Steve Forbert: ‘Ik ben een oude, degelijke automobiel’
Begin november verschijnt ‘Compromised’, het nieuwe album van singer-songwriter Steve Forbert. De plaat klinkt aanzienlijk somberder dan we van hem gewend zijn, en hier en daar zelfs ongewoon agressief. “Maar het is natuurlijk nog steeds folk rock”, aldus Forbert.
Het zal je maar gebeuren dat je tot de nieuwe Dylan wordt uitgeroepen. Loudon Wainwright schreef er ooit over: “Yeah, I got a deal and so did John Prine / Steve Forbert and Springsteen, all in a line / They were lookin’ for you, signin’ up others / We were new Bob Dylans, your dumb ass kid brothers”. Bijzonder geestig, inderdaad. Maar in werkelijkheid heeft Wainwright er vooral last van gehad dat hij met Dylan werd vergeleken. Hetzelfde geldt voor Forbert en alle andere ‘nieuwe Dylans’, Springsteen mmogelijk uitgezonderd.
In het geval van Forbert is de vergelijking met Dylan onzinnig, en eerder een bewijs van de gemakzucht van de muziekpers aan het einde van de jaren zeventig dan dat het werkelijk ergens op slaat. Zijn grote hit destijd, ‘Romeo’s Tune’ leek al in de verste verte niet op Dylan, en zijn werk daarna zo mogelijk nog minder.
Cliché
Zoals Forbert zelf later zei: “It was just a cliché back then, and it’s nothing I take seriously. I’m off the hook — I don’t have to be smarter than everybody else and know all the answers like Bob Dylan.” Het belangrijkste verschil met Dylan – als je dan toch wilt vergelijken – is dat Forbert veel stijlvaster is. Hij schrijft compacte, prettige nummers die neigen naar softrock.
Alleen klinkt zijn stem sinds zijn jongensjaren als die van een man die het nodige heeft meegemaakt in het leven, en geeft hij in zijn teksten herhaaldelijk blijk van een zwartgallig gevoel voor humor, getuige regels als “It’s often said that life is strange. Oh yes, but compared to what?” Luister maar naar het echtscheidingslied ‘Over with you’, een van Forberts persoonlijke favorieten, met onvergetelijke regels als “Forever’s such an easy word to say or write on paper/ All things end in time / We have been together far too many nights and days for us to end unkind.”
Gebutst
Op zijn nieuwe album ‘Compromised’ klinkt de zang van Forbert rafeliger dan ooit: waar hij ooit een jonge man was met een oude stem, is hij nu een man op leeftijd met een bejaarde stem, waarin zowel berusting als woede doorklinken. De stem van Forbert is ‘compromised’, zoals het nieuwe album van heet: aangetast. “Je kunt me vergelijken met een oude automobiel van goede makelij. Zo degelijk dat ie een heel levenlang meegaat. Maar die ook gebutst is en ouderwets en versleten oogt.”
Het tegendeel in elk geval van iemand die zich heeft gecompromitteerd of die een leven lang compromissen heeft moeten sluiten en daardoor zijn roeping is misgelopen. “Die betekenis heeft het woord ‘compromised’ inderdaad ook – maar dat bedoel ik juist niet. Ik ben trouw aan mijzelf, en ga niet met de mode mee. Gelukkig niet, want daardoor heb ik het ook zo lang volgenhouden. Stel ik had de mode van tijd gevolgd: dan was ik destijds misschien een discozanger geworden. Dan was ik nu een wel heel zielig geval geweest, zo iemand die heel erg uit de pas loopt met de huidige tijd. Omdat ik al jaren muziek maakt die werkelijk bij mij past, ben ik dat lot tenminste ontlopen. Sterker nog, de ironie wil dat mijn soort muziek nu populairder is dan ooit. Toen ik begon werd het bij gebrek aan een goede term ‘folk rock’ genoemd. Nu heet het Americana, een bewijs van erkenning voor het genre. Echt veranderd is er weinig: het is nog steeds muziek die je kunt zingen terwijl je bij het kampvuur zit.”
‘Compromised’ is een mooie verzameling liedjes geworden, een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van Forbert. Wel klinkt het album aanzienlijk somberder dan we van Forbert gewend zijn, en hier en daar zelfs ongewoon agressief. Zeker op een nummer als ‘Whatever Man’, waarin de kloof tussen rijk en arm in de Verenigde Staten hekelt: “The lord tends to help the ones who help themself”, zingt hij met een sneer. ‘Send in the Clowns’ van Steven Sondheim – inderdaad, vooral bekend in de uitvoering van Frank Sinatra en Judy Collins – klinkt bozig, mede door de ‘uptempo’ uitvoering van Forbert. “Ik vond dat passen bij de bittere tekst van het nummer: ‘My fault, I fear. I thought that you’d want what I want. Sorry my dear’ Dat is niet iets om vrolijk van te worden, toch?” Het wrange nummer ‘Welcome The Rolling Stones’ gaat over een jongen die blij is dat hij naar een gratis concert van The Rolling Stones gaat – maar laat dat nu net dat ene beruchte concert in Altamont zijn. Forbert kan er wel om lachen.