Make war, not love

“Make war, not love”, lijkt het adagium van de meeste Amerikaanse blockbusters.

Expliciete sex is taboe, maar hoe meer geweld, hoe beter. Zeker als het gaat om geweld tegen communistische onderkruipsels, terroristen, spleetogen met kwade bedoelingen, buitenaardse wezens en andere anti-amerikaans tuig. Vaderlandslievend geweld, met andere woorden: in dienst van ‘one nation, under God, indivisible, with liberty and justice for all (Amen)’.

Minder geaccepteerd is het geweld uit de films van mensen als Tarantino (met zijn esthetische ‘geweld omwille van het geweld’) of van Martin Scorsese (geweld als uiting van sadisme, achtervolgingswaanzin, frustratie; geweld dat even makkelijk oplaait als weer uitdooft; geweld zonder duidelijke functie – geweld dat nu eenmaal deel uitmaakt van het leven, zeker het leven in het criminele circuit). Geweld, kortom, dat zich moeilijk laat rechtvaardigen, waarvoor geen excuus bestaat. Tarantino en Scorsese zouden geweld zelfs verheerlijken.

Jan Bletz