u staat op de gastenlijst, maar vertelt u nog eens waarvoor u eigenlijk komt en wie uw lezers zijn. Uiteindelijk mogen we allemaal naar binnen – nadat ons is ingeprent dat we alleen tijdens het tweede en derde nummer foto’s mogen maken. En alleen vanaf een verhoginkje links voor het podium. Voordat we kunnen protesteren – ja, maar mensen uit de zaal kunnen de hele tijd foto’s maken, vanuit veel betere gezichtspunten dan wij, en dat mag wel?! – beent een zware jongen voor ons uit richting het podium en baant een weg voor ons door het publiek.

Ach ja, zo gaat dat steeds vaker met Amerikaanse artiesten legt een van de journalisten wereldwijs aan de rest uit. Wij vloeken zachtjes: Wat is dat voor divagedrag? Wie denkt die Spektor wel niet dat ze is? Een superster soms?

Voorkomend

Maar ze staat nog geen minuut op het podium of al onze irritaties zijn verdwenen. De mensen om Regina Spektor heen mogen dan misschien een stel arrogante hufters zijn, Regina Spektor is de lieftalligheid en bescheidenheid zelve. Een engel. La divina Regina.

Wanneer iemand uit het publiek flauwvalt (jazeker, dit is een concert waarbij mensen flauwvallen) rent ze bezorgd naar voren om wat water te brengen (zie foto). Na elk nummer neemt ze verheugd en schijnbaar verrast het applaus in ontvangst. Ze deelt kaartjes van het Van Goghmuseum uit – ze had er heen willen gaan, maar was te lang blijven steken in een ander museum: dat grote museum, kom hoe heet het ook al weer? – het doet er ook niet toe, een prachtig museum in elk geval.

Generale repetitie

En ook als ze zingt en speelt is ze op een merkwaardige manier heel voorkomend. Er zit er zo te zien geen effectbejag in, ze lijkt er op geen enkele manier op uit om ons te imponeren met haar krachtige stem of haar technisch goed onderlegde pianospel. Het is eerder alsof we een generale repetitie mee maken voor een echt optreden.

Het openingsnummer, Ain’t no cover, besluit ze tevreden met een boer. Eet onderbreekt ze om commentaar te leveren op de tekst: “It’s like forgetting the words to your favorite song. You can’t believe it; you were always singing along. It was so easy and the words so sweet. You can’t remember; you try to feel the beat” – wel een ironische tekst, zegt ze, en ze rondt af met percussiegeluiden. Ode to divorce gebruikt ze om enkele stemoefeningen te doen. In Call them brothers offert ze zich gewillig op voor een duet met haar man Jack Dishel. Dance Anthem speelt ze op een knullig synthesizertje waar je in de jaren tachtig al niet meer mee kon aankomen.


Sterallures zijn kortom ver te zoeken bij Regina Spektor. Een verademing.

Waarom die veiligheidsbeambten en would be belangrijke mensen achter de schermen dan toch volharden in hun on-ReginaSpektoriaans huftergedrag?

Misschien omdat ze overtuigd zijn dat Regina Spektor wel degelijk een ster is, en dus vooral op afstand moet worden gehouden van al te opdringerige fans en persmuskieten). In dat geval hebben ze wel een punt. Want ze schudt het ene na het andere elegante, melodieuze nummer uit haar mouw – vooral haar ballades zijn prachtig, luister maar eens naar het Russische Molitva (The Prayer of François Villon) van haar laatste CD. Ze strooit met de ene na de andere poëtische, spirituele tekst (“Love is so fickle cause it starts with a flood and then ends with a trick-trick-trickle”). En ze slaagt er zonder merkbare moeite haar publiek in vervoering te brengen: de tot het nok gevulde zaal zindert bij elk nummer.

Echt een ster dus. De enige die het nog niet helemaal doorheeft is Regina Spektor zelf.

 

Deel:

Geef een reactie