De ziekte van meningnietes

Voor de lijder aan meningnietes zijn het zware tijden.

Iedereen heeft een mening, behalve jij, zo lijkt het. Dat zou tot daaraantoe zijn, ware het niet dat jij je gedwongen voelt om ook een mening te hebben. En – dat vooral – om die mening te uiten. Er worden veel discussies over de vrijheid van meningsuiting, nooit gaat het eens over de vrijheid om je mening niet te uiten.

Jij hebt geen mening. En je hebt al helemaal geen behoefte die te uiten. Of liever gezegd: je voelt een sterke behoefte om bij de mensen te horen die de juiste mening hebben, en je af te zetten tegen iedereen die het mis heeft. Je zou je ook eens willen uitspreken en zeggen waar het op staat. Maar als lijder aan meningnietes ben je daartoe niet bij machte. Af en toe denk je dat je een mening hebt, maar voor je er erg in hebt, is ie je ontglipt. Misschien moet je wat minder nadenken voordat je spreekt.

Ja, als meningnieteslijder sta je er vaak alleen voor. Dat kan ook niet anders, als je je zo vaak onthoudt van een mening. Als ze je vragen om je mening, sta je met de mond vol tanden. Niet dat je vaak gevraagd wordt om je mening, helemaal niet zelfs. Je eigen schuld dus, dat je niet wordt gehoord en gezien. Maar toch. Je zou willen dat er wat meer begrip en empathie was voor mensen zoals jij. Zit er niet in. Zeker nu niet; nu er een spervuur van meningen op ons worden afgevuurd zijn lijders aan de ziekte van meningnietes onzichtbaar.

Hoe eenzaam je je ook voelt, je weet dat er miljoenen mensen moeten zijn die aan dezelfde ziekte lijden als jij. Je zou contact willen zoeken met lotgenoten. Maar je doet geen moeite. Misschien omdat je aarzelt of je ziekte wel ernstig genoeg is – misschien zijn jullie wel gezond, en is de rest ziek, geïnfecteerd met de ziekte van meningwelles of de aandoening van betweteritis?, vraag je je soms af. Of misschien zoek je geen contact omdat je niet weet waar je het met andere meningnieteslijders over zou moeten hebben. Meningnieteslijders zijn ook niet de meest flamboyante figuren.

Om aan de anonimiteit te ontsnappen die voor iedere meningnieteslijder dreigt, maak je af en toe een grap. Je bedrijft satire. Je roept maar wat. Valt niet bij iedereen in goede aarde, maar lokt misschien wel meningen uit.