Verslaving = kunst

De behoefte zich uit te drukken, in verbinding te staan met de buitenwereld, verdwijnt bij de genotzoeker.

Hij probeert geen meesterwerken te maken, hij probeert er zelf een te worden, het meest onbekende, het meest egoïstische.

Wanneer men van een schuiver, die in voortdurende staat van gelukzaligheid verkeert, zegt dat hij zich verlaagt, komt dat op hetzelfde neer als wanneer men van het marmer zegt dat het bedorven is door Michelangelo, van het doek dat het bevlekt is door Rafaël, van het papier dat het bezoedeld is door Shakespeare, van de stilte dat hij verbroken is door Bach.

Jean Cocteau, Opium, dagboek van een ontwenning (p 46 van mijn editie)