De goedheiligman (Over Barack Obama)

Wij staan voor een beslissend moment in het leven van onze dochter (acht jaar oud, of moet ik zeggen bijna achteneenhalf): moeten we haar vertellen dat Sinterklaas niet bestaat?

Ze heeft al de nodige existentiële twijfels en praktische tegenwerpingen. Hoe kan Piet de schoorsteen door terwijl die hermetisch is dichtgemetseld? Hoe is het mogelijk dat de hoogbejaarde Sint op z’n paard ’s nachts al de gladde daken aandoet? Maar al haar bedenkingen brengen haar geloof tot dusver alleen aan het wankelen maar nog niet ten val: Sinterklaas bestaat, denkt ze, ondanks alle bewijs van het tegendeel.

Moet ik haar uit de droom helpen? De waarheid is soms hard en kan pijn doen. Waarom die pijnlijke confrontatie niet zo lang mogelijk uitstellen?

Natuurlijk is het niet altijd zo dat wie zoet is lekkers krijgt en wie stout is de roe (integendeel, als je het mij vraagt). Maar is het niet veel beter dat ze gelooft van wel? Natuurlijk is het niet altijd zo dat wie z’n best doet op school het later wel ver zal schoppen. Maar ze heeft er meer aan dat te geloven dan aan de realistische visie dat je je leven maar zeer ten dele zelf in de hand hebt, dat je afhankelijk bent van geluk, je afkomst, je contacten, je aangeboren talenten. Natuurlijk zijn er uitzonderingen op de regel dat je niet mag liegen, je twee keer per dag je tanden moet poetsen, je bord moet leegeten. Maar voor haar is het voorlopig het beste te geloven van wel. Voor ons trouwens ook 😉

De goedheiligman bestaat niet, daar komt ze heus nog wel achter. Tot dan, dicht ik: “Laat ik haar in de waan: ‘yes, he can’ bestaan.”