Rachel Sermanni: ‘Minder theater, meer eenvoud’

Op ‘Tied to the Moon’ is de zang van Rachel Sermanni even parelend als op voorganger ‘Under Mountains’, maar dit album klinkt een stuk volwassener en wereldwijzer. “Ik durf nu minder theatraal te zijn”, zegt Sermanni. “Met minder vocale acrobatiek en conventionelere nummers.”

“Toppie CD”, schreef een koper van de plaat ‘Under Mountains’ van Rachel Sermanni uit 2012 op bol.com. “Als achtergrondmuziek!”, verduidelijk hij (de reactie staat op naam van ene ‘Kicken’- dat moet wel een man zijn). “Onderweg in de auto!!! En op de bank thuis met een goed glas wijn!!!!!!! De tekst van de liedjes zijn geweldig. En Rachel zingt ZOOO mooi. Ieder nummer is een verrassing.”

Je vraagt je af wat mensen als ‘Kicken’ van ‘Tied to the Moon’ zullen vinden, de opvolger van ‘Under Mountains’. Het is in elk geval onwaarschijnlijk dat hij de nummers op deze plaat opnieuw als ‘achtergrondmuziek’ zal omschrijven.

Nu was ‘Under Mountains’ bepaald geen muzak, maar het was wel een rustige plaat, die zich niet aan de luisteraar opdrong – en je kunt je voorstellen dat iemand als ‘Kicken’ het als achtergrondmuziek beschouwde. ‘Tied to the Moon’ grijpt je daarentegen meteen bij de lurven. Het eerste nummer ‘Run’, met z’n dreigende gitaren en stevige beat, leent zich slecht om even uit te blazen ‘op de bank thuis met een goed glas wijn’. En zo staat er meer enerverende muziek op ‘Tied to the Moon’. Op ‘Tractor’, bijvoorbeeld, waarin Sermanni zichzelf moed inspreekt om zich opwindt over wat andere mensen van haar denken: het nummer is een en al onrust.

Parelende zang

De zang van Sermanni is even parelend als op ‘Under Mountains’, maar ‘Tied to the Moon’ klinkt een stuk volwassener en wereldwijzer. Zeker op nummers als het wonderschone ‘Banks are Broken’, een berustend nummer over een stukgelopen relatie, en op het vervreemdende ‘This Love’, met zijn zang die net niet in de pas lijkt te lopen met muziek en de niet helemaal zuivere piano. Met de romantische nummers van ‘Under Mountains’ heeft dit allemaal weinig van doen. “Things get grungy on the second album from this fresh-faced, Scottish ‘folk noir’ singer”, schrijft The Telegraph in een lovende recensie.

“De muziek is simpeler en ritmischer”, zegt Sermanni zelf. “Ik was pas 19 toen mijn eerste album uitbracht, en ik wilde mezelf graag bewijzen. Nu durf ik het aan om minder theatraal te zijn, om de vocale acrobatiek te beperken en om conventionelere en subtielere nummers te schrijven. Vermoedelijk hebben componisten als Philip Glass met hun minimal music mij ook beïnvloed, en hebben zij bijgedragen tot de eenvoud van veel nummers. Tegelijkertijd heb ik de laatste jaren veel geluisterd naar indie-artiesten als Jack White, Sharon van Etten en Grizzly Bear, en heb ik mij op een paar nummers laten inspireren door hun harde, rockende sound.”

Gevaarlijk optimisme

‘Tied to the Moon’ zou je met een beetje goede wil een conceptalbum kunnen noemen. De titel geeft aan dat Sermanni altjd zoekt naar het licht – alsof ze, zelfs in het donker, een lijntje met de maan heeft. Met alle voor- en nadelen van dien. “Ik ben optimistisch tegen wil en dank, soms zelfs op het dwangmatige af. Een beetje als een mot die in het donker naar het licht toe vliegt, ook al kost hem dat zijn leven. Optimisme is mooi, maar ook gevaarlijk, zeker als het neigt naar escapisme: als je geen oog hebt voor de donkere kanten van het bestaan, als je niet van je fouten leert. Of liever gezegd als je niet probeert te leren van je fouten; als je niet blijft zoeken, hoe pijnlijk dat misschien ook is.”

Zeker het nummer ‘Run’ gaat over de gevaren van blind optimisme. Het is geïnspireerd op Sermanni’s eerste schreden als haar eigen manager, toen ze in haar enthousiasme per ongeluk twee optredens tegelijk had ingepland. Maar de strekking van ‘Run’ is breder; het kan worden gezien als een nummer over de gevaren van impulsief en spontaan gedrag. “En het gaat voor mij ook over het belang van rust en contemplatie”, zegt Sermanni. “In mijn leven hol ik van optreden naar optreden, waardoor ik veel te weinig tijd heb voor contemplatie. Ik trek de stekker van de televisie eruit als ik op een hotelkamer zit, maar echt veel tijd voor mezelf heb ik niet. Terwijl daar juist mooie dingen uit voortkomen.”

‘Tied to the Moon’ is het beste bewijs van die stelling. De basis van het album werd gelegd toen Sermanni eindelijk eens de tijd had zichzelf van de wereld af zonderen. In vier dagen tijd schreef ze zes nummers, waarvan vier op ‘Tied to the Moon’ terecht zijn gekomen. Het resultaat mag er wezen. Zoals The Guardian schreef over ‘Tied to the Moon’: ‘a captivating follow-up to ‘Under Mountains’, offering a richer, darker take on the soft folk of that record’ en roept Sermanni uit tot ‘ one of Britain’s most promising folk artists’.