The Staves: zoetgevooisd, messcherp en heftiger dan ooit
The Staves staan sinds hun debuut in 2012 garant voor messcherpe vocalen en dromerige melodieën. Maar soft is hun muziek niet, zeker niet op hun nieuwe plaat ‘If I Was’, waarop de muziek voller dan ooit en de vocale uithalen heftiger dan we van de drie zusjes gewend waren.
Even voorstellen: The Staves. Drie zusjes, Emily, Jessica en Camilla Stavely-Taylor. Hun muziek is een geslaagd huwelijk van Britse Folk en Amerikaanse singer-songwritermuziek uit de jaren zeventig, zo wordt wel gezegd.
In die omschrijving kunnen de drie ‘Staves’ zich goed vinden, zeggen ze. “Onze ouders draaiden vroeger Crosby, Stills, Nash & Young en andere close harmony-muziek”, zegt Jessica. Dat soort muziek is ons met de paplepel ingegoten. We zongen die muziek ook mee, en hebben onszelf zodoende close harmony leren zingen. De Britse Folk kwam pas later – misschien vreemd als je bedenkt dat we Engels zijn. Maar in onze jeugd hoorden we eerder The Beatles, The Kinks en The Rolling Stones dan de befaamde Britse folkmuzikanten uit de jaren zestig en zeventig. Nick Drake en John Martyn hebben we pas later ontdekt. Ongeveer tegelijkertijd met andere helden van ons zoals Laura Marling, Ryan Adams, Jeff Buckley, Radiohead, Feist, Fleet Foxes en Bon Iver.”
Bon Iver: de naam is gevallen. The Staves hebben eerder in het voorprogramma van de band opgetreden en kregen zo de kans om voor grote zalen te spelen. Dat beviel: “Het is alsof je in een kerk zingt”, zegt Emily. Frontman Justin Vernon van Bon Iver was zo van de zoetgevooisde groep onder de indruk, dat hij bereid was hun CD ‘If I Was’ te produceren, hun tweede CD na ‘Dead & Born & Grown’ uit 2012. Tot dan waren The Staves voornamelijk bekend van hun bijdrage aan het spraakmakende gospelalbum ‘Praise and Blame’ van Tom Jones en van een rits EP’s.
‘If I Was’ is net verschenen en hoewel The Staves trouw blijven aan hun eigen ‘Brit Folk meets Laurel Canyon-era Americana’, klinkt in het album ook de invloed door van hun nieuwe, eigentijdse helden. Gebleven zijn de messcherpe vocalen en de dromerige melodieën. Maar de muziek klinkt voller dan ooit en de vocale uithalen zijn heftiger dan we van The Staves gewend waren. “Ons eerste album was zo goed als live opgenomen, met akoestische instrumenten”, zegt Camilla. “Nu is er veel meer aandacht aan besteed in de studio om de muziek te fijn slijpen. Het instrumentarium is uitgebreid en we hebben op het album een hele band tot onze beschikking.”
In april zijn The Staves weer in Nederland, na vorig jaar in het voorprogramma van Angus & Julia Stone te hebben gestaan. Live zal het onderscheid tussen de oude en de nieuwe nummers van The Staves wat minder duidelijk hoorbaar zijn aangezien ze niet met een grote band optreden. Natuurlijk is dat jammer, zegt Jessica. “Maar aan de andere kant: het duurt ook even voordat zo’n band ingespeeld is, en hadden we veel langer moeten wachten voordat we met onze nieuwe nummers hadden kunnen optreden.”
Daar zit wat in – want die nieuwe nummers verdienen het om gehoord te worden. Luister maar eens naar ‘The Blood I Bled’ (waarin The Staves binnen enkele minuten een muzikale reis van zachte folk naar stevige rock afleggen), naar het strijdbare ‘Black and White’ of naar ‘Teeth White’ (een ode aan hun tandarts).
Dat kan live bijna niet misgaan, ook niet met een kleine bezetting.
The Staves in Nederland:
09/4: Nijmegen, Doornroosje
10/4: Amsterdam, Melkweg
11/4: Rotterdam, Motel Mozaique