Micah Nelson: ‘De beste muziek schrijf ik als ik high ben’

Micah Nelson is volgens zijn Twitterprofiel beeldend kunstenaar, muzikant, animator, filmmaker en, jawel, ontdekkingsreiziger. De meeste mensen kennen hem hooguit als zoon van grootheid Willie Nelson. Of ze hebben gehoord dat hij met zijn broer Lukas Nelson deel uitmaakte van Promise of the Real, enige tijd de begeleidingsband van Neil Young. Ze kennen hem dus eigenlijk niet. Binnenkort is de kans om in Nederland kennis te maken met zijn duizelingwekkende muziek.

‘The Particle Kid’? Een bijnaam van Micah Nelson (28), die hij dankt aan zijn vader. ‘The Prodigal Son’ – de verloren zoon – had Willie Nelson willen zeggen, maar hij was zo stoned dat ‘The Particle Kid’ uit zijn mond kwam. Micah gebruikt de naam wanneer hij als solo-artiest optreedt, zoals hij de naam ‘Insects vs Robots’ gebruikt voor de groep waarin hij speelt. “Of eigenlijk is Insects vs Robots een kunstenaarscollectief en is muziek slechts één van onze uitingsvormen, naast films en animaties. Als we muziek maken, dragen we allemaal wat bij. The Particle Kid is echt mijn solo-project, al treed ik wel op met bassist Jeff Smith en drummer Tony Peluso uit Insects vs Robots. We spelen alleen mijn nummers, en zij vormen nu slechts mijn begeleidingsband.”

Muzikaal gezien is er weinig verschil tussen The Particle Kid en Insects vs Robots, althans op de plaat. De nummers van The Particle Kid zijn oorspronkelijk voor akoestische gitaar geschreven. “Ze kunnen live dus makkelijk worden beperkt tot de essentie. Wij spelen ze dan in een grungy, minimalistische uitvoering, zo dat de luisteraar het gevoel krijgt dat elke noot telt.” Wanneer Nelson de studio induikt, worden de nummers echter feestelijk aangekleed, opgesmukt en vervormd. Of het nu als The Particle Kid is of als lid van Insects vs Robots: Nelson maakt duizelingwekkende nummers, door hemzelf nu eens omschreven als ‘Future Folk’ en dan weer als ‘Folk-a-delic Forest-Funk Space-Punk Avant-Pop Psych-Rock Dope-Scapes’.

Liefde voor mug

Voor de buitenstaander heeft zijn muziek vermoedelijk nog het meeste weg van de excentrieke folk van iemand als Devendra Banhart. Zelf noemt Nelson uiteenlopende artiesten als David Byrne, David Lynch en David Bowie (‘de drie Davids’), Radiohead, Nirvana, Flying Lotus, Aphex Twin, The Stooges, Weezer, The Incredible String Band en – het ligt voor de hand – Pink Floyd in de periode dat Syd Barrett er nog deel van uitmaakte, de psychedelische Beatles en Neil Young. Lange tijd had Micah meer interesse in films dan in popmuziek, en luisterde hij vooral naar filmcomponisten als Danny Elfman, Howard Shore en Steve Reich. Zelf heeft Nelson ook filmmuziek geschreven, onder andere voor het op Revolution 9 geïnspireerde ‘Turn me On, Dead Man’ (2009).

Favoriete onderwerpen in zijn eigen nummers lijken ‘water’ (getuige nummers als ‘The Ocean’ en ‘The River’) en ‘dromen’, maar het eerste nummer dat Nelson schreef waar hij echt tevreden over was, stamt uit 2012 en laat zich beluisteren als de soundtrack van een mini-filmpje: een man verklaart een mug de liefde, de mug mag zijn bloed dus drinken voordat hij wordt doodgeslagen.

Godsgeschenk

Van Willie Nelson heeft Micah ongetwijfeld zijn liefde voor muziek geërfd en diens muzikaliteit. Maar verder? Voorzover zijn vaders muziek directe invloed heeft gehad, dan vooral diens jazzy werken (Lukas heeft eerder de countryinvloeden in zich opgezogen). “Ik zie mijn vader vooral als een bron van inspiratie. Ongelofelijk zoals hij maar goede nummers blijft afscheiden. Ik zou het niet kunnen.” Met Willie Nelson gaat het overigens goed, bezweert Micah. Geruchten over diens broze gezondheid zijn onzin. Inderdaad heeft zijn vader onlangs weer eens een optreden moeten afzeggen, maar dat was vanwege voedselvergiftiging. “De pers deed het voorkomen alsof hij op sterven lag. Maar dat waren gewoon sensatieverhalen. Aandachttrekkerij om meer lezers te krijgen en geld te verdienen.”

