Gov’t Mule heeft z’n ziel gevonden

Gov’t Mule heeft z’n ziel gevonden

Sinds het overlijden van mede-oprichter Allen Woody is Gov’t Mule jarenlang op zoek geweest naar een eigen identiteit. Die heeft de groep nu gevonden, zoals het ijzersterke album Shout! bewijst. Toch is Gov’t Mule eclectischer dan ooit. Leadzanger en -gitarist Warren Haynes, ook bekend van The Allman Brothers Band en The Grateful Dead. “We zijn het product van alle talenten met wie we samenwerken.”

Het is een klein wonder dat de wereld nog kan genieten van Gov’t Mule. De ontstaansgeschiedenis van de groep – de naam is ontleend aan een regeling van de Amerikaanse regering om boeren in nood een muilezel te geven zodat ze hun land konden bewerken – was al wonderlijk.

Gov’t Mule was een hobbyproject van twee leden van de zoveelste incarnatie van The Allman Brothers Band, Allen Woody en Warren Haynes. Hun muziekstijl in de begintijd was een onwaarschijnlijke combinatie van de southern rock van de zeskoppige Allman Brothers Band en de progressieve rock zoals die ooit op de kaart was gezet door het powertrio Cream, met volop ruimte voor improvisatie. En toen Allen Woody in 2000 kwam te overlijden, leek het gedaan met de groep. Temeer daar Haynes een soort ‘stand by’ frontman en lead gitarist is en niet alleen successen boekte als de ‘de facto’ vervanger van Duane Allman bij de Allman Brothers Band maar ook van Jerry Garcia bij The Grateful Dead. Groepen met een massale vaste aanhang. Waarom zou Gov’t Mule dan nog voort blijven bestaan?

Toch is Gov’t Mule er nog steeds. “Woody was onvervangbaar, maar we door hebben besloten om door te gaan. In eerste instantie zonder vaste bassist, zodat we steeds konden kiezen wie we inzetten als bassist. Met als bijkomend voordeel dat we konden kiezen door wie we ons lieten beïnvloeden”, zegt Warren Haynes. Want dat is wat er gebeurde: de ‘sound’ van Gov’t Mule verschilde in de afgelopen jaren al naar gelang er een andere bassist meespeelde. Geweldige bassisten konden zo hun stempel drukken op Gov’t Mule: van John Entwhistle van The Who en Jack Bruce van Cream tot Flea van The Hot Chili Peppers en van Roger Glover (Deep Purple) tot Bootsy Collins.

Onwaarschijnlijk

Op het uitstekende album The Deep End (2001/2), waarop vele met Allen Woody bevriende bassisten meespelen, lijkt het uitnodigen van gastmuzikanten misschien nog een noodgreep. Maar voor Warren Hayes blijkt het eerder een manier te zijn geweest om zijn eigen ideeën te verrijken. Ook nu Gov’t Mule een vaste bassist heeft (Jorgen Carlsson) maakt de groep dankbaar gebruik van allerlei invloeden. De muziek van Gov’t Mule heeft zich hierdoor kunnen ontwikkelen van een onwaarschijnlijke kruising tussen southern rock die vooral Amerikaanse rednecks aanspreekt en de veel intellectuelere Engelse psychedelische proto-hardrock van Cream naar een soort stevige, tijdloze muziek. “Dat is tenminste wat we beogen. We laten ons beïnvloeden door rock ‘n’ roll, door jazz, door psychedelische muziek, door blues, door reggae of door soul – door allerlei soorten stromingen dus. Alleen moet het niet te hyperig zijn; het moet muziek zijn die zich heeft bewezen.”

Meer dan ooit geldt dit voor de laatste plaat van de groep, Shout!, een ijzersterk album met nummers de nu eens sterk neigen naar strakke funk en dan weer relaxed en reggae-achtig klinken of juist naar punkerige new wave neigen of naar soul of toch naar de southern rock die we van The Allman Brothers Band. Een eclectisch album, kortom, waarvan de variëteit wordt versterkt doordat er een keur aan gerenommeerde gastmuzikanten meespeelt.

Of liever gezegd: een keur aan gerenommeerde gastzangers. Shout! is een dubbelalbum, waarvan beide schijven dezelfde nummers bevatten. Alleen worden de nummers op elke schijf gezongen door andere zangers- op de eerste door Hayes zelf, op de tweede door beroemdheden met wie Hayes bevriend is, zoals Elvis Costello, Ben Harper, Steve Winwood, Dr. John en Toots Hibbert van Toots and the Maytals. “Ik laat ik me graag beïnvloeden door de muzikanten met wie we samenwerken. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Gov’t Mule het product is van alle talenten die op deze plaat mee werken, licht Hayes toe.

Onnavolgbaar

Opmerkelijk genoeg is de muziek van Gov’t Mule ondanks alle muzikale invloeden en alle gastmuzikanten toch heel eigen is en heel herkenbaar klinkt. Waar zit ‘m dat in?

Volgens Hayes zelf is de eenheid in verscheidenheid te danken aan het plezier dat de leden van de groep hebben in de muziek. “We maken alleen platen waar we zelf ook voor zouden betalen. Onze optredens hebben elke avond weer een andere set list, omdat we fris willen blijven.” Misschien wel belangrijker is dat Haynes zijn stempel zwaar op de muziek van Gov’t Mule drukt. Hoe divers de invloeden op de ‘Mule’ ook zijn, hij weet ze op een of andere manier met zijn onnavolgbare gitaarspel en zijn krachtige stem toch naar zich toe te trekken.

Luister maar eens naar de Bob Marley-klassieker Lively Up Yourself – het openingsnummer tijdens het concert van Gov’t Mule in de Amsterdamse Melkweg op 8 juli waarin Haynes erop los soleert alsof het een hardrocknummer is. En het klinkt alsof het nummer geschreven is om alleen zo uit te voeren.

Zoals alle nummers die Gov’t Mule ondanks hun diverse karakter op maat gemaakt lijken voor Haynes c.s. Hoe divers de muzikale invloeden van de groep ook zijn, hoe veel gastmuzikanten er ook meedoen: Gov’t Mule weet er toch iets eigens van te maken. Daarin zit ‘m de identiteit, de ziel, waarnaar Gov’t Mule in de jaren na het overlijden van de onvervangbare Allen Woody op zoek was.

Artikel voor Altcountryforum.nl

Deel:

Geef een reactie