Twentytwo in Blue: Sunflower Bean waaiert weer alle kanten op
Binnenkort brengt de Newyorkse groep Sunflower Bean het nieuwe album ‘Twentytwo in Blue’ uit. Op 23 maart om precies te zijn. Twee jaar en twee maanden na verschijning van hun eerste album, en in het jaar dat alle drie groepsleden 22 worden. De groep klinkt volwassener dan eerst – volwassener maar zeker niet bedaagd.
Volgens de New York Times klinkt Sunflower Bean alsof de psychedelische pop na de punkmuziek is ontstaan, en die opmerking snijdt wel enig hout. Sunflower Bean is bovenal een groep met een brutaal, ‘punky’ voorkomen in de traditie van New Yorkse groepen als The Velvet Underground, The Ramones en The Strokes. Erg ‘cool’ in de ogen van bewonderaars – dat hautaine, dat verveelde, dat wereldwijze, dat eh je weet wel, dat ‘je ne sais quois’. Lichtelijk irritant in de ogen van de rest van de wereld, die niet zit te wachten op het zoveelste stelletje grootsteedse poseurs met bedenkelijke manieren. Maar muzikaal gezien wijkt Sunflower Bean toch echt af van de punkerige voorbeelden, en tapt de groep keer op keer uit een psychedelisch vaatje.
In de nummers van Sunflower Bean klinken Lou Reed en Iggy Pop sterker door dan Syd Barrett en Brian Wilson. Toch is de invloed van albums als ‘Smiley Smile’ aanzienlijk, in de dromerige en licht geschifte songs van de groep. Maar die psychedelische kant van Sunflower Bean lang niet in elke song hoorbaar. Soms grijpt de groep eerder terug op de glamrock (Julia Cumming is een verklaard liefhebber Gary Glitter, T. Rex en Alice Cooper) of op Black Sabbath (voor Sunflower Bean vooral als liveact een lichtend voorbeeld).
Volgens Wikipedia is de groep ook nog eens dol op The Beatles, Devo, Fat White Family, Carole King, The Kinks, Cate Le Bon, Mr Little Jeans, Joni Mitchell, Kate Nash, New York Dolls, Plastic Ono Band, The Sex Pistols, Tina Weymouth, The Talking Heads, The Waitresses and The Who. Op wie eigenlijk niet, vraag je je af? En dan ontbreekt aan die lijst nog Tame Impala, een groep die voor de leden van Sunflower Bean zo belangrijk was dat ze op hun eerste EP ‘Show me your seven secrets’ een nummer zetten dat simpelweg ‘Tame Impala’ heette.
Afstandelijk
Volgens sommige critici van het debuutalbum ‘Human ceremony’ was Sunflower Bean niet goed in staat die veelheid aan invloeden behoorlijk te verwerken tot nummers die echt bleven hangen, en kon de groep alle psychedelische franje en de glamrock- en andere tierlantijnen maar beter links laten liggen. Dan zou Sunflower Bean misschien kunnen uitgroeien tot een punkgroep met nummers waarin het snerpende gitaarspel van Nick Kivlen en de afstandelijke stem van Julia Cumming het beste tot hun recht zouden komen. Nu was het toch net te braaf, net te oppervlakkig, net te veel van alles een beetje maar van niets genoeg.
En dan brengt Sunflower Bean binnenkort het nieuwe album ‘Twentytwo in Blue’ uit. Op 23 maart om precies te zijn. Twee jaar en twee maanden na verschijning van hun eerste album, in het jaar dat alle drie groepsleden 22 worden. Volwassener dan tijdens het vorige album – dat wil Sunflower Bean wil aanduiden met dat ‘Twentytwo’. En ‘Blue’? Dat is uiteraard een sfeeraanduiding. Blauw staat voor melancholiek, voor droevig, verklaarden de groepsleden onlangs tijdens een interview met NME. Maar ook voor onbevangenheid, voor de openheid van de blauwe oceaan en de blauwe lucht. Wat Sunflower Bean in één woord wil uitdrukken met de titel van het nieuwe album? ‘Resilience’ (‘Veerkracht’), roept Julia Cummings uit tijdens het NME-interview. Tja, zo kun met die titel ‘Twentytwo in Blue’ dus alle kanten op.
Meer logica
Dat geldt ook weer voor de muziek, die waaiert net als op het eerste album alle kanten op. Sunflower Bean grasduint opnieuw in de geschiedenis van de popmuziek, met dezelfde Newyorkse branie als op het vorige album. Weer doen de nummers denken aan punkmuziek in een psychedelisch jasje, afgewisseld met (vooral) glamrock en powerpop. Toch is er wel wat veranderd. Het genrehoppen klinkt minder willekeurig; er zit meer logica in de aankleding van de nummers. De single ‘Crisis Fest’ is bijvoorbeeld bedoeld om de revolutionaire kracht van de jeugd te benadrukken – en daar past het rauwe punkerige arrangement wonderwel bij. De andere single ‘I Was A Fool’ lijkt juist een eerbetoon aan Fleetwood Mac (het ontbreekt er nog net aan dat Julia Cumming ‘Thunder only happens when it’s raining’ zingt).
Kortom: Sunflower Bean is inderdaad volwassener geworden. Volwassener maar niet bedaagd, daarvoor is de muziek veel te afwisselend. ‘Twentytwo in Blue’ is misschien iets te lang: de grote verscheidenheid aan muziekstijlen gaat ten koste van de ‘flow’; het is moeilijk het album in één ruk uit te zitten. Dat neemt niet weg dat de meeste nummers er zeker mogen wezen. Eén uitschieter aanwijzen is moeilijk, maar Julia Cumming raadt aan voor alles het melancholieke titelnummer te beluisteren.