Wat Micah weer wel gemeen heeft met zijn vader, is een voorliefde voor een heilzame joint op z’n tijd. “Ik begrip niet dat mensen daar wat op tegen hebben. Wiet is een geschenk van God als je het mij vraagt. Mediwiet is een prachtig kalmerend medicijn tegen angst en pijn. Bijwerkingen zijn er amper, of het moest vraatzucht zijn. Kom daar maar eens bij de middelen die de farmaceutische industrie ons door de strot wil duwen.”

Zelf is Nelson vooral een enthousiast recreatief gebruiker: “Ik schrijf mijn beste muziek met een joint op. Met wat wiet gaat het makkelijker, je bent losser en komt makkelijker op goede ideeën. Herinner je je het concert van Neil Young en Promise of the Real twee jaar geleden in de Ziggo Dome nog? Wij hebben toen bijna vier uur achter elkaar gespeeld. Zelfs voor ons doen ongelofelijk lang. Maar wij waren zo geïnspireerd: we hadden tijdens het concert flink wat afgerookt. Dan wil je nog wel eens de geest krijgen.”

Terwijl zijn vader een bedrijf heeft opgezet dat wiet verkoopt (Willie Nelson’s Weed Company), is Micah zelf lid van de raad van bestuur van de Amerikaanse National Hemp Association. Deze organisatie zet zich in voor allerlei industriële toepassingen van hennep, de mannelijke wietplant. “Je kunt er kleding van maken, touw, verpakkingen – van alles. Mijn auto rijdt op hennepzaadolie. Ik heb zelfs een gitaar die gemaakt is van hennep!” Nelson ziet de kleinschalige, op hennep gebaseerde industrie als alternatief voor het traditionele, op winst en marktdominantie gerichte bedrijfsleven in de VS. Hij heeft net zo min als zijn vader veel op met ‘het grootkapitaal’ – de ‘outlaw’-genen van Willie Nelsons lijken ook in diens zoon Micah te zijn gevaren.

Bullshit

Micah Nelsons bekendste nummer ‘Everything is Bullshit’ refereert – het zal geen verbazing wekken – ook naar drugs, zij het een sterkere en minder onschuldige soort dan zijn geliefde wiet: het is geïnspireerd op hallucinerende paddenstoelen. De tekst is gebaseerd op de vergezochte dan wel (het is maar hoe je het bekijkt) diepzinnige theorie van de ‘stoned aap’. Volgens McKenna zouden van nature voorkomende psilocybine paddenstoelen een sleutelrol gespeeld hebben in de evolutie van de mens. Volgens hem aten mensachtige apen deze paddo’s wel eens, met als gevolg dat hun bewustzijn zo enorm werd verruimd dat dit leidde tot het ontstaan van religies, het zelfbewustzijn en de taal.

“En gaandeweg gingen mensen zichzelf en de natuur apart van elkaar zien. Zo kun je het verhaal van de zondeval in de bijbel ook lezen. Aanvankelijk is de mens één met de natuur, door de val en de verbanning uit het Hof van Eden komt hij tegenover de natuur te staan. En daarna gaat het van kwaad tot erger, want de mens wil zijn omgeving domineren – en zijn medemensen en de natuur onderwerpen. Uiteindelijk leidt dat tot zelfdestructie. Elk wereldrijk dat groot is geworden door te streven naar dominantie richt zichzelf te gronde. Kijk maar naar de Mesopotamiërs, de Egyptenaren, de Grieken en de Romeinen: na de aanvankelijke groei komt de neergang. Wie de ander wil domineren, gaat onherroepelijk ten onder. Nu is het wereldrijk onder aanvoering van de Verenigde Staten aan de beurt. De macht van de VS is al afgebrokkeld, we glijden de komende jaren nog verder af.”

The Particle Kid is op 14 juli in de Q-Factory (Amsterdam) en op 15 juli op het Bospop Festival in Weert.