De grauwe jaren zeventig
Je vader heette Tjibbe en je moeder Greetje. Ja, je herinnert je de jaren zeventig goed. Ingeklemd tussen de zonovergoten jaren zestig en de met geld doordrenkte jaren tachtig. Er kwam geen einde aan. Maar toen de jaren zeventig voorbij waren, vroeg je je af wat je eigenlijk had meegemaakt.
Je herinnert je de autoloze zondag toen je naar Amsterdam wilde fietsen maar je vriendjes het lieten afweten. Je ging toch, maar halverwege moest je terugkeren vanwege de kou.
Je herinnert je dat je dagelijks naar school moest fietsen in de druilerige regen. In de les mocht je je schoenen niet uittrekken. Je voeten zwollen op, het leer van je schoenen kromp en je zolen lieten los. Je probeerde ze met krachtlijm te plakken, want je mocht geen nieuwe kopen. Pas na maanden mocht je naar de BATA.
Je herinnert je maaltijden met draderig vlees, glazige aardappelen en groenten, altijd doorgekookt: prei, peultjes en bittere Brussels lof. Magere melk met een giftige bijsmaak.
En je herinnert je vooral de muziek. Die valse vrolijkheid van Abba: ‘Honey Honey how you thrill me/I feel like I wanna sing when you do your thing’. Terwijl ze het liefste toen al uit elkaar waren gegaan. Dat bordkarton en piepschuim van de TopPop-studio. Dat in elkaar gedraaide dansje als er weer eens een artiest geen zin had naar Nederland te komen.
Jóuw jeugd, jóuw herinneringen.
Je kijkt naar ‘Het gevoel van 1976’. Allemaal blijde mensen die toen hebben genoten. Een olijkerd met een eivormig hoofd die grote ogen opzet als de camera zijn kant opkijkt. Een dikkerd die zijn buik prominent in beeld brengt. En een vlezige Engelsman die op het podium een onbeholpen ‘parallelschwung’ maakt, terwijl hij playbackt: ‘Save all your kisses for me, save all your kisses for meeee’.
Ach ja: die Songfestival-kraker. Nog niet vlezige Engelsman zingt liefdesliedje. Naar uit de laatste regel blijkt voor zijn dochter: ‘..even though you’re only three.’ Hoe vaak zou hij het sinds 1976 hebben geplaybackt?
Nog een laatste herinnering: de punk. Vond je toen herrie, maar had je achteraf gezien als muziek in de oren moeten klinken.
Column voor Freeler