Leven en lijden (De sprookjesdood van Hans Christiaan Andersen)
Er was eens een miskende schrijver van sprookjes. Hij was zo arm dat zijn broek vol gaten zat en de lappen aan zijn jas hingen, tientallen jaren voordat dit in de mode was. Hij had zo weinig geld dat hij al met een kroontjespen schreef toen dit nog lang niet als statussymbool gold. En hij schreef maar en hij schreef maar, hoewel workaholics destijds een zeldzaamheid waren.
Hij werkte zich bijna dood. “Misschien is het ook beter als ik sterf. Ik heb mijn best gedaan, maar het zal wel nooit iets met mij worden”, zei hij op een goede ochtend tegen zijn muze. Maar zijn muze wees hem op zijn fenomenale talent. Zij voorspelde dat zijn genie in de toekomst zou worden erkend. Het zou een oneindig groot verlies voor de mensheid zijn als hij zijn talent niet verder ontwikkelde. “Wat is dat dan voor samenleving?”, vroeg de schrijver zich af, “Voor wie schrijf ik eigenlijk?” Zijn muze gunde hem een blik in de toekomst.
Zij liet hem een artikel zien uit een Volkskrant van 2004, over de mogelijkheid om te beleggen in levensverzekeringen van terminale patiënten en rijke bejaarden. Wanneer de bejaarde overlijdt, krijgt de belegger een bedrag uitgekeerd. Hoe eerder de dood intreedt, hoe meer de belegger wint.
Zij liet hem nog een artikel zien, uit een FEM Business van 2004, over de illegale handel in lijken en organen. De prijzen lopen nogal uiteen, maar duidelijk is wel dat een lijk anno 2004 in gedeelten duurder is dan als geheel. Een compleet lijk doet rond de 1000 dollar. Een knie kost 650 dollar. Een hoofd 500 dollar. Een torso 5000 dollar.
“Ik weet genoeg”, zei de schrijver. “Dat is een samenleving waar de mens dood meer waard is dan levend. Een samenleving waarin alles in geld is uit te drukken, zelfs leven en dood. Een samenleving die doortrokken is van een verachtelijke, destructieve handelsgeest.” Zijn muze was het niet met hem eens. Kwam het niet eerder door het christendom dat de mens zo weinig waarde aan het leven hechtte? Door de geloofsleer dat het ware geluk pas in het hiernamaals mogelijk is, en het leven op aarde slechts een voorproef?
De schrijver kwam er niet helemaal uit, maar wist nu wel wat hem te doen stond. Hij zou voortaan in zijn werk een loflied op het leven zingen, om zijn publiek te overtuigen van de schoonheid van alles wat leeft en bloeit. Maar voor het vallen van de avond stierf de overspannen schrijver. Zijn blijde hedonistische pluk-de-dag- en leve-het-leven -geschriften hebben nooit het licht gezien. Het publiek heeft alleen kennisgemaakt met zijn sombere christelijke sprookjes.
En tegenwoordig is Hans Christiaan Andersen meer waard dan hij tijdens zijn leven ooit had kunnen vermoeden.
Vandaag werd Hans Christiaan Andersen (1805-1875) geboren.