Leve The Lone Bellow live!
“Die gaan nog eens heel groot worden”, voorspelde de producent van de Tiny Desk Concert met The Lone Bellow in 2013. Die voorspelling is nog niet uitgekomen. Nog niet, maar wie afgelopen vrijdag het spectaculair goede concert van het trio in de kleine zaal van Paradiso bijwoonde, gelooft nog altijd: die groep kan het nog heel ver schoppen.
The Lone Bellow betekent zoveel als ‘eenzaam geloei’. Misschien niet de meest pakkende naam voor een groep. Maar: “Het geeft wel aan waar het bij ons om gaat: dat we met z’n drieën een eenheid vormen en dat de nadruk bij ons ligt op de zang”, zegt zanger Zach Williams. Een drie-eenheid: zo zien ze zichzelf en zo gedragen ze zich ook. Waar veel andere groepen een uitgesproken leider hebben, lijken Williams en zijn bandleden Kanene Pipkin en Brian Elmquist volkomen gelijkwaardig. Ze schrijven alle drie mee aan de songs. Ze spelen alle drie verschillende instrumenten, al is Brian Elquist wel steeds leadgitarist. Ze kunnen alle drie de eerste stem op zich nemen, al doet Zach Williams dat meestal. En als je The Lone Bellow interviewt, spreek je de leden alle drie. Een duidelijke hiërarchie en taakverdeling ontbreekt, en je weet als interviewer nooit wie er antwoord gaat geven als je een vraag stelt. Wel dat degene die antwoordt mag rekenen op instemmend geknik van de andere twee leden.
The Lone Bellow wordt vaak vergeleken Fleetwood Mac en Mumford & Sons. Niet helemaal ten onrechte: met Fleetwood Mac heeft de groep de knappe samenzang gemeen, met Mumford & Sons de optimistische en positieve uitstraling van de groep. En de nummers van The Lone Bellow zijn net zo laagdrempelig en fris als het beste werk van Fleetwood Mac en Mumford & Sons. Maar The Lone Bellow neigt veel meer naar soul-, folk- en countrymuziek dan Fleetwood Mac, en de muziek is een stuk verfijnder dan van Mumford & Sons. ‘Makkelijk verteerbaar, maar zeker niet oppervlakkig’, zo reageerde de pers op de eerste twee albums van de groep, het titelloze debuutalbum uit 2013 en ‘Then Came the Morning’ uit 2015. Met nummers als ‘You Never Need Nobody’ maakte de groep een ijzersterke indruk. De verwachtingen voor het derde album waren hooggespannen.
Alcoholverslaving
Dat derde album verscheen vorig jaar onder de titel ‘Walk Into A Storm’. Wat later dan gepland, mede omdat gitarist Brian Elmquist moest afkicken van een alcoholverslaving. Zach Williams en Kanene Pipkin hadden uiteraard zonder hem verder gekund, maar besloten hem te steunen omdat ze zijn vriendschap belangrijker vonden dan hun carrière. Het album draagt duidelijk de sporen van die keuze. “Dat wil zeggen: een terugkerend thema op het album is dat je kunt vertrouwen op anderen”, zegt Elmquist.
“Ook al zit het tegen, ook al is er geen aanleiding om optimistisch te zijn, je doet er toch goed aan om samen de sprong in het duisternis te maken – om de storm tegemoet te treden. Want straks kan het niet meer; dan is het moment vergleden. ‘Time’s always leaving’, zoals wij zingen op het nieuwe album – een nummer dat geïnspireerd is op die befaamde uitvoering van ‘Try a Little Tenderness’ door Otis Redding, met het tempo dat steeds verder wordt opgeschroefd.” De titel ‘Walk Into A Storm’ is ook bedoeld als een verwijzing naar de woelige tijd die de Verenigde Staten met Donald Trump als president doormaken. “Zij het dat we niet een sterk politiek geëngageerde groep zijn. Wij proberen mensen moed in te spreken en ze bij elkaar te brengen met onze muziek. Veel verder gaan we niet.”
Derde versnelling
Zo lovend als de critici waren over de eerste twee albums, zo lauw reageerden ze op ‘Walk Into A Storm’. Rolling Stone vatte de stemming samen met een weinig vleiend ‘Stuck in third gear’. De recensent van muziekencyclopedie AllMusic.com breekt zich het hoofd erover wat er mis is met het album. Aan de messcherpe samenzang ligt het in elk geval niet, erkent hij. Aan de inzet van de bandleden ook niet, zeker niet aan die van zanger Zach Williams, die elk nummer weer alles geeft. Misschien zijn de nummers wat minder sterk dan op de eerste twee albums?
Kanene Pipkin kan zich niet in die kritiek vinden. “Derde albums worden vaak niet zo goed ontvangen, dat er kritiek op zou komen was bijna onvermijdelijk. Wij zijn er in elk geval heel tevreden mee, anders hadden we het zeker niet uitgebracht. Ik vind zelfs dat we in bepaalde opzichten vooruit zijn gegaan. We hebben veel langer kunnen sleutelen aan de zang dan op de vorige twee albums, en dat is de muziek ten goede gekomen.” Het publiek is het ook bepaald niet eens met de kritiek, vult Zach Williams aan. “De nieuwe nummers worden allemaal even enthousiast ontvangen als we ze live spelen.”
Instemmend applaus
Williams heeft gelijk, blijkt uit het optreden van The Lone Bellow in Paradiso afgelopen vrijdag. Vanaf de eerste noten van het nieuwe nummer Deeper In The Water houdt de groep het publiek aan zich gekluisterd. Wanneer Williams als een volleerde Otis Redding op de knieën gaat in ‘Time’s always leaving’, kan er eigenlijk niets meer mis gaan. Met ‘Come Break My Heart Again’ is een eerste hoogtepunt bereikt – en wanneer Williams met een ’that’s beautiful’ Pipkin complimenteert met haar prachtige tweede stem, klinkt er instemmend applaus.
The Lone Bellow geeft een spectaculair goed concert. “Die gaan nog eens heel groot worden”, voorspelde de producent van de Tiny Desk Concert met The Lone Bellow in 2013. Die voorspelling is nog niet uitgekomen. Nog niet, maar als je de groep zo aan het werk ziet, raak je al snel overtuigd dat ze het zo tot stadionact kunnen schoppen. En die mindere nummers? Die zitten er echt niet tussen. Eerder is het zo dat de nummers van ‘Walk Into A Storm’ op de plaat net iets minder goed tot hun recht komen dan live. Geen probleem natuurlijk: het vierde album van The Lone Bellow moet gewoon een registratie van een live-concert worden.
(Foto via Vimeo.com)