Een stramme superheld 4 (Over Star Trek – Picard, seizoen 2)

Het had weinig gescheeld, of het derde seizoen van The Orville was niet gemaakt. Dat zou doodzonde zijn geweest, want The Orville behoort tot de meest onderhoudende series van de afgelopen jaren. Het is een science fiction-serie zoals die niet meer worden gemaakt. Een serie die een rooskleurig beeld schetst van de toekomst, terwijl science fiction tegenwoordig altijd zwartgallig tot en met is.

Natuurlijk kan al dat dystopische gesomber heel goed uitpakken (The Expanse, de beste afleveringen van Black Mirror). Maar het is een verademing om ook weer eens een toekomst te krijgen voorgeschoteld waarin de techniek de mens dient, de aarde niet uitgeput en vervuild is, en mensen elkaar niet naar het leven staan. Een toekomst die niet perfect is, verre van dat, maar waarin mensen hebben geleerd van de fouten van vroeger en proberen het beste in zichzelf naar buiten te brengen. Een serie met zo’n toekomstbeeld inspireert, en draagt ertoe bij dat we licht kunnen zien in de duisternis van alledag.

Uiteraard lukt dat alleen als zo’n serie ook interessante personages en boeiende verhalen biedt. Dat doet The Orville zeker. Hoofdrolspeler is de innemende Ed Mercer (Seth MacFarlane), die in de eerste aflevering van de serie zijn vrouw (Kelly) in bed betrapt met een of andere alien. Zijn leven ligt in duigen, en hij zinkt weg in een lethargisch bestaan met drugsverslaving die zijn bitterheid moet verdoven. Wonder boven wonder krijgt hij toch nog de kans kapitein te worden op een eigen sterrenschip. Klein probleempje: hij moet nauw samenwerken met zijn ex. Zal het hem lukken haar te vergeven? Misschien zelfs de relatie te herstellen?

Dit klinkt misschien wat geforceerd – een luchtig relatiedrama overgoten met een science fiction-sausje – maar is het allerminst. Echt, de serie weet precies de juiste toon te treffen. Spannend, wijs, geestig ook.

Zoals in de aflevering waarin blijkt dat de alien met wie Kelly het bed heeft gedeeld nu eenmaal eens in de zoveel tijd een stofje verspreidt waar mensen nu eenmaal geen weerstand aan kunnen bieden – Mercer wordt zelf ook verliefd op hem! Kan hij Kelly dan nog iets verwijten?, vraag je je af.

Helemaal sterk is de laatste aflevering van seizoen 1. Daarin redt Kelly met de geavanceerde medische technologie waarover zij beschikt een kind op een primitieve planeet van een gewisse dood, terwijl het eigenlijk verboden is om in te grijpen in het leven op andere planeten. Het gevolg van haar goedbedoelde actie is dat de planeet in de greep komt van een fanatieke religieuze beweging, die iedereen verkettert die maar enige twijfel heeft aan ‘Godin Kelly’. De moraal? Ik zou het niet weten, maar wat was het amusant en wat stemde het tot nadenken. Heel knap gedaan.

Zoals gezegd: een science fiction-serie zoals die niet meer worden gemaakt. Het meest doet The Orville nog denken aan Star Trek The Next Generation in z’n hoogtijdagen (wat zeg ik, soms is het alsof je in een parallel universum zit van TNG). Dat ik The Orville toch ietsje lager aansla is vooral omdat de geboren komiek Seth MacFarlane (geestelijk vader van Family Guy) niet helemaal het charisma heeft om een geloofwaardige kapitein te spelen. Hij kan ermee door, maar is geen Patrick Stewart, zal ik maar zeggen.

Niet dat een serie met Patrick Stewart in de hoofdrol altijd geslaagd is.

De laatste aflevering van Start Trek Picard seizoen 2 is sinds vandaag op Amazon Prime te bekijken. Seizoen 1 en 2 van The Orville staan op Disney Plus. Seizoen 3 wordt begin juni uitgebracht.