Low met Hey What: ‘Wij zijn de hoop voorbij’

Low met Hey What: ‘Wij zijn de hoop voorbij’

Met Hey What levert de tweemansformatie Low een even experimenteel als toegankelijk album af. Hun dertiende album is misschien minder verrassend dan voorganger Double Negative, maar zeker zo sterk. “Ik kan het zelfs aan mijn moeder laten horen.”

Low staat sinds jaar en dag bekend als een groep die wat dromerige, minimalistische muziek. Wat dat betreft was het album Double Negative uit 2018 even schrikken. De muziek klink af en toe alsof er een bekraste plaat was opgezet en door een kapotte stereo-installatie werd afgespeeld. Low was altijd al in de weer geweest met klankexperimenten, maar dit? 

Dit ging af en toe zo ver dat het nauwelijks nog muziek te noemen was. Fascinerend, maar ook akelig – en zo was het ook bedoeld, de nummers waren overduidelijk geïnspirereerd door het presidentschap van Donald Trump en de verdeeldheid in de Amerikaanse samenleving. Pas tegen het einde van het album kwam de muziek enigszins tot bedaren, in het afsluitende ‘Disarray’ was het zelfs alsof de engelen uit de hemel op aarde waren neergedaald. 

Melodieus vervolg

Hey What klinkt als een vervolg op Double Negative. Gebleven zijn de klankexperimenten – liefhebbers van een groep als Depeche Mode zullen ervan smullen – die als een soort post-industrieel decor fungeren. Een decor, inderdaad, en daarin verschilt Hey What duidelijk van Double Negative. De vervormde instrumenten, de piepjes, bliepjes en het elektrostatische geruis spelen dit keer een rol op de achtergrond. De hoofdrol is overduidelijk voor de stemmen van Alan Sparhawk en (vooral) zijn vrouw Mimi Parker. 

“Dat is een bewuste keuze”, zegt Sparhawk. “Met ons vorige album hebben we een nieuw vocabulaire gevonden. Nu hebben we geprobeerd om dat wat minder nadrukkelijk in te zetten, en alle ‘herrie’ in dienst van de songs aan te wenden. De composities op Double Negative waren ook nog niet af toen we de studio in doken, waarschijnlijk is dat ook een reden waarom de nummers af en toe worden gedomineerd door alle klankexperimenten. Nu waren de nummers zo goed als af, een ontbrak alleen de aankleding nog.”

Het resultaat is een album dat weliswaar experimenteel aandoet, maar tegelijk heel toegankelijk is, dankzij de nadruk op de sterke melodieën en de vocalen – die als altijd erg sterk zijn, vooral wanneer Sparhawk en Parker samen zingen. “Het is bijna een popalbum geworden”, grapt Parker. “Ik kan het zelfs aan mijn moeder laten horen!”

Verlossend einde

De eerste single Days Like These geeft een goed indruk van wat het album te bieden heeft, aldus Sparhawk: “Het nummer begint – heel puur – met zang. Dan komt er herrie bij, en wordt de spanning opgevoerd. In het derde gedeelte lijkt het nummer te desintegreren; het is alsof het uiteenvalt in stemmen en instrumenten. Uiteindelijk lost alles weer op in het niets – een verlossend einde.”

De woede en verontwaardiging die op Double Negative doorklonken, zijn in Hey What grotendeels verdwenen. Maar optimistisch zijn Sparhawk en Parker nog altijd niet. “We maken ons de laatste tijd alleen niet zo druk meer. We zijn de hoop voorbij”, zegt Sparhawk. Hey What – de titel geeft het al aan – drukt ook niet zozeer hoop uit als wel verbazing en vertwijfeling. Die levensinstelling is bovendien het artistieke credo van de plaat, nog een reden waarom Hey What zo’n toepasselijk is.

“Toen we de studio ingingen, wisten we dat we iets wilde maken dat in het verlengde lag van Double Negative, maar niet precies wat. Vandaar de titel, de vraag: Hey What? Het album dat er nu ligt is een antwoord op die vraag.”

Deel:

Geef een reactie