The Odessey: een jubileumboek dat 50 jaar te laat verschijnt

The Odessey: een jubileumboek dat 50 jaar te laat verschijnt

De nog levende leden van The Zombies presenteerden van de week in de Amsterdamse platenzaak Concerto het boek ‘The Odessey’, ter gelegenheid van het vijftigjarige bestaan van hun klassieke album ‘Odessey and Oracle’. Een mooi, maar ook droefstemmend werk.

Nooit geweten: in de O van ‘Odessey’ van het ‘Odessey and Oracle’-album van The Zombies (1967-8) staat een tekening van Romeo en Julia uit het toneelstuk van Shakespeare, terwijl de O van ‘Oracle’ opgesierd is met een portret van de schilder Toulouse Lautrec. Hoesontwerper Terry Quirk koos hiervoor als hommage aan de literatuur en schilderkunst. ‘Perfect’, vonden de leden van de groep destijds, en jaren later vroegen ze hem opnieuw, dit keer om het boek ‘The Odessey’ te illustreren. Juist vanwege zijn voorliefde voor literatuur en schilderkunst, want dit moest een boek worden waarin ‘woorden’ en ‘beelden’ centraal stonden, aldus een toelichting.

Het boek ‘The Odessey’ is zojuist verschenen ter gelegenheid van het vijftigjarige bestaan van ‘Odessey and Oracle’, maar gaat ook over andere nummers van The Zombies, vanaf ‘She’s Not There’ uit 1964 tot ‘Chasing The Past’ uit 2015. Quirk heeft een hele reeks nieuwe O’s getekend. Zo krijgt ‘She’s Not There’ een O met Mona Lisa erin vanwege haar geheimzinnige glimlach en ‘A Rose for Emily’ is aan dichteres Emily Dickinson gewijd. Verzorgde, fijnzinnige plaatjes zijn het vaak, die aansluiten op de dromerige en weemoedige muziek van ‘Odessey and Oracle’.

Verder staat het boek vol met mooie, zij het wat minder toepasselijke collages van Vivienne Boucherat, de vrouw van bassist Chris White, en fraaie foto’s van The Zombies uit hun hoogtijdagen. Die foto’s laten zien hoe misplaatst het imago van de groep als een stelletje nerds was. “Dat was te wijten aan de publiciteit van de platenmaatschappij”, zegt groepslid Rod Argent. Toen ‘She’s There’ uitkwam, hadden de leden van de groep net de middelbare school afgerond, en de PR-medewerker van de platenmaatschappij die een verhaal over ze moest schrijven wist niets anders te verzinnen dan dat ze zo intelligent waren. De eerste publictiteitsfoto’s, met een zwaar bebrilde Chris White en Paul Atkinson deden de rest. “En de pers gebruikte die foto’s keer op keer. Terwijl er zoveel andere beter materiaal was. Die hebben we nu maar in het boek opgenomen.”

Voor de liefhebber van de muziek van The Zombies, en dan vooral van ‘Odessey and Oracle’ zijn de ‘woorden’ zeker zo boeiend als de ‘beelden’. Net als op de voorbeeldig uitgegeven verzamelbox ‘Zombie Heaven’ krijgt elk nummer een toelichting, maar dan wat uitgebreider. Bovendien krijgen we nu de songteksten. Het roerendst van alles zijn de bijdragen van beroemde bewonderaars van de groep. Tom Petty, die opnieuw een voorwoord schrijft, net als voor ‘Zombie Heaven’. Carlos Santana, natuurlijk, die The Zombies bedankt voor ‘She’s Not There’. Paul Weller, die zijn liefde belijdt voor ‘Beechwood Park’. Brian Wilson die bekent dat de muziek van The Zombies ‘blew my mind’. Graham Nash, die ‘This Will Be Our Year’ perfect vindt als bruiloftshymne.

Mooi. Toch heeft dit jubileumboek ook iets droevigs. Want ‘Odessey and Oracle’ mag tegenwoordig dan gelden als een meesterwerk en worden vergeleken met platen als ‘Pet Sounds’ en ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’, het album kreeg pas jaren na verschijning werkelijke erkenning. Het is en blijft jammer dat het destijds volledig is geflopt, dat The Zombies uit elkaar vielen vanwege gebrek aan succes en – dat vooral – dat ze geen platen meer hebben uitgebracht in de originele bezetting. Late erkenning is beter dan helemaal geen erkenning, maar toch: het was nog mooier geweest als dit boek vijftig jaar eerder was verschenen.

Deel:

Geef een reactie