Op je eentje

Toen je een tijdje op je eentje was
gingen je ogen open – je keek
naar ’t vrije zeilen van het firmament,
en zag dat het een beetje op je leek –
dat het zelfs lachwekkend op je leek,
zoveel, zag je.

Hoe erger het je duizelde,
des te helderder het werd:
het uitspansel, dat was je zelf,
ook als je er zelf niet was.

Door een haag van hoongelach kwam je
te weten dat het goed was wat je deed.

Doe je niets, dat weet je,
dan wordt het nog beter.

Dichter en P.C.Hooftprijs-winnaar Hans Verhagen (Triomfantelijke wandelingen)